Corredora

Comentario de Alba Gómez Barros



Corredora
María Reimóndez
Xerais

Corredora é un libro de María Reimóndez. Genet, unha rapaza de aldea a quen lle gusta correr, ten que enfrontarse á fame, a época de guerra e ata chega a pedir esmola pola vila coa súa nai. Alí coñece a Abebe e comeza a adestrar e a adentrarse no mundo de correr para gañarse a vida.

Este texto dende un principio intenta demostrarnos que o traballo e o esforzó é a base do éxito. Neste libro observamos como unha rapaza apenas sen nada logra saír da miseria.

Aínda que Genet é un personaxe ficticio recolle vidas anónimas de moitas mozas e mulleres etíopes, e tamén a tradición atlética.

É importante salientar como viven as persoas na aldea, xa que cando os homes están na casa a muller ten que ter todo listo, feito que non debería de ser así. Tiñan un calidade de vida moi baixa. Por estas razóns e pola fame Genet e súa nai tiveron que marchar á vila, momento no que o meu interese polo libro esperta.

Tamén se reflexa como as mulleres tiñan que adicarse a prostitución para lograr sobrevivir. Pareceume unha boa formar de contar este feito a través dos ollos de Genet. A pesar da súa brevidade esta novela aproxímanos a lugares sobre os que debíamos reflexionar xa que as súas condicións de vida son pésimas.

En xeral a evolución do libro pareceume entretida e fácil de ler.

En conclusión este libro encantoume, narra dunha forma incrible como Genet consegue os seus propósitos grazas ao esforzo.

Un libro verdadeiramente insólito que recomendaría a calquera persoa para que o lese.

 

Corredora

Comentario de Lucía Fernández Cuíña

Corredora
María Reimóndez
Xerais

María Reimóndez a través de Genet Mullugueta, a protagonista do  libro "Corredora", cóntanos a historia de moitísimos nenos e nenas que día tras día loitan contra a fame e a guerra. Nesta novela amósanos como as ganas de correr e o amor por unha nai son capaces de facer o imposible.

O meu personaxe favorito é a nai, Toiba, xa que grazas ao seu esforzo e amor pola súa filla fai o imposible. Pero un personaxe que tamén é merecido destacar é Meseret, unha rapaza que consciente da falta de cartos de Genet lle axuda sen importarlle non recibir nada a cambio.

Recomendaría este libro para calquera persoa xa que aparte de ter unha moi agradable lectura fai que te deas conta do que lle pasa a xente noutra parte do mundo ou mesmo na túa e que o máis importante é o esforzo e o traballo. Aparte tamén te fai ser consciente de que homes e mulleres son iguais sempre que haxa un traballo detrás.

22 segundos

Comentario de Sara Granja Sanmartín


22 segundos
Eva Mejuto
Xerais

22 segundos de Eva Mejuto conta, dun xeito sinxelo e orixinal, a historia de Álex, un rapaz que dende que naceu estivo atrapado no corpo dunha rapaza, e como intenta descubrir quen é realmente.

Un libro gran que consegue falar dun tema  que durante demasiado tempo foi tabú para todos de unha forma tan normal que invita á reflexión. Tantas cousas que non se din, tantos silencios, tantos intentos de pretender que as cousas non están aí. Pero, como menciona o libro en numerosas ocasións, hai que falar, porque o que non se fala é coma se non existise.

Importante e necesaria, esta historia consegue achegarnos a unha realidade que é allea para moitos. Sen dúbida, se alguén me pide algunha recomendación, este libro será o primeiro que mencione.

 

22 segundos

Comentario de Brais González Penela


22 segundos
Eva Mejuto
Xerais

Cando rematei de ler este libro, entroume unha estraña curiosidade por saber que conclusións sacarían algúns dos meus compañeiros con esta lectura .

Creo que é necesario para darnos conta de moitas cousas , xa non tanto a min , persoalmente , que xa forxei estas ideas hai tempo , pero si a outras persoas que sexa polo que sexa , aínda non entenden o que é ser un mesmo.

Esta obra conta a historia en primeira persoa dun rapaz con disforia de xénero , que pasando por diferentes etapas , nas que sempre se atopaba o medo ao rexeitamento , dáse conta de quen é , e como debe loitar para que os demais o acepten .

O libro en si é ameno , non ten maior dificultade que a de sentarse a disfrutar dun bo anaco .

Unha característica , canto menos curiosa , é a maneira tan brusca coa que o protagonista pasa de referirse a si mesmo con palabras en feminino , a palabras en masculino , en cuestión de só dúas páxinas . Isto , para a miña opinión , fai unha clara división entre un fragmento coa mente cerrada , e outro coa mente libre , como deberia ser sempre .

Xa sexa para crear uns valores , ou para reafirmalos , esta lectura é máis que recomendable.

As horas roubadas

Comentario de Alba Gómez Barros


As horas roubadas
María Solar
Xerais

As horas roubadas é un libro de María Solar. A morte de Anselmo, un ancián que sostén un papel na man coa mensaxe: “Dime que me queres” destapa unha historia de amor de hai tempo e que aínda está en pé. Esta historia lévanos a outros acontecementos  entre adolescentes e tamén os adultos, demostrando que non hai idade para o amor.

Este libro chamoume moito a atención dende un primeiro momento, xa comeza espertando intriga e a forma de narrar (narrador omnisciente) permite que vivas ti mesma a historia.

Cómpre salientar que no primeiro capítulo xa me sorprendín coa morte do avó, pero a medida que avancei logrei entendelo. Cando isto pasou o papeliño que o avó contiña na man coa mensaxe chamoume moito a atención.

 Neste libro sempre te sorprendes e todos os sucesos que acontecen son importantes e enganchan o lector.

Outro dos datos que resaltou no libro para min foi a forma de vida de Rosa. Vivía para os demais e o medo que lle tiña ao seu home Damián podía con ela. Relacionado con este tema, tamén me chamou a atención que naquela época pegarlle a un fillo fose normal e que Damián deixase inconsciente ao seu fillo logo de darlle unha malleira.

Dentro deste libro hai un parágrafo que destacaría: «Ningunha muller pode consentir que a traten así, nin golpes, nin desprezo, nin control, que é tan daniño coma as malleiras. Rosa xa non lembrara quen era.» Aquí vese como as mulleres querían conseguir a liberdade e aprobar a lei do divorcio, agás Rosa que non lograba abrir os ollos.

As caixiñas que aparecían foi unha das moitas cousas que espertaron en min a necesidade de chegar o final e descubrir como acabarían todas as historias de amor, pero especialmente a dos avós.

Outra historia importante foi a de Roberto e Nuria, pareceume amena e a miña curiosidade por saber o que acontecía fixo que lera o libro dunha sentada a pesar da súa longa lectura.

En conclusión un libro moi entretido, divertido coas súas partes de drama, que engancha ao lector. Sempre está a tratar distintos temas que provocan a lectura continua deste libro sen dar parado. Recomendaría este libro xa que estou segura de que lle vai gustar a calquera público.

Cartas de amor

Comentario de Irene Mariño


Cartas de amor
Fran Alonso
Xerais

As historias deste libro nacen a partir de cartas de amor. Pero non son cartas de amor convencionais. Os protagonistas destas cartas non son só o amor ou desamor, son  a pobreza, a guerra, a inmigración, o franquismo, a violencia, a prostitución, a presión social, a integración…

As cartas son escritas por mulleres en distintas circunstancias tanto persoais como sociais. Situacións moi difíciles, ás que se enfrontan con moita valentía.

Este libro é moi tenro que reflexa un canto á vida e á dignidade.

Busquei un libro que me fixera experimentar novas sensacións. Busquei un libro que non fora un libro convencional, un libro novo, un que relatara historias reais, da vida mesma.

Cartas de amor, por veces, non deixa máis elección que deixalo e seguir lendo noutro momento debido a impotencia que sentes polas circunstancias que viven esas mulleres.

Foi un libro que me fixo reflexionar e saber unha vez máis e recordar que as mulleres somos moi fortes e que podemos con todo. Nunca olvidarei estas 9 historias tan tristes e emocionantes que lín.

Recoméndoo moitísimo, e penso que moita xente, se o le, reflexionaría e ata podería cambiar a opinión das mulleres a moitos.

 

Unha verdade amarga

Comentario de Cristina Guerra Vila


Unha verdade amarga
Celia Díaz Núñez
Galaxia

Este libro cóntanos a historia de dúas familias, Os Pereira e os Salgado, que quizais teñan máis en común que simples horas de xogos na infancia.

Aurelio, un home forte, galante e cunha forza notable, encóntrase no último tramo da súa vida, mentres que a súa filla, Pilar, desvívese por coidar ó pai que tanto amou toda a súa vida ao quedar orfa de nai cando apenas era unha meniña. Non está soa, ten o seu lado ó seu marido, ó seu irmán e a Alberte, o neto que todo avó querería. Xuntos loitarán polos dereitos de Aurelio mentres Daniel Pereiro, pai de familia, só intenta saber algo da súa procedencia.

Unha historia de loita, segredos do pasado, identidade, amores, sufrimento, paixón e alegría. Persoalmente, este libro gustoume xa que é sinxelo de ler e conseguiu que aflorase en min intriga cada vez que avanzaba. Aprendín o que a vida dunha soa persoa pode chegar a importar e todo o que deixa atrás cando marcha, tanto persoas que a botarán en falta como mil e unha historias que quedarán no esquecemento, ou tal vez non.