ESTA É A PÁXINA EXCLUSIVA DAQUEL ALUMNADO QUE QUERE COMENTAR, OPINAR E REFLEXIONAR SOBRE AS SÚAS LECTURAS.
UN RECUNCHO FEITO POR E PARA EL.

17/12/10

O neno do pixama a raias


Comentario de Santiago Villaverde Fernández


O neno do pixama a raias
John Boyne
Faktoría K


É un libro que me gustou moito porque nos fala do nazismo e dos campos de concentración. Estamos acostumados a ver no cine o que acontece nestes campos dende fóra, como acontece nesta obra.
Bruno ten nove anos, sae dos privilexios e Berlín para achegarse a un campamento nazi do que seu pai ten que se facer cargo. Dende os seus inocentes ollos explícase o que ocorre e o que el ve, fanlle pensar que dentro dos arames hai unha granxa pero non entende por que nesa granxa todos levan pixama; a inocencia do rapaz é a clave da obra.
Relaciónase cun dos rapaces con pixama porque necesita amigos para xogar. Esta relación acaba de xeito tráxico por teren un mesmo final.
O libro é moi curto e moi fácil de ler porque utiliza unha linguaxe sinxela e é contado por un rapaz, de modo que sentimos o que eles facilmente.

16/12/10

Cousas


Comentario de Eduardo Villaverde Iglesias

Cousas
Castelao
Galaxia


Deste libro o que máis me gustou foi a crítica qeu fai Castelao das persoas que maltratan, humillan e desprezan os galegos. Aos galegos que con tanto esforzo, con tanta dor por abandoar as súas casas, as súas familias, marchaban de Galicia para o estranxeiro.
E marchan por tentar dar unha vida mellor á súa familia e impedir que pasen fame.
Este libro é fácil de ler porque está dividido en pequenos contos, en pequenas historias independentes. Deberiamos tomar exemplo deste libro para tratar ben aos inmigrantes que veñan buscar vida con tanto esforzo e traballo.

15/12/10

Memorias dun neno labrego


Comentario de Aroa Espiña

Memorias dun neno labrego
Xosé Neira Vilas
Ed. do Castro

Este libro gustoume, hai moitas palabras que me soan de oírllas aos meus avós e fíxome graza.
Dábame un pouco de pena mentres lía polo pobres que din que eran pero ten outras cousas boas como por exemplo un capítulo que me gustou moito: "O meu amigo".
O primeiro capítulo para min é o mellor.
Ten un texo que di: "Teño pensamentos que non lle podo contar a ninguén. Algúns non me entenderían e outros chamaríanme tolo. Por iso escribo. E despois durmo como unha pedra. Quedo desafogado, libre, coma se me quitase de enriba un bocoi." Neste texto vinme reflectida, en certo modo.
Gustoume

14/12/10

Estudio en Escarlata


Comentario de Sarai López Espiña

Estudio en Escarlata
Sir Arthur Conan Doyle
Galaxia


Este libro gustoume moito porque me gusta a novela negra.

Ten tres partes, en dúas hai crimes que se resolven. A primeira é como unha introdución da vida de Sherlock Holmes e o Dr. Watson.
É un libro que engancha porque ata o final non di o que ocorre, así que hai que lelo moi seguido porque o lector está intrigado.
Os métodos de deducción de Holmes son alucinantes e moi divertidos.
Recoméndoo a todos aqueles amantes da novela negra.

13/12/10

Memorias dun neno labrego


Comentario de Bruno Rivas Fernández

Memorias dun neno labrego
Xosé Neira Vilas
Ed. do Castro


Este libro gustoume moito porque Balbino é un rapaz da aldea coma nós, que nos conta, dunha maneira sinxela, a súa infancia e preocupación de todo rapaz da nosa idade con ganas de saber o que lle depara a vida. A súa linguaxe é sinxela, o que axuda á súa fácil lectura.
Ao mesmo tempo está cargado de emocións, explícanos a sorte que temos por non vivir nunha época tan complicada. Hoxe en día permítimonos o luxo de nos enfadar cando non nos mercan un antollo mentres que se nos comparamos con estes nenos de hai un século témolo todo. A vida de Balbino é a de un máis daquela época, un rapaz que traballa moito, estuda o que pode e vive terribles inxustizas por ser un ninguén ao lado dos que tiñan cartos.

12/12/10

Cousas


Comentario de Alejandro Villanueva

Cousas
Castelao
Galaxia

É un libro fácil de ler e gustoume porque non hai que lelo deseguido senón que como está dividido en historias pódese reflexionar sobre cada unha delas por separado. As historias tratan da emigración dos galegos: os galegos marchaban ao estranxeiro por culpa das penurias que pasaban por causa dos fidalgos e a igrexa.
Aconsello ler este libro porque é moi interesante.

11/12/10

Cousas da vida


Comentario de Daniel Sánchez Iglesias

Cousas da vida
Castelao
Galaxia

Paréceme un libro que reflicte moi ben como eran antes os galegos e o que pensaban. O feito de falar galego xa facía que unha persoa fose máis parva, só era lista a xente que falaba en castelán. Ironicamente, claro. Tamén reflexiona sobre a pobreza que había e a forma de vivir da xente que non tiña cartos.

10/12/10

Que me queres, Amor?


Comentario de Estefanía Rey Campos

Que me queres, Amor?
Manuel Rivas
Galaxia

Pareceume un bo libro, produciume sensacións moi diferentes como alegría nalgúns casos, tristura noutros, nerviosismo ou incredulidade. Aínda que ao principio non entendía as historias ao final captábaa perfectamente.
En xeral, gustoume

08/12/10

Rebeldes


Comentario de Belén Rey Doval


Rebeldes
Susan E. Hinton
Alfaguara

Este libro resultoume bastante interesante, debido a que ten momentos de intriga e de tristura. O seu contido tende a que o libro che interese mentres que vas lendo. Os momentos que menos me gustaron foron as mortes e as pelexas.
Un libro moi recomendable.

06/12/10

Memorias dun neno labrego


Comentario de Carmen Campos García

Memorias dun neno labrego
Xosé Neira Vilas
Ed. do Castro


Neste libro explica moi ben o que lle ocorre a un neno labrego, que por non ter cartos ten que estar sometido a outro que si os ten.
Paréceme unha inxustiza que polo simple motivo de que un rapaz sexa máis rico que poida mandar nalguén.
Tamén nos conta como Balbino ten que traballar no campo e todo o que pensa facer cando sexa grande e poder gañar cartos.
O libro trata tamén da emigración, sobre todo a América. Algúns emigrantes tiñan sorte e conseguían cartos pero outros non, entón non podían volver á súa terra.

15/11/10

A Quinta de Saler


Comentario de Aroa


A Quinta de Saler
Antón Riveiro Coello
Galaxia


As primeiras páxinas do libro non me gustaron nada porque non o entendía moi ben, despois xa captei perfectamente en que consistía a idea de Manuel para a súa nova novela e empezoume a gustar máis.
O final é moi rápido, quedei como agardando a que pasara algo máis, pero aínda que é moi tráxico non me desagradou.
Gustoume moito un detalle do libro: cando Bieito quedaba só pola noite escoitando música e sentíndose ben, inspirado para escribir. Isto fíxome cavilar.

14/11/10

A Quinta de Saler

Comentario de Estefanía


A Quinta de Saler
Antón Riveiro Coello
Galaxia

Este libro pareceume aburrido ao principio porque era difícil de entender, pero ao ir lendo enganchoume e as historias acabaron gustándome, sobre todo nos momentos máis intrigantes.
Ás veces produciume mágoa, sobre todo o final, tan tráxico.

A Quinta de Saler


C
omentario de Eduardo Villaverde


A Quinta de Saler
Antón Riveiro Coello
Galaxia



Este libro en xeral gustoume, pero non todo. Ata un pouco antes da metade non fun capaz de entendelo. Os dous primeiros anacos escritos polos autores costáronme moitos.
Da metade para diante si que fun capaz de entendelo e, por tanto, de disfrutalo.
É un libro interesante aínda que ten un punto estraño. Os sucesos que conta son todo o contrario do que eu agardaba e iso desconcertoume á hora de ler o libro, como por exemplo o final, que eu esperaba totalmente contrario.
Outra cousa que me desconcertou foi o que conseguiron no "Couto Mixto": a unidade dos veciños, e que todo esta posta en común fose destruída polo lume. Claro que tamén me sorprendeu o que lles ocorreu aos protagonistas de todas as historias do libro.


A Quinta de Saler

Comentario de Santiago Villaverde Fernández


A Quinta de Saler
Antón Riveiro Coello
Galaxia


O libro non me gustou moito porque era difícil de entender xa que está cambiando sempre de personaxes, pero a parte final gustoume porque era máis entretida.
O libro paréceme bo porque ten que ser difícil facer un libro no que fale doutros escritores e que lle quede tan ben, e tamén me gustou o detalle de que o libro fose coma unha partida de xadrez, o malo é o final.

13/11/10

A Quinta de Saler


C
omentario de Carmen Campos García


A Quinta de Saler
Antón Riveiro Coell
Galaxia



Este libro causoume intriga debido a que dous escritores que non se coñecían lograron escribir unha novela que tiña sentido e que era totalmente cribel, como se fose un só escritor quen o fixese. Ademais, pareceume un libro sorprendente porque se contaban tres historias ao mesmo tempo, sobre todo o final, que eu nunca pensaría así.
Creo que é un libro interesante e entretido.

A Quinta de Saler

Comentario de Belén Rey Doval

A Quinta de Saler
Antón Riveiro Coello
Galaxia


Ao principio parecíame un libro moi soso e non o entendía, ata que fun pasando as páxinas e funo entendendo mellor e colléndolle gusto.
Os personaxes parecéronme moi orixinais, así coma os lugares.
Non me gustou o final.

12/11/10

A Quinta de Saler

Comentario de Bruno Rivas Fernández


A Quinta de Saler
Antón Riveiro Coello
Galaxia


É un libro entretido e bonito. Ao principio non me gustou pero a partir das cincuenta páxinas e máis doado de ler. Gustoume moito a historia do Couto xa que non sabía que puidese existir un lugar sen leis tan preto de aquí.
O final decepcionoume.

11/11/10

A Quinta de Saler

Comentario de Julio Alberto Barros

A Quinta de Saler
Antón Riveiro Coello
Galaxia

Este libro a min non me gustou, xa que non é nada doado de ler e é moi complicado. E non só isto, senón que o final é incompleto nin o comprendín ben.
Os personaxes son complicados e mesturan os capítulos.

10/11/10

A Quinta de Saler

Comentario de Zeus Álvarez Gómez

A Quinta de Saler
Antón Riveiro Coello
Galaxia


Non teño moi boa opinión sobre este libro. Ao principio vinme un pouco perdido e non entendía moito o que pasaba. Cando o entendín comezoume a enganchar, pero a sorpresa do final foi un desastre porque non me gustou que acabase así a historia.
En xeral non está mal, pero non pasa a ser un dos meus preferidos.

09/11/10

A Quinta de Saler

Comentario de Sarai López Espiña

A Quinta de Saler
Antón Riveiro Coello
Galaxia

Este libro é moi orixinal. Ao principio costa entendelo pero logo resulta moi interesante. Ten partes divertidas e outras de intriga. Tres historias diferentes que ás veces se confunden. O final é moi estraño.

08/11/10

A Quinta de Saler

Comentario de Daniel Sánchez

A Quinta de Saler
Antón Riveiro Coell
Galaxia


O libro pareceume entretido, novidoso iso de que sexan dous escritores que non se coñecen quen van escribir un libro a medias. O que máis me gustou foi precisamente o resultado disto: a novela que están a escribir sobre o Couto Mixto, sobre como vivía aquela xente. O que menos me gustou foi o final tráxico da historia, como remata.

06/11/10

A Quinta de Saler


Comentario de Alejandro Villaverde Dapena


A Quinta de Saler
Antón Riveiro Coell
Galaxia


A primeira parte do libro non me gustou porque pareceume difícil de ler. A segunda xa era máis doada e máis divertida. O final pareceume un pouco tráxico.
Creo que é orixinal iso de que trate dun editor que quere facer un libro con dous escritores. Tamén me gustou moito a historia do Couto Mixto xa que non sabía que existisen lugares que non pertencesen a ningún país nin ser de ningún país.


06/06/10

A esmorga

Comentario de Ana Cristina Des Pérez

A esmorga
Eduardo Blanco Amor
Galaxia


Pareceume un libro bastante dinámico, aínda que algunhas veces non entendía ben algunha palabra.
A maneira en que o escritor escribiu o libro paréceme moi orixinal, porque hai que maxinar máis ou menos o que o xuíz lle está a preguntar. É un libro entretido, cun montón de pelexas que ten manteñen alerta.
O final sorprendeume moito. Non o esperaba.
O personaxe que máis me gustou, ao principio só, foi o Bocas, pero despois xa me pareceu un brutallán e un inconsciente con esa teima de que quería ver a aquela muller. Ao final decanteime polo personaxe de Cibrán, que dentro de todo o malo, era o máis sensato.
A parte máis desagradable do libro foi cando se ispen para secar a roupa e describen a Milhomes.
A conclusión que tirei cando rematei de ler o libro foi que me gustou e que todo o mundo debería lelo.

03/06/10

Oliver Twuist

Comentario de Jennifer Mosquera Sanmartín

Oliver Twuist
Charles Dickens
Galaxia


Desta vez hei de recoñecer que este libro pareceume verdadeiramente interesante, moi diferente ao que estamos acostumados a ler. Nas clases de literatura tíñannos falado deste autor, pero quedáranse curtos, xa que é impresionante.
Fascinoume o ben que describe a sociedade des época (sobre todo as partes negativas como a codicia, o engano, as hipocrisías), o mesmo que as súas paisaxes e costumes, por un momento ata cheguei a pensar que eu estaba a vivir nesa sociedade. De verdade que é extraordinario.
Antes de ler o libro xa vira a película, e cando o lin deime conta de que non ten punto de comparación co libro, posto que no libro aparecen moitos máis detalles que te levan a maxinar cousas que na peli non aparecen.
Agora centrándome un pouco no personaxe principal, hei de dicir que me deu moita mágoa, porque debido ás circunstancias da vida veuse obrigado a vivir delictivamente, roubando dende moi novo. Ademais, cada vez que parecía que ía lograr vivir decente e felizmente, algo se lle interpoñía no camiño.
Por último, paréceme interesante mencionar que é un libro do que se poden tirar moitas moralexas. Por exemplo, "é mellor vivir honradamente aínda que sexas pobre, que vivir deshonestamente" ou que "non é ouro todo o que reloce".
En definitiva, recomendo ler este libro aínda que pareza diferente, vaivos sorprender.

27/05/10

Ácaros verdes

Comentario de Ainara García Doval


Ácaros verdes
Pilar Buela
Sotelo Blanco

Gustoume moito esta novela por varios motivos. O primeiro é que está enmarcado nos últimos días da Segunda Guerra Mundial, nun Berlín en ruínas que agarda ser tomado polos aliados en calquera momento.
O segundo, polo feito de seguir a historia dende o punto de vista de dúas mulleres como foron Eva Braun e Magda Goebbels, as donas do nazismo, unha por ser a amante de Hitler, a outra por representar o prototipo de muller aria, casado co ministro de propaganda do réxime e nai de seis cativos loiros cuxos nomes comezaban pola letra H en honor ao seu querido Führer.
Gustoume tamén como a autora tenta poñerse na pel destas dúas mulleres, na atmosfera opresiva de bunker no que se refuxiaban, tomando ambas as dúas a decisión de poñerlle fin á súa vida xunto á de Hitler, no caso de Magda mesmo asasinando aos seus pequenos.
O que máis me chamou a atención da historia é o amor cego que Eva lle profesaba ao Hitler, un amor que durou dende o seu ascenso ao poder ata os seus derradeiros días nese búnker subterráneo, onde despois de numerosos anos de amor clandestino, Hitler lle pide que case con el.

26/05/10

Memoria de cidades sen luz

Comentario de Raquel Rodríguez


Memoria de cidades sen luz
Inma López Silva
Galaxia



Este libro gustoume bastante, pois dá xiros moi interesantes de 180 graos.Comeza co asasinato dos pais do protagonista, que é rescatado por unha familiar, Lucía; a partir de aí as súas vidas cambiarán moito.
Escrito coma se fose unha autobiografía, xira arredor de guerras e exilios. Encántame o desenvolvemento do protagonista dende que era neno, unha parte que me encanta debido á inocencia do rapaz, ata partes máis macabras coma o asasinato do fillo do protagonista en mans da súa nai, unha parte calafriante.
Outra das partes que me gustou moito deste libo é que o protagonista viaxa por moitos lugares do mundo en épocas moi diferentes: dende A Coruña dos anos trinta ao París dos corenta, pasando por unha Barcelona exiliada. E viaxa tamén a Bos Aires e Nova Iorque.
Por outra banda, paréceme un libro moi triste: a morte do fillo, o asasinato dos pais e dos irmáns de pequerrechos, a morte de Casal, e -como non- o suicidio de Lucía que constituíu un dos elementos máis impactantes da obra.
Outra parte que me chamou moito a atención é que un personaxe que ao principio para o protagonista era unha terceira persoa, René, acaba converténdose no personaxe principal sendo así un piar fundamental para o protagonista. Tamén me gusta Armelle, a pesar de ser un pouco tola.
Entre tantos detalles que quero destacar está o feito de que o protagonista desexe converterse en cego e ao final conségueo.
Recomendo con énfase este libro, porque non se sentirán defraudados coa súa lectura, antes ao contrario, engancharanse ata rematalo.

10/05/10

Poderosa


Comentario de Ainara García Doval


Poderosa
Sergio Klein
Xerais


A verdade é que este libro non me chamou moito a atención. Tampouco é que o considere aburrido, pero a historia non me enganchou, porque non a atopei demasiado interesante. Coido que me gustaría máis de tela lido hai dous ou tres anos, porque creo que é unha histoira para rapaces máis novos ca min.
Porén, si que me gustou a mensaxe que transmite, xa que a pesar de ter o poder para cambiar calquera problema da vida con só escribir unhas liñas nun papel, a protagonista descobre finalmente que non sempre é mellor a solución máis fácil, senón que hai que enfrontarse aos problemas por nós memos e aprender deles.

09/05/10

Ollos de auga

Comentario de Raquel Rodríguez Vázquez


Ollos de auga
Domingo Villar
Galaxia



Se A praia dos afogados me encantou, esta non podía quedar atrás. Gustoume menos, todo hai que dicilo, pero aínda así gocei coa súa lectura.
É unha novela tranquila, pausada, onde Leo Caldas reúne probas e acorrala aos sospeitosos, mentres que Estévez, ao contrario, desespérase e ameaza a calquera que ose responderlle cunha pregunta ás súas preguntas.
Sospeitosos e fíos dos que ir tirando, probas, coincidencias e camiños que non dan a ningunha parte. Unha novela negra en toda regra.
Desgrazadamente, acerte co asasino axiño. Aínda que case me dá igual, porque disfrutei lendo e gústame como o autor me leva dun lado ao outro para ao final presentarme as probas e ensinarme quen é e por que.
Leo Caldas é un solitario e melancólico inspector de policía que compaxina o seu traballo na comisaría co consultorio radiofónico, grazas ao que descubrirá quen é o asasino.
Ao seu carón está o axudante Rafael Estévez, un aragonés demasiado impulsivo para unha Galicia irónica. Grazas ao traballo desta singular parella a verdade termina por aflorar, levándoos a desentrañar o segredo que esconde Ollos de auga.
Tamén demostra este libro as ganas do autor de que os lectores se ambienten no noso país: aromas, rúas, tabernas, paisaxes, xente...
Creo que esta obra é máis forte, máis directa e máis violenta cá segunda obra do autor. É un dos asasinatos máis dolorosos que tiven que ler na miña vida. Por iso enganchoume deste xeito. Pero paréceme curta de máis.

06/05/10

Ollos de auga

Comentario de Raquel Pires dos Santos


Ollos de auga
Domingo Villar
Galaxia



Este libro tamén me gustou moito, pero pareceume moi curto, creo que debería ser un pouco máis longo e liar un pouco máis a historia. Algo que me gustou máis que n'A praia dos afogados foi a forma de matar, moi orixinal.
O título sorprendeume moito porque pensei que tamén se ía tratar dun afogado e non que se refería aos ollos da vítima.
Desta vez saber quen era o asasino foi máis fácil, porque Caldas deu unha pista cando lle preguntou ao médico se a súa muller sabía o da infidelidade, aí estaba claro que era a muller a asasina porque se a muller tiña un amante querería desfacerse do seu home aínda que non soubese da infidelidade deste. Así sería máis fácil planear todo.
Algo que non acabei de entender é quen é Alba, porque tanto neste libro coma no outro falan dela pero non especifican moito. Creo que era a moza de Caldas, pero que se deixaron.
Agardo que haxa unha terceira parte porque as dúas obras deste autor gustáronme moito.

26/04/10

A praia dos afogados

Comentario de Raquel Rodríguez Vázquez


A praia dos afogados
Domingo Villar
Galaxia



Para comezar, teño que dicir que este libro é un dos mellores que levo lido.
Unha das cousas que máis me gustou foi a trama, as voltas que se dan. O tema principal pareceume apaixoante, pois é moi interesante como ao ir tirando do fío pouco a pouco vanse descubrindo máis cousas e o que nun principio semella indiferente ao final acaba sendo importante.
Outra das partes que encontro positivas son os diálogos, que lle confiren maior realismo e axudan a maxinar os personaxes. O autor aquí acerta con eles posto que son moi naturais.
Por outra banda teño que dicir que un dos personaxes que máis me gustou foi o aragonés Estévez, pois o xogo que dá este na obra é moi relevante, polo humor que aporta, con ese toque de graza ao non comprender o xeito de ser dos galegos nin os seus costumes.
Gústame Leo Caldas pola súa astucia, o seu temperamento e as súas gañas de descubrir quen matou a Caselo, traballando incansablemente día e noite. Ocorreu que me convertín nel, eu tamén pescudaba quen podía ser o asasino.
Creo que se caracteriza moi ben o xeito de sermos os galegos. Gústame recoñecer as rúas de Vigo, as paisaxes mariñas, os pratos típicos... O autor esmérase por axeitar a realidade galega.
Para finalizar, o único que podo dicir é que foi un libro moi entretido e que animo a toda a xente a que o lea, pois só con comezar a ler a primeira páxina o lector queda enganchado ata rematalo.

25/04/10

A praia dos afogados

Comentario de Carmen González Varela


A praia dos afogados
Domingo Villar
Galaxia


O libro non me gustou moito, non me pareceu unha historia moi interesante.
O inspecto Caldas pareceume un home moi preocupado polo seu traballo, ás veces demasiado, ata chegar ao punto de que non ten tempo para a súa vida privada.
Rafael Estévez creo que é un home moi directo, franco. Sempre tenta dicir as cousas á cara, e iso ten moito mérito aínda que ás veces ten que aprender a calar.
Unha cousa que si me gustou do libro foi que nunca sabes o que vai pasar, o rumbo que vai tomar a historia. Sorprendeume bastante o final, xa que aínda que desde un principio se sabía que os compañeiros de Castelo sabían o que pasara realmente durante o afundimento do Xurelo e o da morte do Rubio, non sospeitei ata o final que fora Valverde quen o matara.

24/04/10

A praia dos afogados

Comentario de Raquel Pires dos Santos


A praia dos afogados
Domingo Villar
Galaxia

Este libro foi o que máis me gustou de todos os que lin. Pareceume moi interesante e entretido, era fácil de entender e a historia seguíase ben.
O tema gustoume, sobre todo cando pensaban que o capitán estaba vivo e era unha pantasma.
O personaxe que máis me gustou foi Estévez porque unhas veces parecía inxenuo, outras violento e algunhas veces parecía parvo. Tamén me gustou cando xogaban con qeun era o asasino porque cada vez que tiñan un sospeitoso non o era.
Creo que a historia está moi ben construída, por como se relacionaban unhas personaxes con outras, que case todos tiñan que ver algo entre si.
En xeral, gustoume moito, moito.

23/04/10

A praia dos afogados

Comentario de Ana Cristina Des Pérez


A praia dos afogados
Domingo Villar
Galaxia


Gustoume moito este libro. É a primeira vez que leo un libro deste tipo e quedáronme ganas de ler outro así.
Ao principio facíaseme un pouco pesado pero a medida que ía lendo cada vez gustábame máis. Tentaba maxinar quen era o asasino. Sempre me enganaba.
O personaxe que máis me gustou foi o axudante do inspector Caldas, Estévez, a pase de ser un pouco brutallán.
Sorprendeume o final porque esperaba que colleran a arias e soltaren a Diego Neira e non que quen matara a Rubio fose Valverde. Foi con pequenos detalles cos que o inspector puido descubrir ao verdadeiro asasino, como por exemplo a noticia da desaparición da muller ou ao final cando ve as bridas de cor verde do seu pai, e sen eles non habería un final xusto para a historia.

17/04/10

A praia dos afogados

Comentario de Ainara García Doval


A praia dos afogados
Domingo Villar
Galaxia



Pareceume unha lectura interesante polo feito de que expresa con moito detalle toda a trama na que se desenvolve este relato de misterio. Paréceme que a descrición das accións, das paisaxes e a caracterización dos personaxes están moi ben logradas, axudan a interpretar máis facilmente a novela e dálle, mesmo, moito realismo. Gústanme sobre todo as ambientacións que se fan da costa e da vila de Panxón, non só pola descrición física das paisaxes, senón polo que estas reflicten nos personaxes.
Porén, a pesar de que o fío da novela paréceme ben estruturado e fácil de seguir, ás veces resultoume un pouco aburrido polo feito de ser bastante repetitio nos momentos nos que o inspector reflexiona unha e outra vez sobre o presunto suicidio de Xusto Castelo.
Aínda así, resultoume entretida e sorprendeume a forma que ten de narrar, que permite aos lectores comprender mellor a novela e maxinar mellor os persoanaxes e escenarios que nela aparecen.

16/04/10

Comentario de Jennifer Mosquera Sanmartín


A praia dos afogados
Domingo Villar
Galaxia


É a clase de libro que despois das novelas de amor e dos libros de aventuras máis me gustan.
Ademais, consegue manterte á espera dos novos acontecementos, das próximas averiguacións...
Teño que recoñecer que a medida que me ía mergullando nesta historia chegueille a atribuír o asasinato de Xusto Castelo polo menos a sete persoas, e iso que non tiña inimigos!
Porén, cando a investigación se foi desviando ao acontecido en Aguiño con Rebeca Neira a mesma noite do naufraxio do Xurelo, onde se atopaba o Rubio hai case unha década, souben que o asasino tiña que ser un dos outros dous tripulantes que se salvaran a noite do naufraxio. Case non cheguei a dubidar da inocencia do finado, xa que me parecía que de ser así, a súa culpabilidade era demasiado obvia.
En fin, sorprendeume e deume moita mágoa que pola codicia dun home morresen tres inocentes, a índa me pareceu máis abraiante e un xesto moi covarde que á hora da verdade Marcos Valverde pretendese cargar a Xosé Arias coas súas culpas.
O que si teño que dicir é que me tería gustado que o autor incluíse o que poida pasar con Leo Caldas e Alba. A ver se por fin colleu o suficiente valor para chamala e lle dicir que a bota en falta.
Polo demais, o libro encantoume.

15/04/10

Comentario de Jesica Álvarez


A praia dos afogados
Domingo Villar
Galaxia



A historia que narra o libro gústame moito, pois a min as historias de investigacións, asasinatos, detectives... son as que máis me interesan e as que máis me enganchan cando leo.
Unha das cousas que máis me gustou ao ler o libro foi o xeito que ten Domingo Villar de contar a historia, de describir os lugares e as personaxes. Dálle un gran realismo, dala dos lugares e defíneos con todo detalle, coma se todo estivese pasando agora e de verdade. Para min é unha desas historias que comezas lendo e grazas ao ben que está contada, narrada e descrita, podes maxinar todo tal e como é. Non che fai falta ver unha película do libro porque a fuches maxinando os sitios nos que transcorre a historia.
O libro ademais é interesante, a intriga que o escrito lle dá coa investigación de Xusto Castelo, do que pasou co capitán do "Xerelo", cal foi a causa das mortes... Todo comeza cando atopan o corpo de Xusto Castelo afogado na ría de Vigo, na praia de Panxón. Entretíñame lendo e quería seguir porque pretendía chegar rápido ao final e poder saber o desenlace de todos os misterios que se van presentando ao longo da historia.
Eu pensaba que o asasino fora Ario, pero pronto descubrín que tiña que ser outro.
Un bo detalle foi o da pintada na barca do home afogado para así falar dun posible suicidio, aínda que pronto se soubo que se trataba dun asasinato.
Así como recoñezo que o libro gustoume moito, está moi entretido e está moi ben contada a historia, tamén hai que dicir que nalgunhas partes pareceume moi repetivo e pesado. Sobre todo cando Leo Caldas se pon a pensar e a reflexionar en voz alta, saca o cartaz, observa as probas, pensa nas diferentes posibilidades... iso foi pesado porque o facía moitas veces.

14/04/10

A praia dos afogados

Comentario de Alba Fernández Caderno


A praia dos afogados
Domingo Villar
Galaxia



Pareceume un libro que presenta unha trama moi interesante. Trata a investigación do asasinato do mariñeiro Xusto Castelo, enganchando dende o principio.
As partes que máis me gustaron son, sobre todo, cando Leo Caldas descobre que os mariñeiros Arias e Valverde lle mentiron. Tamén cando cavila, contrastando feitos, sobre que é imposible que o barco afundira a carón das rochas e que os mortos se encontren tan lonxe del, porque a marea non puido ser quen de arrastralos ata tal lugar. O feito de que Xusto Castelo non puido suicidarse nin ser vítima do mar mentres traballaba, xa que foi encontrado coas mans atadas á espalda.
Está moi ben argumentado, fai unha boa descrición de Galicia e da súa xente, e ten unha trama entretida. Pero o que máis me gustou, sen dubidalo, foi o final, cando se descobre o verdadeiro culpable de todo. O que máis me chamou a atención foi como o inspector vai descubrindo a verdade a través de probas, de investigar e falar coa xente, e de cavilar. Creo que fai falta un "sexto sentido" ou unha especie de don para saber distinguir cando algo é de verdade ou cando un feito se encontra alterado; sempre dubidando de todos e non crendo a ninguén.
O seu axudante, Rafael Estéves, é un punto a favor do libro, xa que contrasta co protagonista e lle dá un toque de humor á historia.
Por outra parte o libro pareceume demasiado repetitivo, polo feito de que hai moitas partes semellantes nas que Caldas pescuda e cavila. Tampouco me gusta o principio cando se presenta e di que ten un tío gravemente enfermo e un programa de radio horrible.
En conclusión, o libro é unha boa novela policíaca, narrada con gran sentido do humor e que se le rápido. A trama engancha, sorprende e atrae ao lector cos descubrimentos, pistas e conclusións do inspector Leo Caldas.

13/04/10

A praia dos afogados

Comentario de Mauro Cibeira Rey


A praia dos afogados
Domingo Villar
Galaxia



A min o libro gustoume porque mantiña un continuo suspense. Ao comezo, o libro pareceume algo lento e descritivo de máis, pero segunda avanzaba volvíase máis frenético e a trama melloraba. Gustáronme tamén os seus protagonistas polo seu carácter tan diferente, facían que as situacións resultasen bastante cómicas.
O que máis me gustou da novela foi o final, cando se descobre a identidade do asasino e a verdeira historia.
O que non me gustou fooi a visita de Leo ao seu pai. Pareceume bastante aburrida e algo desligada da historia principal.

06/04/10

O Ministro Rubalcaba recomenda a Domingo Villar

Xa que estamos a ler A praia dos afogados, déixovos este vídeo onde o ministro español recomenda o libro:

07/03/10

Romeo e Xulieta

Comentario de Ainara García Doval


Romeo e Xulieta
William Shakespeare
La Voz de Galicia

Esta traxicomedia creada por Shakespeare hai algo máis de catro séculos, non só me sorprendeu senón que resultou ser unha das lecturas máis apaixoantes que lin ata o de agora. A obra non só sorprende polas numerosas metáforas e recursos literarios que contén, nin pola rapidez e claridade coa que se desenvolven os diálogos, o que realmente sorprende é como un home que viviu no século XVI puido crear unha obra coma esta.
Ambientada nunha Verona dominada polo odio entre dúas familias -os Capuleto e os Montesco-, observamos como un Romeo atormentado por un amor non correspondido atopa de novo o sentido da vida en Xulieta, quen á súa vez se sente inmediatamente atraída polo xove Montesco. A partir dese momento unha serie de traxedias como son a morte de Tebaldo, o desterro de Romeo e o anuncio de voda entre Paris e Xulieta levan a esta a decidir poñer fin á súa vida. Porén, conta coa axuda dun frade, que dispón dunha artimaña para que os esposos poidan volver estar xuntos lonxe de Verona e do odio das súas familias. Mais unha vez que todo semella desembocar nun final feliz, unha casualidade fai que a noticia do engano ideado polo frade non chegue a tempo a Romeo, quen crendo á súa amada morta, decide quen non paga a pena seguir vivindo nun mundo sen ela. Minutos despois de que Romeo se suicide, Xulieta esperta, descobre o seu cadáver e decide tamén ela seguir os pasos do seu amante. Así, finalmente, unha vez descuberta toda a historia a través do frade, as dúas familias deciden selar a paz na memoria dos dous namorados.

06/03/10

Os biosbardos

Comentario de Dolly González Álvarez


Os biosbardos
Eduardo Blanco Amor
Galaxia


Serie de oito relatos onde o escritor describe a sociedade e a xeografía da cidade na que naceu. En cada relato dános unha visión da vida urbana e rural desde distinos puntos de vista, dnedo o neno pobre ata o máis acomodado, sempre dende a visión dun rapaz. Tamén sae a relucir o tema da emigración, que tanto fracturou a sociedade do noso país.
A obra está escrita en primeira persoa, aínda que emprega diálogos entre os personaxes moi a miúdo.

01/03/10

Resistencia

Comentario de Alba Fernández Caderno


Resistencia
Rosa Aneiros
Xerais

Gustoume o libro porque conta unhas historias de amor moi bonitas cunha paisaxe de fondo: a situación política e social de Portugal durante as ditaduras de Salazar e Marcelo Caetano, en especial a de Dinís, un obreiro dunha fábrica de vidro, e Filipa, filla dun rico comerciante, que namoran perdidamente.
O que máis me gustou foi cando a Dinís o meten no cárcere e durante todos eses anos en prisións escribe cartas que nunca chegan ao seu destino. Anos despois, Filipa descobre estas cartas.
Algo que me pareceu moi cruel, ademais da vida no cárcere, é que aos familiares dos presos lles dician que estes morreran.
A historia de amor de Filipa e Dinís é preciosa porque a pesar da separación seguíanse querendo. Tamén a de Isaura e Antonio. Pero non me gustou a historia de Remedios. Si a de Leonor.
O libro é bonito: a historia de amor ambientada na ditadura salazarista de Portugal é todo un acerto.

28/02/10

Resistencia


Comentario de Ainara García Doval


Resistencia
Rosa Aneiros
Xerais

Pareceume unha historia interesante, sobre todo polo feito de contar a situación política e social de Portugal durante case un século a través da vida de distintos personaxes pertencentes á mesma familia pero de diferentes xeracións, así como a influencia que esta pode chegar a ter na vida das persoas, sobre todo nun sistema fascista como foi o que se deu en Portugal, no que as ditaduras de Salazar e Marcelo caetano non permitían ningún tipo de liberdades.
En relación coa situación política, tamén se trata o tema das colonias en África, outro dos motivos qeu levan á separación de Dinís e Filipa, e na que a autora parece expresar por medio das oopinións de Dinís o absurdo desas guerras coloniais xa ben entrado o século XX, cando Europa está en proceso de cambio e Portugal semella quedar estancado polo seu réxime político.
Tamén me pareceu interesante a descrición da vida dos presos políticos nos cárceres, onde estaban illados e nunhas condicións de vida infrahumanas. A pesar disto, apréciase a solidariedade dos uns cos outros por moitas diferenzas que puidese haber entre eles, e a loita interna que levan a cabo, sempre buscando unha esperanza e resistindo clandestinamente ao réxime. Unha das cousas que máis me chamou a atención relacionada con isto é o feito de que deixasen de comunicarse con eles, porque me parece unha forma de crueldade case peor que as torturas ás que os sometían, xa que a pesar de que a comunicación que mantiñan co exterior era sempre revisada e sometida á censura, polo menos tiñan unha vía de escape que non estivese relacionada coa prisión.
Por outra parte gustáronme as distintas historias que se suceden ao longo da novela, xa sexan de amizade, coma a de Aaial, Miguel da Silva e Dinís; de amor secreto entre Isaura e Antonio Gonçalves; a historia de amor non correspondido de Ana Barbosa; e por suposto a de Filipa e Dinís, a de un amor que perdura nas súas mentes sen sequera saber se o outro seguirá vivo ou se o seguirá querendo como antes de que todo acontecese.
Tamén me chamou a atención a historia de Leonor polo feito de ser unha especie de personaxe espectador ao redor do cal técense todas as historias, e cuxa vida semella estar marcada polas palabra contidas nas cartas.
Porén, o que máis me gustou do libro é o ben documentada que está a historia: os lugares, as revolucións, a guerra colonial...

27/02/10

Resistencia

Comentario de Ana Cristina Des Pérez


Resistencia
Rosa Aneiros
Xerais


En xeral, pareceume un libro sumamente aburrido. Eu cando leo libros é coma se estivese dentro da historia que conta, vendo todo o que ocorre: como son os personaxes, como é o lugar, as actitudes dos personaxes, a época... e con este libro non me dei metido na historia.
Deume a sensación de qeu todo era negativo e a morte estaba presente na maior parte do libro, cousa que non me agradou nada porque a min gústame ler libros alegres e vitais.
Non podo negar que a historia de amor que existe entre Filipa e Dinís é moi bonita a pesar dos obstáculos e do paso dos anos. Gustoume o final, cando Filipa sabe por fin que os últimos 20 anos da súa vida foron unha mentira e decide ir en busca de Dinís, ou iso dá a entender a historia.
Non me gustou nada a parte na que se fala de Remédios, a nai de Isaura, porque tivo unha vida moi dura e cruel, cun final tráxico e triste.
En conclusión, digo que é unha novela que non recomendo a ninguén.

26/02/10

Resistencia


C
omentario de Carmen González Varela

Resistencia
Rosa Aneiros
Xerais




O libro gustoume moito. Pareceume unha historia realmente interesante. Impresionoume moito a forza coa que os personaxes loitaban para conseguir a súa liberdade, ata tal punto que chegaron a sacrificar a súa vida persoal pola política.
Dinís paréceme un personaxe moi forte, por como foi capaz de aturar as pésimas condicións nas que vivía en Peniche, e a maneira como o trataban.
Filipa é unha muller que tivo que superar moitas decepcións na súa vida, empezando pola morte da súa nai, a do seu pai, a da súa avoa Leonor, e sobre todo, o encarceramento e a suposta morte de Dinís. Esta moza tivo unha vida realmente dura e inxusta, e a pesar diso tivo que seguir adiante, aínda que despois destas moitas desgrazas, a súa vida quedou totalmente baleira e carente de sentido. Aínda que cando visita Peniche, case por casualidade, descobre a mentira na que viviu durante parte da súa vida. É incrible que aquelas persoas que ela nin sequera coñecía lle fixeran tanto dano e disfrutaran facéndoo, tanto a ela como a moitas outras persoas.

25/02/10

Resistencia

Comentario de Jennifer Mosquera


Resistencia
Rosa Aneiros
Xerais



Para min este libro é un dos mellores que lin ata agora.

A pesar de que nun primeiro momento me custou moito comezar a lelo, a medida que ía avanzando na lectura íame metendo máis na historia.
Considero que é un libro moi realista no que se abrangue un amplo repertorio de temas como as relacións extramatrimoniais, as guerras, as ditaduras, as violacións... A crueldade das guerras, o que nelas é capaz de facer o ser humano, é algo que pon os pelos de punta.
Impresionante é o amo dos protagonistas por riba de dificultades e distancias. Gustaríame unha segunda parte con final feliz, porque teñen dereito a estar xuntos, non si?

24/02/10

Resistencia

Comentario de Jéssica Álvarez Álvarez


Resistencia
Rosa Aneiros
Xerais

Unha das cousas que máis me gustou desta novela é o realismoo que transmite a historia, sobre todo polos numerosos datos que aporta sobre a vida política en Portugal dende os anos vinte ata os noventa do século XX.
Pareceume interesente o feito de que Dinís ás veces deba tomar algunhas decisións, como a súa militancia no partido comunista, ou a revolución da fábrica dos Irmaos Stepha, que o vaian afastando de Filipa. Parece así escoller a liberdade fronte ao amor.
Paréceme tamén que a historia política de Portugal está perfectamente encaixada coas historias individuais que se van contando ao longo da historia: a chamada a filas para participar nas guerras coloniais, os comezos de revoltas fronte ás ditaduras de Salazar e Marcelo Caetano, etc.
Pero o que máis me gustou foi que as historias principais sexan de amor. Unha das que máis me gustou, a que semella máis interesante, foi a de Isaura e Antonio Gonçalves, xa que é un amor que ocultann durante moito máis de dúas décadas, e que non se rompe en ningún momento.
Aínda que a historia de deamor de Ana Barbosa non me disgustou, porque a pesar de saber durante todo este tempo que o seu marido é infiel, bástalle a súa presenza para ser feliz e confórmase con iso.
O libro en si gustoume, pero hai unha cousa que non: o principio paréceme algo lento e aburrido, debería ser máis interesante.
Algo que me chamou moito a atención e que me gustou foi cando conta as vidas dos presos no cárceres, nunhas condicións nas que semella é difícil sobrevivir.

23/02/10

Comentario de Raquel Rodríguez Vázquez


Resistencia
Rosa Aneiros
Xerais


Foi un libro que en xeral gustoume bastante pois percorre diversos temas como a historia política e social de Portugal a través de diversos personaxes, o maor, a loita na clandestinidade contra as ditaduras, as malleiras que os PIDES fan contra os presos políticos, a paixón, a resistencia...
O relato céntrase na historia de amor de le Dinís e Filipa, un amor truncado durante as ditaduras de Salazar e Marcelo Caetano. Nste libro non só se fala deste amor, senón doutros amores: os pais de Dinís, os de Filipa...
Un libro interesante polo loita contra os fascitas; creo que deberiamos ler máis libros deste estilo para darnos conta do que se pasou nas ditaduras, pois seguramente todos temos preto persoas que tiveron familiares que viviron situacións semellantes: xente que debe romper a felicidade por ideoloxía política.
A única parte que non me gustou foi o final, pois é un final aberto non que non se conta como se reencontran Dinís e Filipa.
Todo o que podo dicir é que o libro está resumido no seu título: RESISTENCIA!!!

21/02/10

Resistencia

Comentario de Dolly González Álvarez


Resistencia
Rosa Aneiros
Xerais

Gustoume o libro porque a historia que conta paréceme moi interesante, ao tratarse dunha mestura de amor e odio, e a situación política na que se topaba Portugal neste período histórico.
É unha novela escrita en terceira persoa, dividida en 36 capítulos polo que se fai máis amena e fácil de ler.
A época histórica na que nos relata os acontecementos van do ano 1960 ata a revolución dos caraveis, coa que Portugal recuperou a democracia. Tamén reflicte as guerras portuguesas de independecia coas súas colonias.
É unha obra apaixoante aínda que tremendamente triste, por mor da imposibilidade de conseguir o amor e a felicidade da parella protagonista. Tamén saen a relucir as diferenzas sociais tan esaxeradas neste país, e o distinto tipo de vida, da aldea á cidade.
A miña opinión é que que non debeu existir este período político fascista no que Portugal sufriu a falla de liberdades, de diferenciacións sociais e de estragos nas colonias, que supuxeron un retraso social, económico e cultural deste país.

20/02/10

Diario de Ana Frank

Comentario de Raquel Rodríguez Vázquez



Diario de Ana Frank
Kalandraka

Este libro gustoume moito pois achegoume unha información diferente sobre a Segunda Guerra Mundial: o día a día duns xudeus agochados para salvar a vida. Foi unha obra que me emocionou e que me fai preguntar sobre que clase de persoa era esa rapaza que, sen percatarse, escribiu algo tan magnífico e importante.
O que conta no seu diario é unha historia que conmove a calquera, algo que se me antolla insoportable: vivir con outra familia, encerrados nun faiado, sen poder falar, pasar fame... E aínda así, eran unha familia privilexiada pois os xudeus que non estaban agochados eran levados a campos de concentración.
É un libro diferente, pois normalmente teñen o testemuño da persoa que vence e aquí conta a historia do perdedor. Unha historia que me conmoveu desde o primeiro momento, cando tiveron que saír da casa a escondidas, con toda a roupa encima para non chamar a atención. Pero máis emotiva é a historia de Henk e Miep, dúas persoas que arriscan a súa vida por salvar a dos demais.
E ao mesmo tempo a rapaza vai medrando e vai desenvolvendo sentimentos cara a Peter.
A parte negativa do libro é que en ocasións resultou monótono e aburrido, sobro todo os días que conta o que come, cea, os cartos que gastan en cada comida... pero, claro, é un diario dunha rapaza encerrada nun faiado sen contacto co exterior, agás unha radio.
Un libro que hai que ler.

17/02/10

Que me queres, Amor?

Comentario de Raquel Rodríguez Vázquez


Que me queres, Amor?
Manolo Rivas
Galaxia


Este libro gustoume moito aínda que algunhas historias non as entendín moi ben, pero pareceume un libro moi entrentido, que engancha e que ten un punto de vista diferente a todos cantos levo lido.
Está formado por 16 narracións, encerrando en cada unha delas algo de amor, misterio, tenrura e humor. Relatos fáciles de ler e amenos.
O relato que máis me gustou foi "A lingua das bolboretas", chamado así por ser unha das cousas que un mestre ensina ao alumnado; ambientado nunha aldea de Galicia nos principios do ano 1936, Moncho -fillo dunha familia republicana- ía pasear e aprender cousas da natureza con Don Gregorio, o seu mestre republicano.
Pero cando comeza a guerra civil, os republicanos son detidos polos falanxistas, marchando presos no coche. Aí Moncho tíralle pedras ao seu querido professor para non levantar sospeitas de que a súa familia fose amiga.
Outro dos relatos que tamén me gustou foi "A leiteira de Vermeer" que fala sobre o misterio dun cadro que resulta parecerse á nai do protagonista.
"O míster & Iron Maiden" é a historia dun viaxante que espera ansioso no coche que apareza o seu fillo e recibe unha milagrosa axuda dun cantante de rock.
A historia que dá título ao libro tamén me encantou. É unha narración que vai sobre un mozo que conta a súa historia de amor despois de falecer nun atraco. Un personaxe capaz de todo menos declararse.
"Vostedes será moi felices" conta unha historia amena, ambientada nunha noite de treboada, na que un veciño da aldea bótalle as cartas ao convidado dunha casa na cal se vai a luz. Unha historia estraña que me gustou.
Porén, a parte que menos me gustou deste libro foi que é un pouco macabro. Pero animo a todo o mundo a que o lea: é especial.

17/01/10

O único que queda é o amor


Comentario de Thalía Troitiño


O único que queda é o amor
Agustín Fernández Paz
Xerais

Este libro é unha recompilación de varios relatos relacionados todos eles co amor. Breves, claros, entretidos, converten o libro nunha lectura rápida e áxil.
En xeral gustoume moito, pero quédome co primeiro relato polo xeito de desenvolverse, algo que me cativou desde o primeiro parágrafo; os fragmentos que serven de pistas gustáronme moito e fixéronme disfrutar da lectura.
Recomendo este libro de Agustín Fernández Paz, un autor que nunca defrauda.