ESTA É A PÁXINA EXCLUSIVA DAQUEL ALUMNADO QUE QUERE COMENTAR, OPINAR E REFLEXIONAR SOBRE AS SÚAS LECTURAS.
UN RECUNCHO FEITO POR E PARA EL.

26/06/13

Ide á biblioteca para ler no verán

Unha recomendación: non deixedes de ler este verán. E xa me contaredes á volta as vosas fantásticas lecturas!

24/06/13

De ratos e homes

Comentario de Paula Gamallo


De ratos e homes
John Steinbeck
Galaxia




            De ratos e homes” é unha historia moi singular , conta a estrambótica relación de amizade entre dou homes totalmente diferentes. George e Lennie son polo opostos, poderíase dicir que un é o que aporta a psicoloxía ao conxunto e o outro aporta o físico. A extrema forza bruta de Lennie fai converter a vida de ambos personaxes nunha vida nómade na que os seus soños se ven imposibilitados polas actitudes deste; el non busca os problemas pola súa propia vontade senón que o fai sen querer, o gran problema é a súa deficiencia, o seu único desexo é ter un rancho co seu amigo para xogar cos animaliños como se se tratase dun rapaz pequeno.
Porén´, George axuda en todo momento ao seu amigo xa que a pesar de todas as dificultades que lle causa en determinados momentos, Lennie é o único capaz de conseguir que non se sinta só nunha época na que todo o mundo miraba por si mesmo e na que existía un gran baleiro interno nas persoas.
As repetidas descricións ao comezo de cada capítulo danlle ao libro un carácter máis ameno e simbólico. 
Para min a lectura tornouse moito máis sinxela grazas a este continuo resalte de trazos, pois foi moito máis fácil iso de imaxinarme a contorna onde foron transcorrendo os feitos, a paisaxe, os personaxes... Dentro destas descrición gustaríame resaltar tamén a mostra dos sentimentos e desexos dos personaxes, que era totalmente detallada: nela móstrase o anhelo dunha vida máis pracenteira e tranquila, na que non poida existir o mandato e abuso dos xefes, é dicir, hai unha continua búsqueda da felicidade na que os soños van sempre en cabeza.
O que máis chamou a miña atención, sen dúbida, foi o transcurso da obra e o final tan inesperado que contén. Ao principio, a  historia transcorre cunha tranquilidade e serenidade evidente pero chega un punto no que dá un xiro  moi rápido de 360º e a historia comeza o seu desastroso final, no que a tristeza é protagonista en todo momento.
Realmente non me decepcionou o final do libro. Quizais ao principio quedei cun interrogante na miña mente porque non esperaba ese remate pero pouco a pouco deime conta das posibles intencións do autor. Na miña opinión e, como ben dicía anteriormente, os temas principais da obra son a soidade, o individualismo, o abuso de poder, os soños… pero a todo isto o autor quere engadir positividade, dun xeito máis ben tristeiro, pero positividade ao fin e ao cabo: o valor da amizade, positivo non? Creo que está presente en toda a historia e que é importante resaltar xa que os personaxes fan fronte a esa sociedade hipócrita axudándose mutuamente, na medida do posíbel. Matar a unha persoa non implica ningún valor, pero neste caso o autor non deixa outra saída e están en xogo as ilusións dunha persoa. George decide que non vai deixar que sexan outros os que trunquen a felicidade do seu amigo e por iso decide obrar dese modo, dun modo dástrico.
A ensinanza que deberiamos sacar en limpo deste libro creo que quedou ben clara, na maioría dos casos as persoas guiámonos por soños e ilusión e se eses se ven truncados a nosa vida carece de sentido. Debemos loitar polas nosas metas pero sempre tendo en conta a opinión e o cariño dos demais, ao fin e ao cabo somos únicos seres capaces de sentir e relacionarnos en base a iso, por que non tirarlle proveito?

Tristes armas

Comentario de Andrés Cangas


Tristes armas
Marina Mayoral
Xerais



Este libro gustoume e non me gustou, gustoume porque trata temas como a emigración de dúas nenas a Rusia, a guerra civil, pero sobre todo trata de amor. Tamén é moi triste, a min produciume unha tremenda tristeza o momento no que as dúas nenas tratan de enviarlles unha carta aos pais para contarlles como van as cousas, pero esa carta non puido chegar porque non podía pasar pola fronteira e ao final da guerra, puido chegar. É un libro moi completo e está moi ben escrito. 
Non me gustou porque o tempo pasa moi rápido, é dicir, cambia o tempo da historia demasiado rápido e hai momentos nos que che custa entender eses cambios. 
Polo demais, o libro é perfecto e recoméndollo á xente que lle gusten os libros que traten temas de amor mesturado coa tristeza da emigración.

Maxina ou a filla espúrea

Comentario de Uxía Mosquera Castro

Maxina ou a filla espúrea
Marcial Valladares
Galaxia






Lin este libro coa intriga de saber o contido da primeira novela galega do século XIX.
Resultoume moi difícil de ler, pero ao final puiden distinguir dúas características da época reflexadas na novela. A primeira, o tema; sacrificar a vida dunha persoa por manter a honra; Otilia unha das protagonistas, é de clase alta, non fai nada por saber da súa filla, que naceu dunha violación, e Maxina, a filla, é a outra protagonista, que sabe que é espurea (nada fóra do matrimonio), rexeitada pola súa familia e criada por unha familia de labradores, acepta a situación con resignación, sen chegar a saber nunca os que eran os seus verdadeiros pais. 
A segunda, a linguaxe; como o galego era propio do rural, na obra fálano os campesiños, os criados e o narrador. En cambio a clase alta, Otilia e a súa familia falan en castelán, mesmo Maxina que é criada por uns aldeáns, fala castelán.
Gustoume o espazo onde se desenvolve a novela, porque despois de tantos anos, son sitios que coñezo, entre Santiago de Compostela e o Pico Sacro.
É unha novela que recomendo  pola época en que se escribiu, pero non por que me gustase, a pesar de ter intriga e un final inesperado para Otilia e feliz para Maxina.

Cartas de inverno

Comentario de Bea Ferradás



Cartas de inverno
Agustín Fernández Paz
Xerais


Este libro é perfecto para as persoas que gostan dos mundos alternativos nos que pasan cousas estrañas que racionalmente non teñen explicación como uns estraños monstros (ao meu parecer mutantes) que viven na casa nova do amigo do protagonista. Esta historia está chea de misterio mesturada coa realidade.

Cartas de inverno

Comentario de Iván Montoto Trabazo


Cartas de inverno
Agustín Fernández Paz
Xerais


Un dos libros máis bonitos que lin. Un libro de misterio, terror dos que a mi me gustan.
Encantoume que o misterio tivera que ver cos petróglifos xa que son de aquí.
Cando mencionou o ser maligno da cripta fíxome cavilar moito na forma dese estraño ser xa que non especifica nada sobre el.
No libro mestúrase moi ben a realidade coa ficción utilizando monstros irreais e imaxes de libros que se moven con petróglifos do labirinto de Mogor.
Un libro moi místico que recorda a lendas galegas.

Que me queres, Amor?

Comentario de Bea Ferradás


Que me queres, Amor?
Manuel Rivas
Galaxia

Este libro ten un montón de relatos entre os que se encontra "A lingua das bolboretas", que foi o relato que máis me chamou a atención porque xa vira a película e parecérame preciosa aínda que tiña un final ben triste.
Conta historias moi realistase ás veces tráxicas, aínda que por desgraza nada máis cerca da verdade.
Recomendo lelo, non conta grandes historias de heroes, princesas ou zombis, é sinxelamente fermoso.

23/06/13

Mar de fondo

Comentario de Ana Colmeiro Corral



Mar de fondo
Núñez Singala
Galaxia


Este libro gustoume moitísimo! Encantoume a idea do autor de mesturar tres historias aparentemente diferentes e facer que as tres tiveran relación pero tamén me encantou que cada historia estivese escrita en diferentes persoas narrativas.. Ana foi a personaxe que máis me gustou e tamén me gustou Nicolás, aínda que non entendía por que, se os asasinos eran Domingos e Etrela, el fuxiu se non era o culpable de nada.
Non agardaba ese final, xa que despois de todo o que pasou, conseguira sobrevivir e burlar á policía.
Así pois, gustoume moitísimo, como xa dixen.

Gárgola

Comentario de Mario Salgueiro Tallón



Gárgola
Carlos Vila Sexto
Galaxia



En comparación con outros libros de terror é un libro que me gustou moito e que me intrigou dende o primeiro día. Nun momento deixoume intrigado como morrera a nai de Jeremy. É bastante interesante e recoméndoo.

As sete mortes

Comentario de Andrés Cangas


As sete mortes
Carlos Vila Sexto
Galaxia 





Este libro, ao meu parecer foi un dos mellores, por non dicir o mellor, que lin neste curso. A intriga que crea este libro é indescritible, xa que te ten enganchado de principio a fin. Aínda que xa estamos rematando o curso, pediría que para o ano os libros foran semellantes a este: con moita intriga e misterio. Tardei moi pouquiño en ler este libro xa que me gustan moito este tipo de novelas, e todo isto mesturado en lugares coñecidos de Galicia. Os xiros que dá a historia son moi interesantes. En definitiva, recomendo este libro a todo o mundo.
 

Hora Zulú

Comentario de Tamara Pereiras Villamayor


Hora Zulú
Santiago Lopo
Galaxia




Comecei a ler este libro cun chisco de intriga, porque xa dende  que lin a cuberta do libro souben que me ía gustar. Pensei que me levaría máis tempo lelo, pero enganchoume de tal maneira que o rematei ben axiña.
Pareceume un libro moi entretido, no que cada páxina me convidaba a ler a seguinte, e así ata o final,  no que  todo cobrou sentido.
O que máis  me gustou sen dúbida foi esa capacidade de parar o tempo no momento axeitado, aínda que nalgún momento, como cando a cega comeza a ver, desexaría que o tempo non se detivese nunca.
Gustoume un montón a maneira de  estruturar o libro,  e sobre todo, os escritos do Profesor, xa que os poemas son realmente bonitos.
Finxir amnesia  paréceme unha maneira  de evadirse da realidade, pero na miña opinión, a realidade sempre volve.
 

O país adormentado

Comentario de Francisco Miguel Casas Pico



O país adormentado
Xabier Docampo
Xerais






A verdade nunca para min foi tan sinxelo facer un comentario sobre un libro, de feito podería telo xa acabado pero nesta ocasión voume espallar na crítica. Fantasía, son incapaz por moitas voltas que lle dea de encontrarlle o xeito e mais o significado a este tipo de novelas. Eu tiven o gran pracer de coñecer ao autor deste libro, Xabier Docampo, o cal pareceume  moi simpático. Xabier comentounos a min e aos meus compañeiros que el trataba de contar a realidade a través da fantasía e que así o plasmara o libro, na miña humilde opinión isto paréceme un disparate xa que penso que a fantasía é todo o oposto á realidade. Este pode ser o motivo polo cal eu non acabase de comprender a lectura. A pesar de todo isto recomendaría o libro, iso si a persoas que ao contrario ca a min lles encante o fantástico xa que este libro está abarrotado do mesmo.