De ratos e homes

Comentario de Paula Gamallo


De ratos e homes
John Steinbeck
Galaxia

            “De ratos e homes” é unha historia moi singular , conta a estrambótica relación de amizade entre dou homes totalmente diferentes. George e Lennie son polo opostos, poderíase dicir que un é o que aporta a psicoloxía ao conxunto e o outro aporta o físico. A extrema forza bruta de Lennie fai converter a vida de ambos personaxes nunha vida nómade na que os seus soños se ven imposibilitados polas actitudes deste; el non busca os problemas pola súa propia vontade senón que o fai sen querer, o gran problema é a súa deficiencia, o seu único desexo é ter un rancho co seu amigo para xogar cos animaliños como se se tratase dun rapaz pequeno.

Porén´, George axuda en todo momento ao seu amigo xa que a pesar de todas as dificultades que lle causa en determinados momentos, Lennie é o único capaz de conseguir que non se sinta só nunha época na que todo o mundo miraba por si mesmo e na que existía un gran baleiro interno nas persoas.

As repetidas descricións ao comezo de cada capítulo danlle ao libro un carácter máis ameno e simbólico. 

Para min a lectura tornouse moito máis sinxela grazas a este continuo resalte de trazos, pois foi moito máis fácil iso de imaxinarme a contorna onde foron transcorrendo os feitos, a paisaxe, os personaxes... Dentro destas descrición gustaríame resaltar tamén a mostra dos sentimentos e desexos dos personaxes, que era totalmente detallada: nela móstrase o anhelo dunha vida máis pracenteira e tranquila, na que non poida existir o mandato e abuso dos xefes, é dicir, hai unha continua búsqueda da felicidade na que os soños van sempre en cabeza.

O que máis chamou a miña atención, sen dúbida, foi o transcurso da obra e o final tan inesperado que contén. Ao principio, a  historia transcorre cunha tranquilidade e serenidade evidente pero chega un punto no que dá un xiro  moi rápido de 360º e a historia comeza o seu desastroso final, no que a tristeza é protagonista en todo momento.

Realmente non me decepcionou o final do libro. Quizais ao principio quedei cun interrogante na miña mente porque non esperaba ese remate pero pouco a pouco deime conta das posibles intencións do autor. Na miña opinión e, como ben dicía anteriormente, os temas principais da obra son a soidade, o individualismo, o abuso de poder, os soños… pero a todo isto o autor quere engadir positividade, dun xeito máis ben tristeiro, pero positividade ao fin e ao cabo: o valor da amizade, positivo non? Creo que está presente en toda a historia e que é importante resaltar xa que os personaxes fan fronte a esa sociedade hipócrita axudándose mutuamente, na medida do posíbel. Matar a unha persoa non implica ningún valor, pero neste caso o autor non deixa outra saída e están en xogo as ilusións dunha persoa. George decide que non vai deixar que sexan outros os que trunquen a felicidade do seu amigo e por iso decide obrar dese modo, dun modo dástrico.

A ensinanza que deberiamos sacar en limpo deste libro creo que quedou ben clara, na maioría dos casos as persoas guiámonos por soños e ilusión e se eses se ven truncados a nosa vida carece de sentido. Debemos loitar polas nosas metas pero sempre tendo en conta a opinión e o cariño dos demais, ao fin e ao cabo somos únicos seres capaces de sentir e relacionarnos en base a iso, por que non tirarlle proveito?