ESTA É A PÁXINA EXCLUSIVA DAQUEL ALUMNADO QUE QUERE COMENTAR, OPINAR E REFLEXIONAR SOBRE AS SÚAS LECTURAS.
UN RECUNCHO FEITO POR E PARA EL.
31/05/15
Makinaria
Este libro
do recoñecido como o meu poeta favorito Carlos Negro, pareceume dos mellores
libros que lin. O principal motivo que impulsou ese pensamento foi o feito de
que mestura os dous temas máis famosos nos chicos: chicas e coches. E que
o fai dunha forma onde critica a forma de ´´divertirse´´dos adolescentes da
actualidade amosando de forma clara e directa a principal consecuencia dun
comportamento insensato: a morte.
Tamén me
encantou que algúns poemas teñan unha gran musicalidade o que fai moito máis
amena a lectura e que fixo que non puidera reprimir as ganas de cantalo.
Paréceme un
libro que deberían por como libro obrigatorio a todos os nenos, pois eu creo
que serve para darnos un golpazo e que nos demos conta que nin todo é de
luz e cor e que xa hai que irse comportando de certa maneira , xa que se non o
fas podes sufrir, ti e os teus queridos, as graves consecuencias.
En
definitiva, un libro que lería moitisisisismas veces e todas elas con gusto.
Atoparalo en Carlos Negro, Poesía, Xerais, Xuventude
30/05/15
O Faro Escuro
Comentario de Raquel García
O Faro
Escuro
Mría López Sández
Galaxia
O Faro
Escuro é un libro moi interesante e fácil de ler; como podemos case que intuír
polo seu título trata sobre misterio. Carolina é unha xornalista que desaparece
sen deixar pistas pero na comisaría en Galiza onde se encargan dos feitos xa
teñen moitas hipóteses abertas. Un accidente de avión, uns superviventes, acosos
polo móbil e en persoa... demasiados camiños que investigar, pero dous están
relacionados e teñen máis forza de que poidan ser os camiños correctos polos
que guiar a investigación. Na comisaría, Carolina non é unha cara nova xa que a
axente Neira xa coincidiu con ela uns anos atrás.
Segundo
avanzas no libro pódeste facer unha idea de quen é o secuestrador, ao principio
pode pasar desapercibido pero logo a súa vinculación con Carolina e cuns feitos
en común delátano. Os plans que ten o secuestrador para Carolina son despiadados
xa que só a unha mente enferma se lle ocorrería a idea de querer ofrecer a
Carolina como un obsequio a uns familiares mortos.
Para
concluír quero dicir que é un libro moi entretido no que o feito do secuestro
atrae a túa curiosidade e te invita a seguir lendo ata o final.
Robbie e outros relatos
Comentario de Francisco Rodríguez FErnández
Robbie e outros relatos
Isaac Asimov
Vicens Vives
Este libro
de Isaac Asimov deixoume un sabor do máis amargo, polo que seguramente non
volvería ler este libro xa que eu creo que a lectura debe ser gozosa e miña con
este libro non foi así. Un libro do máis surrealista que non me atraeu moito
cando o empecei a ler e que a medida que continuaba ese ánimo co que comecei
foi decrecendo.
A maior
influenza neste ámbito penso que foi a diversidade de contos e a diversidades
de temas en cada un deles, pese a ter un pequeno punto compartido que é o
futurismo. Non me gustou para nada a presenza de dous contos relacionados (co
motivo do ordenador) e dous totalmente independentes. E tamén a falta dun tema
principal (aparte do futurismo) que relacione todos os contos, xa que hainos de
todos os colores e sabores: o primeiro sobre os múltiples prexuízos que existen
día a día "polo que dirán", o segundo sobre a posibilidade de que no
futuro esteamos controlados constantemente polas máquinas, o terceiro sobre o
respecto que lle hai que ter tanto os seres vivos como as pertenzas de alguén,
e cuarto que se complementa con segundo pola aparición do ordenador e que trata
dos medos que un pode ter a non vivir cada día coma se fose o
derradeiro.
Ademais foi
un libro que me custou ler e que a cada capítulo que lía facíame esa pregunta
tan repetida nos viaxes de ¨¿Falta moito?¨ .
Debo admitir
que o tema do futurismo non é un tema que me atraeu nunca pero deille un
voto de confianza a este libro máis pola pinta exterior que por nada do
interior.
En
definitiva que o meu desgusto sobre o tema de ficción segue a aumentar.
Atoparalo en Ciencia ficción, Tradución, Vicens Vives
Cemiterio de elefantes
Comentario de David González Sampayo
Cemiterio de elefantes
Fran Alonso
Xerais
"Cemiterio de elefantes" é un fantástico e marabilloso libro, no
que se fai unha viaxe ao interior da noite viguesa. Este libro posúe unha
estrutura semellante a outro libro de Fran Alonso, A punta de
pistola. Estes dous libros parécense na combinación de varias historias nunha
soa e tamén na forma de unilas. Coma en case todos os libros deste gran autor a lingua é sinxela, pero a súa vez, cargada de gran significado. Unha das
cousas que máis admiro desta obra é gran variedade de temas que o seu autor
introduce nun libro de tan só cen páxinas.
Este libro, na miña opinión, transmíteche a idea de que é unha especie de
entrevista as persoas que traballan durante a noite e tamén ás que saen de
festa e de marcha.
A historia posúe un gran realismo, xa que os personaxes das historias
poderian ser calquera de nós, os lectores da obra. Outro detalle polo cal a
obra posúe, para o meu gusto, un gran realismo é pola detallada descrición que
se dá sobre o lugares onde transcorren as accións e sobre os personaxes que
protagonizan cada un dos relatos.
É un libro que me sorprendeu porque algunhas das escenas que posúe son
bastante calafriantes e póñenche a pel de galiña, como por exemplo, cando no
primeiro capítulo un home intenta violar a unha muller ou coma no cuarto no que
o dono dun bar atopa a un cliente tirado no baño despois de meterse droga
cunha xiringa. Todas elas son situacións que che fan reflexionar, cousa que
creo que quería conseguir o autor con este libro. Por outra parte nesta obra
denúnciase a pouca consideración da que gozaban as mulleres nunha
sociedade machista.
En definitiva, foi un dos libros optativos de todos os que levo lidos, case
todos de Fran Alonso, dos que máis me gustou en canto a súa estrutura, a súa
linguaxe e, sobre todo, en canto ao seu real e intrigante contido.
Atoparalo en Fran Alonso, Xerais
29/05/15
O gato negro e outros contos de horror
Comentario de Jorge González
O gato negro e outros contos de horror
Edgar Allan Poe
Vicens Vives
Cando comecei
a ler este libro titulado "O gato negro e máis contos de horror", de
Edgar Allan Poe xa sabía que ía tratar sobre distintos relatos de medo, porque
este autor, para min, é un dos mellores escritores de contos de horror.
Algúns dos
relatos que contén este libro, cando os les, transmítenche medo e a veces dáche
uns calafríos.
O relato que
máis me gustou foi, "A mascarada da Morte Vermella", porque este
relato fala un chisco da Peste Negra que sufriu Europa na Idade Media.
A linguaxe
desta novela era un pouco difícil de entender, porque había moitas palabras que
eu non utilizo diariamente.
En resumo,
a min gustáronme moito estes contos de horror e recoméndollo a outras persoas ás que lles guste pasar un pouco de medo mentres están a ler un libro.
Atoparalo en Relatos, Terror, Tradución, Vicens Vives
28/05/15
Rapazas
Atopei un pouco raro o comezo do libro, pensei
que era un pouco estraño. Sen embargo, cando a primeira historia rematou,
comecei a ver máis normais as situacións das rapazas (menos a da última historia,
Dúas rosas murchas, que me pareceu demasiado surrealista, cunha pantasma dun
rapaz ao que fai máis dun ano que non ves e te observa durmir). Tal vez a miña
historia favorita fora esa mesma, porque foi a que mellor me imaxinei, pensando
na aldea. Aínda así, o meu personaxe favorito foi Ana, de Un curso con Ana,
pola súa maneira de pensar e a súa forma de ser, sendo capaz de enfrontarse a
quen fixese falta para saírse coa súa, que normalmente era defender á muller fronte
ao home. Atopei un comentario machista na historia A primeira meta, pois a nai
coméntalle á filla que se segue correndo, vai facer músculo nas pernas e que se
lle van deformar; e dille que deixe o deporte para os rapaces, xa que non é
para rapazas. Iso desgustoume moito xa que non é verdade.
Atoparalo en Agustín Fernández Paz, Relatos, Xerais
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)