ESTA É A PÁXINA EXCLUSIVA DAQUEL ALUMNADO QUE QUERE COMENTAR, OPINAR E REFLEXIONAR SOBRE AS SÚAS LECTURAS.
UN RECUNCHO FEITO POR E PARA EL.

31/05/16

Sempre quixen bailar un tango

Comentario de Francisco Rodríguez


Sempre quixen bailar un tango
Teresa González Costa
Xerais


Este foi o primeiro libro que pasa polo meu cerebro da autora Teresa González Costa pero, sen embargo, xa é o segundo libro que leo deste xénero literario, o teatro, e nesta lingua, pois lin "A casa de Bernarda Alba" pero esta obra  eu lina en castelán. Estas dúas obras teatrais que xa lin non fixeron máis que aumentar a miña afección cara a este xénero literario xa que primeiro "Comedia bífida" de Manuel Núñez Singala e logo "Sempre quixen bailar un tango" foron libros que me sorprenderon e que tiveron en común que me engancharon dende o principio ata o final facendo deles un camiño que percorres e polo que vas descubrindo novas paisaxes e novas cousas a medida que avanzamos nese camiño.

Este foi un libro que, pese a non ter moitas das características que suelo buscar nun libro, coma anacos de comedia, moita acción, etc. Esta obra conseguiu que outras características que non soen ser moito do meu agrado, coma un forte toque de sentimentalismo ou unha acción moi pausada, convertéronse nas bases do meu gusto por este libro xa que, por exemplo o gran sentimentalismo que se aprecia en moitos momentos da trama colleume de verdade o corazón e fíxome sentir o que de verdade sentían os personaxes, un feito que penso que é o que Teresa pretendía cando introduce esta dose se sentimento, que o lector sinta o mesmo que os personaxes no avance da trama.
Outra cousa que quero destacar neste libro é o pequeno número de personaxes que aparecen na trama, este aspecto paréceme admirable xa que penso que elaborar unha trama relativamente longa, coma esta, cun número tan reducido de personaxes e que non acaben resultando pesados, que no meu caso o conseguiu, paréceme realmente complicado. Esta brevidade no tema dos personaxes resulta moi beneficiosa para o lector, pero tamén para o libro en si, xa que fai moito máis amena e lixeira a lectura e reduce as posibilidades de desengancharte da súa trama. Os personaxes que compoñen esta historia son: Manuel, personaxe sobre o que se sustenta o libro, é un home loitador ao cal lle diagnostican un cancro incurábel que fai que a súa vida se diminúa a uns poucos días, este diagnostico tamén é unha gran base deste libro xa que case todas as accións estarán relacionadas co feito de que Manuel está a piques de morrer. Logo debo meter nun paquete insensíbel e desprezábel aos personaxes de Susana, a filla de Manuel, e de Luís, marido de Susana, xa que, cos seus actos demostraron non ser persoas, ser egoístas e non ter sentimentos ningúns. Esta falta de corazón obsérvase perfectamente cando Susana recibe a noticia da pronta morte de Manuel e só se preocupa do seu aspecto físico sen preocuparse en absoluto pola vida do seu pai, ou cando Luís pensa en meter ó seu sogro nun centro coa escusa de que está demente para así aproveitarse e roubarlle os cartos. Con estes actos o único que me aportan estes personaxes é unha asquerosidade enorme, xa que, neses momentos, hai que estar ao lado da persoa que o sofre e que necesita axuda, e máis se é un familiar, xa que logo arrepínteste de cousas que non fixeches e poderías ter feito. Con todo isto cheguei á conclusión de que persoas coma estas non son necesarias na sociedade actual xa que só aportan cousas malas. Para finalizar, María, unha criada nun principio sen moito fondo, acaba sendo, para min, o personaxe máis máxico deste libro, xa que é unha persoa humilde, comprensiva e chea de tolerancia e empatía, valores que fan falta que estén presentes nas persoas nesta sociedade na que vivimos chea de hipocresía e de egoísmo. Ademais, protagoniza un acto no final do libro que consiste en fuxir, xunto a Manuel, deixando unha carta que atopa a súa familia, pois a carta ía dirixida a Manuel, e que dicía que amaba fondamente a este e que desexaba bailar un tango agarrado aos seus brazos.
Este acto é o que lle nome ao libro, un nome que ata chegar ó final resultábame estraño, pero que tras este manuscrito escrito por María xa o entendín perfectamente.
En definitiva un libro que, ata o momento non lle encontrei ningún "pero", polo que segue a aumentar as miñas ganas de seguir lendo teatro, e que fixo que o que parecía un rasgo bo, ter poucas páxinas, ao final converteuse non en algo malo senón nun rasgo que non me importaría que contara có dobre de páxinas. Por todo isto, recoméndoo.

30/05/16

Unha primavera para Aldara

Comentario de Adrián Mato Rodríguez



Unha primavera para Aldara
Teresa Moure
Xerais 




Unha primavera para Aldara non foi para nada unha historia aburrida, predicible ou común, senón ata o de agora a mellor obra de teatro que lin endexamais. Gustoume case todo desta gran obra, dende a enorme crítica que fai da sociedade patriarcal, ata cada unha das pequenas vivezas das monxas do convento. A actitude das monxas e moitos conflitos dos que se amosan, lévante a reflexionar sobre infinidade de cousas, sobre as que moitas veces antes pensaramos, pero nunca tan detidamente.  Para falar de toda a información que che aporta ao longo da historia este libro, faría falla escribir un tan grande coma el. O personaxe que máis me gustou foi sen dúbida o de Aldara, a abadesa do convento, porque comparto con ela a maioría das súas opinións e as súas reflexións, ademais disto, paréceme a personaxe que máis se preocupa polos demais.  O personaxe de Elvira paréceme moi importante neste relato, porque representa a muller maltratada polo seu home  que sen embargo segue a defendelo, dicindo que el non sería capaz de facer dano a unha mosca, só que cando está bébedo... Todas as personaxes son esenciais na obra e cada unha ten o seu papel e a súa pequena crítica, pero dos que quedan cabe resaltar a personaxe de Nuno (Nuna), un cabaleiro(a) que chega o convento  malferido e ten relacións con Aldara ,mais, o verdadeiramente importante desta personaxe, é que se ten que facer pasar por home para loitar a favor de Galicia nas Guerras Irmandiñas. En resumo sorprendeume e agradoume moito esta obra teatral.
 

29/05/16

Don Hamlet

Comentario de Xosé Manuel Fernández



Don Hamlet
Álvaro Cunqueiro
Galaxia
 
 
"Don Hamlet" a obra escrita por Álvaro Cunqueiro consiste nunha composición teatral na que o autor busca atopar unha resposta as numerosas preguntas que se lle ocorren, e que soen afectar a vida humana.
Antes de que comece a "historia", Cunqueiro fainos unha descripción moi detallada de Elsinor, o castillo do reino de Dinamarca. A historia ábresenos co protagonista Hamlet, que non sabe nin quen é el nin a súa familia. No relato temos a presencia de Poloño, que nos describe un pouco como era o reino en Dinamarca e as persoas que o gobernaban. Durante a historia plantéxasenos continuamente o mesmo problema, Hamlet segue a ser un decoñecido para si mesmo. Podemos atopar numerosas intervencións dun coro que sempre se nos dirixe a nós falándonos do lugar, pero sobre todo cara Hamlet, que por amor e por tentar descubrir a súa verdadeira identidade acabou realizando actos pouco axeitados. O desarrollo do libro fainos pensar a todos en como será o final, o que era evidente, eu penso que foi un punto en contra, pero eso depende do gusto de cada un, xa que eu prefiero ter un final máis inesperado e sorprendente.
Moita xente que leu esta obra, incluíndome a min, sempre se facía a mesma pregunta: "A historia é real?" , creo que Cunqueiro fixo moi ben en xogar con esta cuestión, xa que desta forma fai pensar ao lector durante case toda a obra e que este se enganche máis a ela.
A verdade é que esta composición gustoume moito. Pareceume moi sinxela e rápida de ler. Non é a primeira vez que leo unha obra de teatro de Álvaro Cunqueiro, pero sen dúbida esta enganchoume. Ademais de que se tratan numerosos temas, dos que podemos destacar o amor, a vinganza, a ira ou incluso o medo. Se lle tivese que poñer un pero a esta obra sería o final, xa que eu non son dos que me gustan os finais tráxicos, a pesares diso recomendo esta peza xa que é moi sinxela de ler e ten unha historia, que ao meu parecer, é moi interesante.
 

28/05/16

O achado do castro

Comentario de David González Sampayo


O achado do castro
Manuel Núñez Singala
Galaxia
  


Nunca lera un libro de Manuel Núñez Singala ata agora. Este libro recomendoumo unha compañeira da miña clase e, a verdade, estivo moi acertada na súa decisión. Nesta obra teatral abondan o humor e a ironía. O seu autor mestura feitos galegos con outros do Imperio Romano. Este libro é moi sinxelo de ler e comprender, tanto pola súa brevidade, coma polo seu léxico, ás veces, coloquial. Facía tempo que non me ría tanto lendo un libro, xa que durante todo o trimestre pasado limos novela negra, na que o tema principal eran os asasinatos. Para min, sen dúbida, os momentos máis cómicos desta obra teatral foron as continuas pelexas e discusións entre os personaxes protagonistas, Caleno e Caluto.
Nesta historia cóntase como Caluto e Caleno pensan un plan para roubarlle a medalla ao emperador romano e así aspirar un deles ao trono do Imperio Romano. Caluto decidira que Caleno se disfrazaría de Citrón, o cal era o sabio do emperador, e así roubaríanlle a medalla ao emperador. Xa preto do lugar onde se atopaba o emperador, viron que Citrón se ía, entón Caleno, disfrazado de Citrón, entrou onde estaba o emperador. Mentres isto sucedía no monte os soldados do emperador pillaran a Carmiñae, a filla do emperador, co seu noivo secreto, Manolitus. Os soldados chegaron a onde estaba o emperador e este pediulle ao seu sabio que lle dixera o que debía facer coa súa filla e o seu noivo secreto. Entón Caleno díxolle que os debía encerrar nunha celda. Nun momento no que o emperador marchara, Catulo, o cal estaba debaixo dunha mesa, entrou en escena e comezou a falar con Caleno, pero escoitounos un escravo, ao cal subornaron. O tempo pasaba e Catulo e Caleno seguían sen conseguir a ansiada medalla do emperador, e o peor era que xa non se lles ocorrían máis plans, entón como sabían que non ían conseguir a medalla, decidiron roubar os demais obxectos de valor que había alí. A nai de Manolitus, Arprexia, chegou onda o emperador e esixiulle que liberara ao seu fillo. Finalmente o emperador e Arprexia acabaron namorándose e consentindo o amor dos seus respectivos fillos; e decidiron celebrar o mesmo día as dúas vodas.
O final da historia é moi sorprendente e cómico, xa que cando Arprexia e o emperador deciden que se van casar chegan a unha zona do palacio e ven a Catulo e a Caleno roubando, e o emperador dilles: "Vós, ladróns, noutra ocasión iriades ser comestos polos crocodilos, pero hoxe todo debe ser felicidade e quedades perdoados". Como ben dixen anteriormente, o final, aparte de cómico é moi sorprendente, xa que dous personaxes antagónicos como son o emperador e Arprexia, se acaban namorando.
Un feito que me gustou moito é que os personaxes e as ambientacións están moi ben descritos e explicados por un narrador ao comezo de cada un dos dous actos que conforman esta gran obra de teatro.

27/05/16

Resistencia

Comentario de Cristina Costela Seara


Resistencia
Rosa Aneiros
Xerais





Resistencia de Rosa Aneiros foi un libro que me enganchou dende o primeiro momento e que me pareceu un libro moi realista.
Este libro entrelaza unha historia de amor, baseada no sufrimento, sufrimento marcado pola loita dos protagonistas, xa que a pesar de ser de distintas clases sociais, apostaron pola súa historia dende o comezo coa  situación social e política de Portugal, das Ditaduras Fascistas do Estado Novo.
É unha obra apasionante aínda que tremendamente triste, por mor da imposibilidade de conseguir o amor e a felicidade da parella protagonista.
O título de Resistencia, vén da resistencia dos vencedores que o perderon todo, menos a dignidade na defensa dos seus ideales. Resistencia dos personaxes nos seus sentimentos, nos seus soños, nas súas promesas e no seu futuro.
Durante o libro, tamén aparacen as diferenzas sociais e a crueldade daquela época, xa que aos familiares dos presos dicíalle que estes morreran. Ademais, os presos, vivían illados e en condicións infrahumanas, polo que tal crueldade conmoveume.
Pareceume moi bonita a historia de amor entre Dinis e Filipa, xa que o seu amor perdura por riba de todo, e a pesar de estar separados e non saber se o outro está vivo ou morto séguense querendo, por exemplo Dinis dende o cárcere escríbelle cartas a Filipa, cartas que non chegarán nunca ao seu destino e que Filipa acabará descubrindo máis tarde.
Un libro precioso e que recomendo ler.
 

26/05/16

Os biosbardos

Comentario de Silvia Bruguera


Os biosbardos
Eduardo Blanco Amor
Galaxia


Este libro fala un pouco da vida rural en Galicia. Cada historia é protagonizada por nenos ou adolescentes. Está estructurado en oito relatos; onde se falan temas como as trasnadas dos nenos, a miseria, as clases sociais, ir as Américas, o amor...
As historias suceden fai un tempo e desenvólvense en Auria, Ourense. Estas historias parecéronme algo estrañas pero pese a isto as historias son moi interesantes e entretidas.
Os biosbardos; no primeiro relato podemos observar coma uns rapaces da aldea lle querían gastar unha broma a un neno que se mudou, chamado Leonardo; así que lle ofreceron ir pescar os biosbardos...Para ir pescalos dixéronlle que necesitaban a un neno e que o seu nome rimase en verso con biosbardo. Leonardo comezou a pesca dos biosbardos, colleu o fardel e recitou os versos que lle dixo o Melondro, con isto os rapaces do barrio querian deixalo en ridículo ao ver que non collera ningún; pero para a súa sorpresa tiña o saco a rebosar.
Por unha banda gustoume a actitude de Leonardo a hora de afrontar aos rapaces, tamén pensei que non collería os biosbardos e que os rapaces mofaríanse del e por outra parte pareceume cruel que os rapaces se meteran con el.
A arrasadeira; fala duns rapaces da aldea que ían roubar de noite pexegos, mazás, peras, etc. O fillo máis novo de dona Felicitas quería ir a unha arrasadeira para probar novas experiencias e pediullo a un amigo seu, Pepe o Roxo, iste ao comezo negábase pero despois de que lle insistise accedeu a levalo con el e cos seus amigos, pero díxolle que tiña que ser rápido para poder fuxir no caso de ser descubertos. O día de ir roubar foron a casa dun señor do pobo; tiñan pensando robar as súas figueiras, esperaron a que foran durmir e comezaron a coller os figos. Cando xa tiñan os sacos case cheos escoitaronse disparos e Leonardo botou a correr ata que bateu a cabeza coas pedras, comezou a suar e notou que alguén lle falaba, entón abriu os ollos e viu que era a xente do pobo falando arredor del.
O noxo; esta historia pareceume moi triste pola situación de miseria da familia, e que un neno de 12 anos teña que alimentar a súa familia traballando coma críado, para ter que levar á boca. Abelardo empeza falando do que rosmaba a señora Fermina, que non coñeceu nunca muller como aquela; que rosmaba da xente pero que ninguén nunca a entendera. Abelardo conservaba a fachada de "señorito" cando en realidade el e a máis a súa familia non tiñan que levar a boca. A nai do protagonista mandaba ao seu fillo a que servise a Fermina para poder traer pan a casa, facía traballos similares aos dos criados. Un día que chovía a señora Fermina invitouno a cear con ela, pero comezou a propasarse con Abelardo; recorreuno un pulo de noxo e decidiu non volver a aquela casa por moito que a súa nai chorase. Ao final atoparon a outra muller que lles daba pan pero que ao final do mes llo tiñan que pagar.
O encalatro; o protagonista, Alberte, comeza falando do que sinte cando escoita o asubío do tren. No verán é agradable, no inverno atronador e cando non se oia o seu asubío escoitaba con maior forza a choiva. Alberte era de familia pobre e pasaba moita fame, cando ía ao colexo con Crisanto, fillo da veciña dona Quinteria, esta dáballes castañas para que as foran comendo polo camiño. Un día Crisanto contoulle que tiña un avó moi rico que vivía nun pazo non moi lonxe de alí e que podian ir, chearíanse da comida. Ao comezo Alberte non estaba moi convencido, pero máis tarde acabou convencendo. Comezaron a andar polas vías do tren e cando case anoitecera Alberte estaba esgotado e non podía máis, chegaron a estación do tren, e seguian andando cando Alberte caeu e escoitou aquel asubio do tren, o último que puido ver foi a gorra do revisor do tren xunto con dous civís.
Este relato foi o que menos me agradou porque non acabei de entender que ocorre unha vez chegan os gardas co revisor.
A primeira comunión; esta historia empeza falando da morte dun rapaz e despois conta unha anécdota que lle sucedera. O noso protagonista ía a doutrina que lla ensinaba Don Raimundo o seu cura, el intentaba escoitar as súas explicacións, pero canto máis o intentaba menos lle entendía o que lle estaba a explicar. Don Raimundo contáralles a historia dun xudeu que ía a misa e seguía a relixón católica para que non lle pechasen a tenda, pero cando o cura lle daba a eucaristía masticabaa e isto era unha ofensa para a fé cristiá. O día da comunión non podía comer nada ata que a fixese. Tivo varias tentacións pero resistiuse ata que ao final unhas horas antes atopou una castaña seca nos seus pantalóns e comeuna. Unha vez na ceremonia fíxeronselle eternas as palabras do cura, á hora de tomar a eucaristía notou un pedazo de castaña na moa e mantivo a boca pechada ata que o cura lle deu a hostia.
Esta historia usa máis o tema humorístico; referíndose ao que lle sucede ao neno á hora da súa comunión e entón é máis entretida a hora de leer. A historia que lle contou o cura aos nenos penso que é inventada, que o cura con isto pretendía ensinarlles algo aos rapaces.
Bartomeu e os biosbardos; esta é unha historia menos realista que as outras que lin; xa que narra uns feitos fantásticos como poden ser controlar a auga e o vento, ou ter o poder de pasar as enfermidades dunha persoa a outra para poder salvala. Bartomeu un rapaz louro, de ollos azuis e que sempre estaba rindo tiña " poderes " e ensinoullos a súa tía, a cal coidouno dende moi pequeno. Os veciños enfadabanse con Bertomeu porque sempre estaba rindo e dixeronlle a súa tía, Doña Arminda, que o botase da súa casa; pero ela non podía xa que o rapaz non tiña a onde ir. O seu sobriño ensinoulle o que podía facer e ela quedou abraiada. Un día o fillo da tía caeu enfermo e Bartomeu pechouse con el na mesma habitación ó día seguinte o seu primo xa non estaba enfermo pero Bartomeu morrera. Dando a entender que a enfermidade pasara ao protagonista.
Pese que nesta historia o tema da morte esta presente foi a que máis me gustou polo trata de temas fantásticos e polo uso da imaxinación.
O salvamento; é unha historia que fala principalmente de ir as Américas. Dende persoaxes como é o tío Ramón que narra o futuro que lles esperaba ao galegos unha vez alí. Pensaban que ao ir a América terían un futuro mellor ou chegarian a ser ricos, pero moitos destes non volveron porque a súa economía non llo permitiu. Ramón nesta historia conta que regresou rico, falaba de América coma se fose o mellor de todo o mundo. Cando o seu tío lle conta as súas historias ao protagonista; el pode observar que alí hai unha gran falta de liberdade e promete non marchar nunca para facerse rico as Américas.
Reflicte principalmente o tema de ir Américas e pareceume que nesta historia o autor pretendía amosar este tema dende seu punto de vista.
O estreno; o último relato de todo o libro fala dun rapaz que cumpliu recentemente os 17 anos. Un día nunha festa do seu pobo atópase cnha rapaza diferente das da vila, unha rapaza que nunca vira polos arredores; supuxo que sería estranxeira. Comezou a ter curiosidade por ela quizáis a sentir algo por aquela rapaza. Seguiuna pero un tempo despois decidiu marchar porque atopábase cansado e con fame. Pero arrepentiuse da súa decisión e entón decidiu ir buscala de novo, foi a todos os sitios que pensou que nos que pensou que podería estar pero non atopou por ningures a aquela rapaza. Ao chegar a casa rifáronlle pola hora da chegada e porque estaban moi preocupados por el. A el dáballe igual, tan só quería atopala. Máis tarde recordou un lugar onde non mirou e co permiso da nai foi ao hotel onde esperaba atoparla, pero preguntou por alí e dixéranlle que xa marchara e que lle deixara uns reales de prata.
En resumo este libro estivo ben; pero nos comezos de cada historia costoume un pouco introducirme no que o autor quería contar. Pero ao coller o fío da historia puiden relacionar todo e entendelo todo moi ben.

25/05/16

A estrada

Comentario de María Rodríguez


A estrada
Cormac McCarthy
Faktoría K




Novela de aventura  e de terror. Mostra  a penuria que pasan un pai e o seu fillo deambulando  por un mundo frío, sen vida, desolado...  Cheos de fame,  con frío e tristeza, empurran o  seu carriño pola estrada, un camiño sen fin, de aí o título do libro, A Estrada.
Nesta novela pálpase  a relación que hai entre a paisaxe e o medio físico. É un medio natural sen vida. O ceo cuberto de cinzas e o entorno no que viven os protagonistas non é o máis adecuado para os seres vivos polo que teñen que facer un gran esforzo para sobrevivir e  para buscar algo mellor.
O pai aparece como unha persoa sufrida e obsesionada  por buscar un mundo mellor para el e para o seu fillo, querendo preparalo, física e psicoloxicamente, para cando el non estivera, pretendendo  deixarlle  unha forma humana de sobrevivir . Por outro lado, o pai,  a pesares de que quere loitar, na súa mente,  tamén está o suicidio.
O pai, ao  longo da historia, vese alimentado por todos os recordos gardados antes da catástrofe. Podemos observar momentos puntuais de alegría, o mesmo tempo que, un gran cariño e o amor que existe entre os dous, pai e fillo.
A Estrada é unha historia de supervivencia,de  loita continua, de  espírito de superación,  e onde os protagonistas sacan forzas de onde non as hai para seguir adiante.
Por un momento, detívenme  a pensar, se calquera de nós chegásemos a nacer nun medio semellante a ese,  eu creo que, sería imposible loitar con esa forza pola vida tentando superar todos eses obstáculos . A min axudoume a cuestionar como vemos e  valoramos a vida que estamos levando hoxe en día.  A esperanza é o último que se perde!
Esta obra, aínda que moi triste, gustoume moito.  Recoméndoa!

24/05/16

A piragua

Comentario de Telmo García

A piragua
Cándido Pazó
Laiovento








Esta pequena obra teatral gustoume moito. Aínda que pequena, pois non ten  máis que 130 follas, é unha lectura densa xa que mezcla tempos, cruza historias e emprega escenas de teatro (o teatrillo da carpintaría de Lucía , Brandán e Suso)  dentro da propia obra de teatro. Ler este drama esixe un lector que sepa montar as historias e encaixar piezas e pistas,  pero iso gustoume e mantivo a miña atención. Así que a obra é breve, pero intensa.  

O libro de Cándido Pazó desenvolve o tema da violencia de xénero dunha maneira serea, pero contundente e tamén diferente.  Gustoume que non houbera una asasinato dunha muller. A asoballada Rosa supoñemos que empeza unha nova vida, lonxe de Delio, un prototipo de marido controlador e  agresivo. Ela  avanza na súa vida e non acaba morta.  El, en cambio afúndase no seu propio desastre e acaba sendo vítima da súa propia violencia.

Outros libros que lin neste curso e no anterior sobre este tema tiñan sempre un final violento para as mulleres, pero nesta obra non é así. Aquí ábrese a porta á esperanza. A vítima di adeus  aos malos tratos verbais e físicos, e é o maltratador quen acabará no cárcere. O final da obra coa motosierra do principio soando encantoume porque crea un efecto de historia redonda e tamén de peche rechamante.

Para min,  a  mensaxe que intenta trasmitir esta obra teatral é que o ser violento sempre acaba móstrandose. As persoas violentas son tóxicas e evitalas é o mellor que un pode facer. Con elas non hai lugar ao dialógo e están moitas veces agochadas tras falsas amabilidades, tras iso que chaman un “carácter forte”. Delio era un mal home, un acomplexado e manipulador emocional e algo tan rídiculo como unha piragua dun veciño nun garaxe valeulle de escusa para estoupar e amosar ao verdadeiro Delio.