Os biosbardos

Comentario de Silvia Bruguera


Os biosbardos
Eduardo Blanco Amor
Galaxia

Este libro fala un pouco da vida rural en Galicia. Cada historia é protagonizada por nenos ou adolescentes. Está estructurado en oito relatos; onde se falan temas como as trasnadas dos nenos, a miseria, as clases sociais, ir as Américas, o amor...
As historias suceden fai un tempo e desenvólvense en Auria, Ourense. Estas historias parecéronme algo estrañas pero pese a isto as historias son moi interesantes e entretidas.

Os biosbardos; no primeiro relato podemos observar coma uns rapaces da aldea lle querían gastar unha broma a un neno que se mudou, chamado Leonardo; así que lle ofreceron ir pescar os biosbardos...Para ir pescalos dixéronlle que necesitaban a un neno e que o seu nome rimase en verso con biosbardo. Leonardo comezou a pesca dos biosbardos, colleu o fardel e recitou os versos que lle dixo o Melondro, con isto os rapaces do barrio querian deixalo en ridículo ao ver que non collera ningún; pero para a súa sorpresa tiña o saco a rebosar.
Por unha banda gustoume a actitude de Leonardo a hora de afrontar aos rapaces, tamén pensei que non collería os biosbardos e que os rapaces mofaríanse del e por outra parte pareceume cruel que os rapaces se meteran con el.

A arrasadeira; fala duns rapaces da aldea que ían roubar de noite pexegos, mazás, peras, etc. O fillo máis novo de dona Felicitas quería ir a unha arrasadeira para probar novas experiencias e pediullo a un amigo seu, Pepe o Roxo, iste ao comezo negábase pero despois de que lle insistise accedeu a levalo con el e cos seus amigos, pero díxolle que tiña que ser rápido para poder fuxir no caso de ser descubertos. O día de ir roubar foron a casa dun señor do pobo; tiñan pensando robar as súas figueiras, esperaron a que foran durmir e comezaron a coller os figos. Cando xa tiñan os sacos case cheos escoitaronse disparos e Leonardo botou a correr ata que bateu a cabeza coas pedras, comezou a suar e notou que alguén lle falaba, entón abriu os ollos e viu que era a xente do pobo falando arredor del.

O noxo; esta historia pareceume moi triste pola situación de miseria da familia, e que un neno de 12 anos teña que alimentar a súa familia traballando coma críado, para ter que levar á boca. Abelardo empeza falando do que rosmaba a señora Fermina, que non coñeceu nunca muller como aquela; que rosmaba da xente pero que ninguén nunca a entendera. Abelardo conservaba a fachada de "señorito" cando en realidade el e a máis a súa familia non tiñan que levar a boca. A nai do protagonista mandaba ao seu fillo a que servise a Fermina para poder traer pan a casa, facía traballos similares aos dos criados. Un día que chovía a señora Fermina invitouno a cear con ela, pero comezou a propasarse con Abelardo; recorreuno un pulo de noxo e decidiu non volver a aquela casa por moito que a súa nai chorase. Ao final atoparon a outra muller que lles daba pan pero que ao final do mes llo tiñan que pagar.

O encalatro; o protagonista, Alberte, comeza falando do que sinte cando escoita o asubío do tren. No verán é agradable, no inverno atronador e cando non se oia o seu asubío escoitaba con maior forza a choiva. Alberte era de familia pobre e pasaba moita fame, cando ía ao colexo con Crisanto, fillo da veciña dona Quinteria, esta dáballes castañas para que as foran comendo polo camiño. Un día Crisanto contoulle que tiña un avó moi rico que vivía nun pazo non moi lonxe de alí e que podian ir, chearíanse da comida. Ao comezo Alberte non estaba moi convencido, pero máis tarde acabou convencendo. Comezaron a andar polas vías do tren e cando case anoitecera Alberte estaba esgotado e non podía máis, chegaron a estación do tren, e seguian andando cando Alberte caeu e escoitou aquel asubio do tren, o último que puido ver foi a gorra do revisor do tren xunto con dous civís.
Este relato foi o que menos me agradou porque non acabei de entender que ocorre unha vez chegan os gardas co revisor.

A primeira comunión; esta historia empeza falando da morte dun rapaz e despois conta unha anécdota que lle sucedera. O noso protagonista ía a doutrina que lla ensinaba Don Raimundo o seu cura, el intentaba escoitar as súas explicacións, pero canto máis o intentaba menos lle entendía o que lle estaba a explicar. Don Raimundo contáralles a historia dun xudeu que ía a misa e seguía a relixón católica para que non lle pechasen a tenda, pero cando o cura lle daba a eucaristía masticabaa e isto era unha ofensa para a fé cristiá. O día da comunión non podía comer nada ata que a fixese. Tivo varias tentacións pero resistiuse ata que ao final unhas horas antes atopou una castaña seca nos seus pantalóns e comeuna. Unha vez na ceremonia fíxeronselle eternas as palabras do cura, á hora de tomar a eucaristía notou un pedazo de castaña na moa e mantivo a boca pechada ata que o cura lle deu a hostia.
Esta historia usa máis o tema humorístico; referíndose ao que lle sucede ao neno á hora da súa comunión e entón é máis entretida a hora de leer. A historia que lle contou o cura aos nenos penso que é inventada, que o cura con isto pretendía ensinarlles algo aos rapaces.

Bartomeu e os biosbardos; esta é unha historia menos realista que as outras que lin; xa que narra uns feitos fantásticos como poden ser controlar a auga e o vento, ou ter o poder de pasar as enfermidades dunha persoa a outra para poder salvala. Bartomeu un rapaz louro, de ollos azuis e que sempre estaba rindo tiña " poderes " e ensinoullos a súa tía, a cal coidouno dende moi pequeno. Os veciños enfadabanse con Bertomeu porque sempre estaba rindo e dixeronlle a súa tía, Doña Arminda, que o botase da súa casa; pero ela non podía xa que o rapaz non tiña a onde ir. O seu sobriño ensinoulle o que podía facer e ela quedou abraiada. Un día o fillo da tía caeu enfermo e Bartomeu pechouse con el na mesma habitación ó día seguinte o seu primo xa non estaba enfermo pero Bartomeu morrera. Dando a entender que a enfermidade pasara ao protagonista.
Pese que nesta historia o tema da morte esta presente foi a que máis me gustou polo trata de temas fantásticos e polo uso da imaxinación.

O salvamento; é unha historia que fala principalmente de ir as Américas. Dende persoaxes como é o tío Ramón que narra o futuro que lles esperaba ao galegos unha vez alí. Pensaban que ao ir a América terían un futuro mellor ou chegarian a ser ricos, pero moitos destes non volveron porque a súa economía non llo permitiu. Ramón nesta historia conta que regresou rico, falaba de América coma se fose o mellor de todo o mundo. Cando o seu tío lle conta as súas historias ao protagonista; el pode observar que alí hai unha gran falta de liberdade e promete non marchar nunca para facerse rico as Américas.
Reflicte principalmente o tema de ir Américas e pareceume que nesta historia o autor pretendía amosar este tema dende seu punto de vista.

O estreno; o último relato de todo o libro fala dun rapaz que cumpliu recentemente os 17 anos. Un día nunha festa do seu pobo atópase cnha rapaza diferente das da vila, unha rapaza que nunca vira polos arredores; supuxo que sería estranxeira. Comezou a ter curiosidade por ela quizáis a sentir algo por aquela rapaza. Seguiuna pero un tempo despois decidiu marchar porque atopábase cansado e con fame. Pero arrepentiuse da súa decisión e entón decidiu ir buscala de novo, foi a todos os sitios que pensou que nos que pensou que podería estar pero non atopou por ningures a aquela rapaza. Ao chegar a casa rifáronlle pola hora da chegada e porque estaban moi preocupados por el. A el dáballe igual, tan só quería atopala. Máis tarde recordou un lugar onde non mirou e co permiso da nai foi ao hotel onde esperaba atoparla, pero preguntou por alí e dixéranlle que xa marchara e que lle deixara uns reales de prata.

En resumo este libro estivo ben; pero nos comezos de cada historia costoume un pouco introducirme no que o autor quería contar. Pero ao coller o fío da historia puiden relacionar todo e entendelo todo moi ben.