A soidade do asasino

Comentario de Rocío Donsión Ferreiro

A soidade do asasino
Carlos G. Reigosa
Xerais

A pesar de que non son moi afeccionada a ler libros de teatro si que de vez en cando leo algún; neste caso encontrei este que me gustou polo seu título e en canto comecei a lelo impactoume porque era un libro con vocabulario da vida cotiá que moita xente utiliza pero que nos libros é moi raro encontrar: con isto refírome a palabrotas e insultos.

.

O primeiro que fixen foi imaxinar o lugar no que se encontran Víctor,o asasino, e Claudio, a súa vítima; o certo é que é un lugar algo estraño para decidir matar a unha persoa. 

Se te fixas na portada do libro pódese observar a dous homes: cada un ten unha mancha de sangue; eu, ao principio, non o entendía, xa que se supón que un morrería e o outro non, pero cando les o final entendes perfectamente o porqué desa portada.

Víctor e Claudio eran completamente descoñecidos pero cando comezan a falar xa non son dous estraños, e pouco a pouco vanse descubrindo un ao outro. Isto fÍxome pensar moitas veces mentres lía que Víctor non sería capaz de matar a Claudio, xa que encontraría nel un confidente, pero pouco despois aparece unha terceira persoa, Helena, coa que eu non contaba.

Eu diría que este libro é un deses que pensas que vai ocorrer unha cousa e pasa todo o contrario, xoga co noso pensamento, algo que me gusta moito dos libros; por iso eu recoméndollo a quen guste libros que xoguen coa nosa mente.