4_XINETES

Comentario de Adriana Cangado Costa

Anxo Fariña
4 xinetes
Xerais

 

 

 

Un día estaba tranquilamente na biblioteca do IES Laxeiro cuns amigos facendo uns exercicios, e non sei como, pero os meus ollos deron en mirar para un libro de cor negra que estaba no andel de “libros para catalogar”. Esta cor é a miña preferida e desde logo que o aspecto do libro era ben agradábel; chamábame a lelo tanto como o Ziggurat chamaba aos xinetes.

Hai uns días tomei o libro prestado e decidín deixalo coñecerme a min e a miña casa, pero non todo foi tan fácil como chegar e pórme a ler, xa que nestas datas de exames e traballos por entregar resulta bastante complicado sentarse un pouco para gozar da lectura.

Despois de tanto velo pousado enriba da mesa puiden collelo e empezar a degustalo.

Non teño moito máis que dicir sobre o libro excepto que é impresionante. Unha páxina preguntaba onde estaba a seguinte e así ata rematar o libro enteiro.  Resúltame tamén incríbel a fermosa obra que Anxo Fariña creou: 4_xinetes.

A verdade é que non sei que dicir, porque o libro teno todo, é fácil de ler, moi entretido e ten unha historia fantástica cun final que non o esperaba, de feito, supoñía que os xinetes volverían á súa vida normal e que fose como se non pasase nada, pero non. O final sorprendeume gratamente, non foi para nada un final Disney como estamos acostumados, foi algo moito mellor.

Dende logo que o libro tamén me deixou algunhas dúbidas compatibles co bo sabor de boca de lelo. Vendo o calibre da trama, o primeiro que se me pasou pola cabeza foi: como se lle ocorreu esta historia ao escritor?

Despois, cando seguín lendo, fixeime que moitas veces testa que todos temos un destino, un cometido ao cal chegar antes de morrer, o cal tamén me fixo preguntarme se o autor crerá no destino.

Outra das preguntas foi sobre unha personaxe, Mizuki, por que esta fala cunha boneca? A verdade é que sobre Mizuki todo é un pouco estraño pois é unha rapaza da miña idade, 18 anos, e está cunha persoa de 51 co que goza da súa presenza e el dela, o cal é común, pero case ao final da historia vese como estes dous teñen algo máis que unha simple amizade, xa que se botan de menos mutuamente.

Outra dúas preguntas que me seguen pasando pola cabeza son: por que hai páxinas en negro ? Tan só para destacar que son os mensaxes da rede ou hai algo máis? E por que David e Liam son tan necesarios na obra?

Por último, e con respecto ao capítulo 0, eu pensei moitas veces se algunha vez, por algo que dixese ou fixese, alguén perdese a vida.