Ben, comezo a falar deste libro dicindo que me gustou,
aínda que a priori pesei que non me ía gustar, xa que os libros divididos en
relatos non me gustan demasiado, pero este foi distinto. Tamén cabe dicir que
quitando tres ou catro contos, o libro non me destacou demasiado, iso si, eses
catro están moi ben escritos e son do mellorciño que lin. O relato que máis me
gustou foi “A lingua das bolboretas” que trata dun neno chamado Moncho que ten
medo de ir á escola porque a xente asustouno dicíndolle que o mestre lle ía
pegar, pero Don Gregorio non era así. Utilizaba o método de observación para
dar clase. Todo isto sucedía no contexto da guerra civil española, por iso me
gustou tanto este conto, como o autor soubo mesturar todo iso e contextualizalo
coa guerra. Polo demais, como xa dixen, os outros relatos gustáronme pero non
os destacaría. Os que máis me gustaron foron, “Que me queres, amor” ; “A lingua
das bolboretas” ; “Un saxo na néboa” e “ Carmiña”. Pola miña parte só
destacaría estes catro relatos. Tamén
debo dicir que “ A lingua das bolboretas” foi adaptada á gran pantalla, e cando
teña algo de tempo desexo vela, xa que o relato encantoume de verdade.
Referido
á estética do libro é moi sinxela, moi fácil de ler, aínda que tamén é doado
perderse e non entender nada, recoñezo que me pasou nun par de relatos, porque
cando rematas un xa comezas outro cunha temática totalmente diferente. En canto
á linguaxe que utiliza o señor Rivas tamén é bastante doada e fácil de
entender. Gustoume moito tamén a retranca do autor nalgúns relatos, que tamen
teño que admitir que me fixeron moita graza.
En canto á miña opinión persoal…
poñeríalle un seis, xa que de dezaseis relatos só me gustaron de verdade catro…
Iso si… Eses catro relatos, son do mellorciño que lin, polo tanto si que
recomendaría este libro, pero só a aqueles que non lles importe ler relatos
curtos, porque por exemplo a min, non me gustan nada os libros divididos e
relatos, aínda que ás veces sexan máis fáciles de ler.
Sen comentarios
Publicar un comentario