Nils arrinca as páxinas do calendario
esperando que nunca rematen de caer. Con só dezaseis anos e a súa vida xa está
escrita por culpa do cancro. Aínda lle quedan por vivir moitas experiencias, e
apenas vai poder cumprir a metade: ter noiva, coche propio, ir a concertos… e
sobre todo, poder ir visitar á súa irmá a Estados Unidos. Os seus pais están
divorciados, polo que debe decidir con cal deles pasar os seus últimos días. Pero
ao final, remata quedando no hospital, dándolle compañía e sendo acompañado por
Helene, a quen lle queda menos tempo de vida ca a el.
Que ao seu primeiro amor lle agarde o
mesmo destino é algo que non pode soportar. Outro dos motivos que o
encadean a unha columna de sufrimento é que non é capaz de expresar os seus
sentimentos: non quere atreverse a dicir “ámote”, non quere atreverse a dicir
“abrázame”.
Quero aclarar que non é fácil deprimirme
mediante a lectura, pero esta narración non eran unicamente letras, se non auténticas
bombas de emoción e tristura.
Escollín este libro porque guiándome
pola portada e o título me pareceu que ía ser un deses libros de humor, para
botar unhas cantas gargalladas… Pero tan pronto comecei a ler decateime de que
non era así, de que estaba ante unha gran obra de puro dramatismo. Que a un
rapaz lle sexa arrebatada a vida cando aínda non comezou a vivila é un
auténtico trauma.
Síntome bastante identificado co protagonista,
pois a todos nos costa de vez en cando expresar os nosos sentimentos, aínda que
saibamos que despois nos imos sentir mellor.
Non sabería dar unha mala crítica do
libro, pois abrangue un tema moi serio e á súa vez moi presente na actualidade,
que oxalá algún día teña cura. Unicamente quero aclarar que non me pareceu unha
portada axeitada ao contido do seu interior.
Por último, quero recomendarlle este
libro a todo o mundo, pero sobre todo aos duros de corazón, porque seguro que
léndoo se lles acaba abrandando.
Sen comentarios
Publicar un comentario