A estraña desaparición de Esme Lennox

Comentario de Paula Gamallo

A estraña desaparición de Esme Lennox
Maggie O´Farrell
Rinoceronte

Despois de sesenta anos Esme Lennox sae do seu pesadelo transmitindo, como pode,  todo o acontecido na súa curta adolescencia. Unha historia verdadeiramente intrigante caeu sobre as miñas mans hai uns días, despois de rematar este libro podo afirmar rotundamente que Maggie O´Farrell é dese tipo de autoras que non deixarían indiferente a calquera, que te manteñen sumida na lectura ata o derradeiro instante.

É lícito cualificar a alguén de persoa escasa de cordura e privatizala de toda liberdade social? Na miña opinión non, pero a través de libros coma este podo ir decatándome un pouco máis de como funcionaban algunhas sociedades no pasado e das terribles inxustizas que se cometían con algunhas persoas. De como as convencións sociais e as familias conservadoras acababan con milleiros de vidas e de dignidades.

Somerxinme nun mundo cheo de misterios e de xeracións distintas en épocas apartadas unidas por uns lazos de valentía e loita. A autora vai entrelazando os feitos de forma que a curiosidade de Iris é cada vez maior ao saber que detrás do carácter diferente e peculiar de Esme, a súa tía, agóchase unha vida chea de inquedanzas e inxustizas, ante todo inxustizas que non pasarán desapercibidas na vida de Iris.

Realmente ninguén é capaz de superar a morte dun irmán na súa totalidade e menos se se trata dun irmán morto nos teus propios brazos por algo tan nocivo e tan daniño como as enfermidades asiáticas. Ninguén era quen de comprender a Esme, nin facían por comprendela, máis ben todo o contrario; era evidente que se trataba dunha rapaza un tanto excéntrica e dispar, cunha dor inmensa debido ao desarraigo sufrido pero... cal foi o detonante? o seu valor, o seu coraxe, a rebeldía e a loita continua dunha muller verdadeiramente intelixente e digna. Foi encerrada e excluída da sociedade de xeito irracional e ilícito, amosando o fácil que era naqueles momentos privar aos seres humanos independencia e autonomía, chegaba con que calquera tipo de médico botase unha firma nun papel para acreditar que determinada persoa debía ser pechada de por vida entre catro paredes. Terrible non?

Non podo rematar sen ter citado antes esta frase que seduciu a miña atención: Moita loucura é a máis divina cordura para o ollo que discirne. Moita cordura, a máis rematada loucura. A maioría imponse nisto, como en todo. Asente, e serás xuizoso; discorda, e serás perigoso de contado, e cinguido con grillóns. As institucións políticas, as monarquías, as autoridades en xeral... e incluso o pobo falan da liberdade de expresión do ser humano, de feito está defendida pola lei.  A pesar de todo que aportar unha simple reflexión, tanto como conclusión final da miña lectura como cavilación xeral da sociedade dos nosos antepasados e tamén da dos nosos días; é preciso marcarse un punto de inflexión, no que pensemos se de verdade existe a liberdade ou estamos continuamente condicionados a hora de actuar e de expresarnos. Eu creo que que vivimos marcados pola sociedade e polo criterio que nos inculca, carecemos de carácter suficiente para enfrontarnos a ela, e atrévome a afirmar que é verdadeiramente triste e desolador: nós mesmos nos destruímos uns aos outros con críticas e censuras innecesarias que nos privatizan da verdadeira liberdade. Nós mesmos nos quitamos a nosa liberdade.