A neta do señor Linh

Comentario de Noa Presas González


A neta do señor Linh
Philippe Claudel
Rinoceronte

  

Esta historia revélanos unha serie de sentimentos e circunstancias asociados coa perda, coa perda do  fogar, das novas sensacións ao chegar ao un novo destino, tan alleo ao lugar onde viviu sempre, como nos numerosos recordos que o asolan da terra onde naceu e na que foi feliz ata que a guerra destruiu toda esa felicidade acabando con todos os seus seres queridos excepto esa pequena neta coa que unha vez, perdido todo, decide marchar moi lonxe, para darlle unha nova oportunidade na vida.

Tamén nos ensina que a amizade é pura e xenerosa, cando coñece ao señor Bark, cuxa muller falecera recentemente, un afecto espontáneo xorde entre estos dous, que aínda que falan diferentes linguas unha expresión ou unha intención transmite máis que unha hora de charla.

Ambos encóntranse regularmente nun banco do parque ata que, unha mañá, os servizos sociais conducen ao señor Linh a un hospicio que non está autorizado a abandonar. Este consegue escapar e toparse co seu amigo Bark, pero desafortunadamente atropéllano coa súa neta nos brazos, e é entón aquí  cando chegamos a unha revelación ao sorprendente final, onde o autor nos di que a neta é unha boneca. Esta nena tan silenciosa que nunca chora, esas miradas na xente, a negativa do médico a atendela… Pero soamente Bark síguelle o xogo dende o proncipio, xa que entendeu que o seu amigo Linh tiña unha razón moi poderosa para facer o que fai.

Esa razón é a dor do avó, e tal o desgarramento que, en nese preciso momento onde ve ao seu fillo esnaquizado pola malicia da guerra, para poder sobrevivir e aferrarse a algo que dea sentido a súa vida colle a boneca e convértea en neta.

Para min esta foi sen dúbida unha das novelas máis conmovedoras que lin, e onde apreciamos que ás veces é preciso mentirse a un mesmo para esconder a dor, onde a amizade xoga un papel clave e onde a se aprecia que a terra onde un, o seu berce lévase de por vida no corazón.