Esta novela ao comezo pareceume aburrida, cando falaba da vida dun simple arquitecto, Simón. Pero ao seguir leendo apareceron misterios, e istes engancharonme á lectura deste libro.
Os fillos do mar é unha novela de amor e misterio.
O protagonista de toda a historia é Simón Varela.
O libro comeza cando o secretario Ernest Rovira, chama a Simón para encargarlle que arranxase o manancial para a familia Llobet-Dafonte porque tiña moito valor sentimental para dona Isabel Llobet. Simón acepta o traballo e el e o seu compañeiro Carlito comezan a traballar na casa dos Llobet-Dafonte na restauración da fonte. Investigando o por que non flue auga do manancial atoparon unha estraña caixa de madeira, ao anoitecer deciden seguer outro día. A mañá seguinte Ernest anucialles que dona Isabel Llobet está morta, pero que hai uns indicios que demostran que non foi unha morte natural. Este suceso e o desencadeante de novos misterios.
Posúe cinco actos e neles varía continuamente a trama. Todo o libro ten un argumento en sí, pero en cada acto centrase máis nalgún acontecemento, ou nalgún persoaxe.
No primeiro centrase na vida de Simón, explicando un pouco o seu traballo e a súa formación profesional.
No segundo fala de Mariña e da relación que tivo co seu pai ata que morreu, cando soamente tiña 8 anos.
No terceiro acto fala sobre Daniel un neno que intentou axudar a Fausto Wessler e os seus homes a atopar o tesouro afundido do Santo Cristo de Macaraibo.
A cuarta parte trata sobre Eneas Dafonte, pai de Mariña e de Xulio, sobre quen era en realidade.
E a última parte centrase en Troia os negocios familiares de Llobet-Dafonte.
Houbo algún capítulo que me desconcertou debido a que non lle atopei moito sentido, pero ao seguir lendo logrei comprendelo.
Se tivese que escoller un capítulo como o que máis me gustou escollería no cal se narra o afundimento do Santo Cristo de Maracaibo, xa que me gustan moito as historias dos barcos e dos tesouros.
Algúns capítulos que non me agradaron foron no medio do libro; cando o autor fala da herdanza de dona Isabel cara Simón, cando observa que é unha carta cifrada con varios epígrafes resaltados.
Un dos persoaxes imprescindibles sería Ernest o secretario, xa que é o enlace entre a familia Llobet-Dafonte e Simón. Outro persoaxe que non podería faltar ao comezo do libro sería dona Isabel, porque foi a que quixo recuperar o recordo de Eneas Dafonte, o seu defunto marido, volvendo a por en marcha o manancial e prescindindo así dos servicios de Simón.
Gustame a relación que hai entre Mariña, a filla de dona Isabel, e de Simón xa que intentanse axudar mutuamente e o arquitecto intentouna defender ante calquer perigo.
Un persoaxe moi desagradabel é Xulio Ascanio, outro fillo de dona Isabel que según Bruno, un antigo amigo policía de Simón, era a mafia local e estaba metido en todas as leas.
Sen duda o persoaxe que máis me gusta e Simón, polas cualidades que ao longo do libro demostrou; intelixencia, valentía, protexía a Maríña, gran sentido da responsabilidade e sobre todo un bó corazón.
Este libro foi moi interesante e entretido, gustaríame que houbese máis libros coma iste.
Sen comentarios
Publicar un comentario