Este foi o primeiro libro que lin de Rosa Aneiros e xa podería dicir que acadou un seguidor máis. Pareceume un libro moi sinxelo de ler, o que axudou a miña inmersión na trama e sobre todo entretido, xa que case en ningún momento houbo ningún asomo de aburrimento baixo as palabaras impresas destas páxinas.
Outra característica pola que este libro espertou este sentimento tan bo en min é que trata sobre unha situación ou sobre unhas acción totalmente cotiás xa que en calquera bar ou taberna pódense reunir clientes e pasar alí as longas tardes contando as suas marabillosas e sempre deductivas aventuras.
No ámbito dos personaxes houbo un que chegou con especial delicadeza ó meu corazón, ese foi Manuel, ese neno de cor moi simpático e faladeiro no que me sentin moi identificado por esa parte, e que tiña esa inocencia propia dun neno pensando que súa nai, xa morta, era catwoman e que cada fenómeno fantástico que ocorría, el coa súa marabillosa imaxinación relaciónabao coa acción da súa nai.
Outro personaxe dos que máis me gustaron foi Igbal, un paquistaní que aínda tras vivir a experiencia traumática dun atentado, é capaz de erguerse e seguir unha vida normal, o que me parece un gran exemplo de superación dos que moitas persoas deberían aprender tras as precarias situacións que se están a ver recentemente.
Tamén parecéronme moi tenros os personaxes de Eusebio e Lola xa que tras pasar toda a vida partindo o lombo traballando moitísimo, agora teñen que seguir loitando con tantas limitación como a vellez e como as súas respectivas enfermedades lle plantexan.
Un defecto que poderíase dicir que é o único é, para min, unha excesiva adxectivación, o que fai algo lioso algúns fragmentos do libro.
En definitiva un libro que me deixou un bo sabor de boca, polo seu entretemento e pola súa sinxeleza que non me importaría telo que volver a ler.
Sen comentarios
Publicar un comentario