Ai Carlos Negro!, este prodixioso da poesía volveuno facer, volveume facer
quedar ca boca aberta ante os seus versos. Segundo libro que leo deste grande,
e segundo libro que me encanta, un 2 de 2 e iremos polo terceiro, porque é o
que merece este poeta, que as súas marabillosas creacións sexan lidas
unha e outra vez.
Eu creo que xa me adaptei a súa poesía, o que fixo que a cada poema que lía
podía sacar o significado que, erroneamente ou non, eu cría que quería
tranmitir, e este fenómeno de entendemento é incrible en min xa que me costa
bastante entender as metáforas que os poetas crean.
Deixando atrás o creador imos ao contido. Este libro paréceme que debería
ser lido por toda a poboación xa que denuncia unha cousa que moita xente está
a intentar denunciar pero que non conseguen frear. Os maltratos quedan a flor
de pel en moitos poemas e sobre todo o que percibín é que denuncia como nunca
vin os prexuízos cara ás mulleres que non son "princesas" o que me
parece moi mal xa que cada muller é totalmente libre de pensar, vestir e actuar
como ela queira.
Un dos poemas que máis me impactou é o de "Tatuaxe" xa que en
canto o lin, aínda que o entendín á primeira sentín a necesidade de lelo ata
tres veces.
En definitiva, un libro que me deixou feliz e do que non podería dicir nin
unha soa pega.
Sen comentarios
Publicar un comentario