O señor Ibrahim e as flores do Corán

Comentario de Paula Gamallo


O señor Ibrahim e as flores do Corán

Eric-Emmanuel Schmitt
Faktoría K

As palabras que veñen a miña cabeza nada máis nomear este libro son: tolerancia cultural e valor da amizade. Verdadeiramente é un exemplo de moralidade e humanismo.

Un rapaz orfo de nai e orfo do sentimento amoroso dun pai atopa, por casualidade, co amábel vendedor do ultramarinos da súa rúa. Farto xa das falsas inxurias que seu pai lle atribuía ou das múltiples comparacións co seu irmán, a quen nin sequera coñecía; vén a súa mente a iniciativa de desempeñar os seus aforros en algo chamativo e curioso para el, as prostitutas. É así como a historia dará un xiro de 360 º e comeza a darse conta da realidade da vida que nace da necesidade de asumir a propia identidade, de sentirse un mesmo, distinto aos demais.

Coñecer ao señor Ibrahim é para o rapaz un sopro de aire puro, un billete de avión para o máis alá , onde as ensinanzas son o fundamento da supervivencia e o cariño é a base na que nos debemos apoiar.

Comeza entón unha aventura na que tanto Momo como o lector farán gozo dunha serie de coñecementos que só a voz da experiencia, neste caso Ibrahim, sería quen de apórtarnolos. Consellos sobre a felicidade, a alegría, as mulleres,  beleza, a aprendizaxe, o amor, o traballo… Todo un cúmulo de palabras colocadas no momento e do xeito adecuado que non deixan indiferente a ninguén e conseguen crear unha firme sensación no lector de complicidade e a súa vez de emoción.

Escoitar aos demais , algo imprescindible para cumprir os nosos propios propósitos e as nosas metas ; non ter medo e loitar, que podo dicir? Indispensable sen dúbida, indispensable para acadar todo aquilo que desexamos ou  levamos buscando durante moito tempo. A calma e a perseveranza será o que nos leve ao punto culmen, nada se consegue sen esforzo e sen o seu debido tempo, nada.

Estas como moitas outras ensinanzas que o libro me aportou amosan unha gran sensibilidade por parte do autor na que puxo en conxunto dúas xeneracións e dúas culturas ben diferentes amosando deste xeito que  os humanos non deberiamos ter ningún tipo de tabú para relacionarnos. O simple feito de deixarnos levar, e coñecer novas identidades, novos costumes… é o motor que debería mover as nosas vidas, sobre todo as nosas intencións, pero o máis importante: sempre dende o respecto e a tolerancia.

Como diría o Corán do señor Ibrahim “nin a rúa é azul, nin o pan árabe é árabe”, as aparencias enganan e a vida non está feita para desaproveitala nin sequera, non nos podemos permitir caer na continua tristura.