Poetízate

Comentario de Paula Gamallo 


Poetízate
Fran Alonso
Xerais

Teño que ser sincera, cando nos propuxeron ler este libro a verdade semellaba un tanto raro. Poucas veces  recomendan un libro de poesía como lectura trimestral. Ao principio remitinme a pensar un pouco de xeito antiquista, e crer que o libro non me ía aportar demasiado pero a medida que me ía integrando na lectura dábame conta de que efectivamente, estaba equivocada.

Como ben di o autor, a poesía non morde. O único que precisamos é un anaquiño de tempo para mergullarnos neste marabilloso mundo do que eu, polo menos, non me arrepinto de entrar.

Teño que dar a miña mellor crítica a este libro xa que me fixo comprender moitas mensaxes nas que quizais ata agora non me detiven a pensar. Tamén me serviu para coñecer mellor unha infinidade de autores galegos cun talento verdadeiramente destacable. A mestura entre o pensamento dos poetas máis antigos e os máis modernos dálle ao libro un carácter curioso e singular.

 Verdadeiramente, ten unha natureza moi variada, ao comezar a lelo podemos somerxirnos nun mundo repleto de ideas e opinións, todas redactadas dende un punto de vista artístico moi apreciable. A ironía e a retranca son características propias da verba galega e, como non podería ser doutro xeito, están presentes en moitos dos poemas . Son moitos os poetas que se centraron en enxalzar ó noso pobo. A cultura, a lingua e os costumes galegas xogan un papel verdadeiramente importante nestes textos, son poucos os que non adican algunhas das súas composicións á nosa terra ou a loita na súa defensa.

Por un lado, chamou á miña atención a reiterada reivindicación das mulleres galegas ao longo da historia pola defensa da súa condición, dende Rosalía de Castro ata poetas máis modernas como poden ser Chus Pato, que destaca pola súa brevidade e precisión a hora de escribir,  vese clara a concepción de igualdade que se mantiña xa dende un principio, este tema sempre tocou moi fondo nos meus ideais polo tanto estas poetas desataron en min un profundo interese e admiración. Realmente a muller sempre estivo moi censurada en todos os ámbitos artísticos ou culturais e estas poetas tentan concienciarnos do difícil que é cambiar a mente da sociedade, móstrannos a realidade mesma dun xeito no que a muller era e segue a ser un obxecto sumido en milleiros de inxustizas.

Por outro lado, a poesía adicada a Galicia, esa é outra que deixou unha pegada especial no meu interior. Grazas a estes poemas, son capaz de observar a dor daqueles que viviron sumidos no fascismo, franquismo, clericalismo… de todos aqueles obrigados a emigrar que sufriron o desarraigo e a morriña nas súas carnes, aqueles que tiveron que  expresarse e desenvolverse nunha lingua que non era a súa, aqueles que viviron sumidos baixo o poder dunha sociedade radicalista onde a liberdade non tiña cabida para os máis desfavorecidos… si, doume conta desa dor, dese gran sufrimento; pero tamén me dou conta de que a problemática segue vixente no presente, a corrupción, os abusos de poder, a desigualdade de razas… son dilemas que seguen afectando á nosa sociedade de xeito habitual.

Debo facer certo fincapé nun poeta en concreto, un gran poeta, Celso Emilio Ferreiro ,que me fixo emocionar coa súa poesía de carácter social e humilde, dende o clásico "Moraima" e numerosos poemas amorosos ata aqueles que se amosan dun xeito máis reivindicativo e nos fan reflexionar sobre as inxustizas da sociedade.  Hai unha frase no poema A nosa amiga que di:  A poesía non depende do home, pro está no home, Celso era un gran amante do seu traballo e convídanos a todos a que o sintamos con el.

Creo que a mensaxe é clara e concisa,  a poesía é unha forma de expresión do sentimento, unha forma de independencia plasmada nun papel, un escapismo cara a liberdade da que carecemos, grazas a ela podemos descubrir un mundo máis alá, podemos rebelarnos contra todo o que nos abafa por dentro. O autor convídanos a manifestarnos, a declarar todo iso que gardamos no máis profundo de nós mesmos. A min, animoume.