Cochos

Comentario de Paula Gamallo 


Cochos
Vidal Bolaño
Sotelo Blanco

Mediante unha curta obra teatral, principalmente monologada, o autor deste libro expresa de forma metafórica, na súa maioría, unha serie de realidades da sociedade de hai uns anos e tamén de hoxe en día. 

Creo que o tema princicipal son as condicións infrahumanas polas que tiveron que pasar moitos emigrantes, sobre todo nun país como Alemaña, que é ben coñecido polos seus abusos de poder e as inxustizas que cometían con persoas de diferentes culturas ou opinións. O lugar no que mora o protagonista descríbese dun xeito repugnante e incluso nalgúns momentos incompatible coa posibilidade de poder sobrevivir nesas condicións . O símbolo clave de toda a obra é a porca: Sebas fálalle dun xeito aberto; dende a loucura si, pero cunhas conclusións verdadeiramente interesantes. A obra amósanos o carácter do personaxe, alguén que buscaba unha mellor vida para a súa familia, cunha visión un tanto machista e algo atrasada da realidade pero valente, moi valente. El atribúe actuar deste xeito, arriscando incluso a súa vida, ao feito de que chega un punto no que todas as persoas precisan facer o que realmente queren sen mirar cara as consecuencias que iso implica. Sen dúbida, unha gran verdade na que todos matinamos algunha vez. 

Na miña opinión, o libro quere mostrarnos ata onde somos capaces de chegar pola nosa liberdade e ata que punto dependemos da rutina da vida cotiá. Fálase do moito que traballamos, do que abusan de nós os nosos superiores e dese ir e vir continuado ao que estamos sometidos. Pero pregúntome: é realmente preciso tanto esforzo e tanto sacrificio? Os seres humanos nacemos, medramos, reproducímonos e morremos, somos case como animais, coma os porcos, por exemplo. O noso gran dilema é que, a diferenza deles, podemos utilizar a liberdade de pensamento, de formularnos incógnitas e tentar dar solucións a elas. Na miña opinión perdemos demasiado tempo preparándonos para a vida e cando nos damos conta, xa pasou. Está claro que o saber non ocupa lugar, pero como dicía, a nosa capacidade é o pensamento, que na maior parte das veces provén de sentimentos cara algo ou alguén. Por iso é preciso facer fincapé nos nosos sentimentos, disfrutalos, e sobre todo, valoralos. Somos os únicos seres capaces de sentir verdadeiramente. Polo tanto, penso que deberíamos aproveitar este don. 

Debo dicir que probablemente non cheguei á conclusión total do libro e que non fun capaz de desgranalo completamente. A pesar da súa pouca extensión, ten un contido moi amplio e variado, trata temas moi significativos para a sociedade pero a súa comprensión require pararse nos contidos e pensar ben no que se está a ler . Sería necesaria outra lectura para sacarlle o máximo proveito. Aínda así, é orixinal, gustoume.