Memorias dun neno labrego

Comentario de Silvia Bruguera

 

Memorias dun neno labrego
Xosé Neira Vilas
Ed. do Castro

Este libro foi doádo de comprender xa que o escritor usa un vocabulario moi sinxelo.

Balbino é un rapaz da aldea. Os seus pais son labregos, son xente que traballa para o seu señor. No libro refléxanse as desigualdades sociais: de como os señores posuían os privilexios, as terras e os cartos mentres que os labregos tiñan soamente o necesario para sobrevivir, as terras que traballaban e os cultivos que recollian nelas ían para os seus señores. As historias deste libro foron escritas por Balbino no seu diario; e posteriormente un autor coñecido publicou a súa vida, para que a xente observase a sociedade do seu tempo.

Ensina como era a vida rural hai moitos anos; as tarefas que tiñan que realizar ás tres da mañá, que os seus señores sempre tiñan razón e non se podia contradicilos porque senón castigaban aos labregos.

Unha parte do libro que me gustou foi cando Balbino decide fuxir uns días da casa porque o seu pai deulle unha somanta despois de meterse con Manolito, o fillo do seus señores. Porque Manolito anteriormente cuspírao, déralle cos zocos e ameazárao a el e á súa familia con botalos da súa casa se quixese. Pareceume ben que Balbino non quedase calado, e que se revelase en contra do que pensaba que estaba mal, pese a ser un neno de pouca idade.

Un capítulo que tamén me agradou foi " O xudío " nesta parte fala de cando Balbino foi dar ao seu terreo, na procesión da misa. O xudío concienciouno sobre que non crese cegamente na relixión, nin nos seus oradores porque mentres a xente confesa os seus pecados, os curas contannos polo pobo. Contoulle a Balbino que o chamaban o Xudío simplemente por dicir o que pensa, dicia que pensar e pidir xustiza era pecado. Tamén fai unha pequena crítica do que se lles ensinaba aos rapaces e que era realmente necesario.

Un dos capítulos que menos me agradou foi na morte do seu padriño; porque reflexa o sentimento de tristura de toda a familia de Balbino.

Nalgún capítulo fala de ir ás Américas. O seu irmán maior, Miguel, foi en busca de cartos para facerse rico; pero en realidade naqueles tempos había as mesmas vantaxes en Galicia e nas Américas. Algúns mesmo volvían máis pobres do que foron, e outros nin sequera podían volver porque os seus recursos económicos non llo permitían. Balbino tamén quería marchar para as Américas coma seu irmán, porque quería coñecer o mundo, as historias doutros puntos xeográficos e facerse rico.

O meu personaxe favorito é o protagonista Balbino, gústame moito a súa forma de ser, xa que non queda calado ante as cousas que pensa que son inxustas.