Recinto Gris

Comentario de Mariña Castro


Recinto Gris
Ledicia Costas
Xerais

Nunha metáfora do holocausto nazi viven os nosos peculiares personaxes. Todos son persoas diferentes ao resto, distintos dos considerados "normais". Inventores, mendigos, tolos...
Que son retidos e explotados polos lobos nunha misión de "limpeza".

"Non son humanos", repítense constantemente os reclusos. Realmente deben pertencer a outra raza, ser doutra especie, auténticos lobos. Pois como podería un ser humano mostrar esas actitudes propias das peores bestas?

O que máis me conquista da historia son as relacións que teñen os reclusos entre eles, que poida xurdir a amizade nun lugar tan escuro e nunhas condicións tan nefastas.
Hai momentos moi tenros que che chegan, que che deixan un doce sabor de boca entre tanta amargura.

O avó, Nube, o neno lepidóptero, Mun o rapaz albino... Todos teñen algo que os fai diferentes e todos teñen algo que os fai grandes. O valor.
Podes humillalos, explotalos, podes quitarlles a identidade, pero non a esperanza. Coa unión e o desexo de vivir poderán saír deste recinto despótico da intolerancia, da hipocresía, deste recinto gris.