Os fillos do mar

Comentario de Tamara Pereiras Villamayor

Os fillos do mar
Pedro Feijoo
Xerais

Acabo de rematar de ler o libro, e a verdade é que foi un dos libros que máis me enganchou dos que lin en galego.Normalmente os profesores mándannos ler clásicos da literatura galega, que na miña opinión, tamén é necesaria para coñecer os nosos autores e a situación na que viviron e escribiron os seus libros, pero, para o meu gusto, este tipo de libros son moito máis entretidos.

Gústame moito a maneira de escribir do autor, con expresións coloquiais e mesmo algún que outro “taco”. Tamén emprega moitos detalles nas descricións, de maneira que se entende moi ben o léxico. Especialmente, paréceme moi orixinal a idea de situar a novela en Vigo, xa que

ese feito apórtalle máis realismo á historia, posto que os lugares nos que sucede o transcurso

da acción existen e podemos facernos unha idea máis concreta do lugar dos feitos.

En canto aos personaxes, o meu favorito é, sen lugar a ningunha dúbida, Simón. Quen lle ía dicir a el que sendo un arquitecto que apenas tiña traballo e levaba unha vida máis ben aburrida, remataría

exercendo de detective para descifrar a mensaxe do sobre que misteriosamente herdara para

descubrir un gran tesouro agochado na fonte na que el fora contratado para levar a cabo

reformas. Aínda que, na miña opinión, o maior tesouro que Simón logrou durante a aventura, foi outro ben diferente.

En definitiva, este libro gustoume moito; sinceramente, non esperaba que me fose gustar tanto, parecíame bastante extenso, pero as 425 páxinas do libro pasáronme voando.