Comentario de Estefanía Rey Campos
A cabeza de Medusa
Marilar Aleixandre
Xerais
Neste libro o que máis me sorprendeu foi o desenvolvemento da historia. A protagonista, Sofía, foi moi desgrazada e os sucesos que lle aconteceron son dignos de respecto cara á vítima que os padece. Síntome reflectida coa forma de pensar da muller amiga de Sofía, Lupe, que cara ao comezo da obra dixo "Que cantidade de hormonas crías! Algunha destas en c
anto lle dean solta vaise tirar á xulgar dos mozos" e creo que ten moita razón porque hai persoas que aínda sabendo o novos que son fan tales cousas como as que dixo Lupe.
As violacións que sofren as dúas rapazas son terribles e elas sofren as consecuencias de tal acto. O feito de ter denunciado implica e demostra a valentía das rapazas, sobre todo de Lupe que, aínda cos pais en contra, denuncia aos agresores e dá un dato relevante para a súa identificaicón, a matrícula do coche, aínda que foi Sofía quen se lembrou do dato diante da policía.
O relato é triste porque sentes o sufrimento das dúas rapazas pero á vez é entretido porque estás pendente do que pasará na investigación e o que pasará entre os rapaces ao cruzarse coas afectadas.
Gustoume, en definitiva, o relato, pporque presenta un problema da sociedade na que calquera pode estar afectado, aprendeume a reflexionar sobre o valor que ten denunciar por calquera infracción que máis tarde pode axudar a outros a intentar denunciar tamén e aprendín, ademais, que non se debe ir no coche cuns descoñecidos a altas horas da mañá, polo que poida pasar.
Foi un libro que me gustou moito e co que me entretín moito.
anto lle dean solta vaise tirar á xulgar dos mozos" e creo que ten moita razón porque hai persoas que aínda sabendo o novos que son fan tales cousas como as que dixo Lupe.As violacións que sofren as dúas rapazas son terribles e elas sofren as consecuencias de tal acto. O feito de ter denunciado implica e demostra a valentía das rapazas, sobre todo de Lupe que, aínda cos pais en contra, denuncia aos agresores e dá un dato relevante para a súa identificaicón, a matrícula do coche, aínda que foi Sofía quen se lembrou do dato diante da policía.
O relato é triste porque sentes o sufrimento das dúas rapazas pero á vez é entretido porque estás pendente do que pasará na investigación e o que pasará entre os rapaces ao cruzarse coas afectadas.
Gustoume, en definitiva, o relato, pporque presenta un problema da sociedade na que calquera pode estar afectado, aprendeume a reflexionar sobre o valor que ten denunciar por calquera infracción que máis tarde pode axudar a outros a intentar denunciar tamén e aprendín, ademais, que non se debe ir no coche cuns descoñecidos a altas horas da mañá, polo que poida pasar.
Foi un libro que me gustou moito e co que me entretín moito.
Sen comentarios
Publicar un comentario