Comentario de Aroa Espiño
Antón Reixa
Látego de algas
Espiral Maior.
Un libro que coa súa poesía fai que te olvides de todo o que te rodea, unha poesía fácil de sentir, unha poesía que te evade.
Lin moi pouca poesía e nesta encontro algo que me desconcerta: palabras aparentemente perdidas entre os versos e que, para min, non teñen sentido ningún. Pero máis me desconcerta ver que me gustan, inda que non entenda ben os poemas, lévanme a outras realidades e sorpréndeme, despois de gozar o poema quedo cavilando na habilidade dos poetas para chegar ao máis fondo.
Algúns termos que repite moito son: "látego de algas, ansiedade opaca, látegos sonoros de algas opacas, cabeza de vento".
Non sei se é así con todo o mundo, pero a min pásame que sempre que me sinto identificada coa lectura, cos sentimentos que plasma o que escribe, gústame. Gústame porque hai veces que parece que ten a chave do que penso xa que manifesta os meus pensamentos mellor do que eu o faría, e deste libro en moitos dos poemas vinme reflectida, de feito, ata un deles coincide con algo que eu escribira anteriormente. O poema é "Cabezas de vento". Fala dunha parella que está na praia xogando, están namorados, ao comezo moi namorados pero por unha parvada comezan a discutir, a discusión aumenta, lévano todo máis alá das palabras, e todo cambia, o estado de ánimo destas dúas persoas e seguramente as vidas, nuns minutos.
E fai unha reflexión, ou a min parécemo, sobre os axentes externos a eles dous, o clima, a paisaxe, todo o que lles rodeaba non cambiara.
Non sei; nunha ocasión cando todo me parecía que ía mal, despois duns días metida na habitación, saín pasear polo monte, cheguei a uns penedos e mirando para a miña casa e as veciñas soprendeume, inda que non debería, sorprendeume que aínda que a min me cambiara a vida, o exterior non se percataba de nada, todo seguía igual, as mesmas casas, o mesmo ceo e as mesmas árbores de había un ano e de había quince.
Un poema que me encantou foi "Respirada nos meus salaios". Pareceume precioso o xeito no que expresa todo o que é para el, o moi dentro de si que a ten.
É un libro que xa lin varias veces e que quero volver reler de cando en vez.
Lin moi pouca poesía e nesta encontro algo que me desconcerta: palabras aparentemente perdidas entre os versos e que, para min, non teñen sentido ningún. Pero máis me desconcerta ver que me gustan, inda que non entenda ben os poemas, lévanme a outras realidades e sorpréndeme, despois de gozar o poema quedo cavilando na habilidade dos poetas para chegar ao máis fondo.
Algúns termos que repite moito son: "látego de algas, ansiedade opaca, látegos sonoros de algas opacas, cabeza de vento".
Non sei se é así con todo o mundo, pero a min pásame que sempre que me sinto identificada coa lectura, cos sentimentos que plasma o que escribe, gústame. Gústame porque hai veces que parece que ten a chave do que penso xa que manifesta os meus pensamentos mellor do que eu o faría, e deste libro en moitos dos poemas vinme reflectida, de feito, ata un deles coincide con algo que eu escribira anteriormente. O poema é "Cabezas de vento". Fala dunha parella que está na praia xogando, están namorados, ao comezo moi namorados pero por unha parvada comezan a discutir, a discusión aumenta, lévano todo máis alá das palabras, e todo cambia, o estado de ánimo destas dúas persoas e seguramente as vidas, nuns minutos.
E fai unha reflexión, ou a min parécemo, sobre os axentes externos a eles dous, o clima, a paisaxe, todo o que lles rodeaba non cambiara.
Non sei; nunha ocasión cando todo me parecía que ía mal, despois duns días metida na habitación, saín pasear polo monte, cheguei a uns penedos e mirando para a miña casa e as veciñas soprendeume, inda que non debería, sorprendeume que aínda que a min me cambiara a vida, o exterior non se percataba de nada, todo seguía igual, as mesmas casas, o mesmo ceo e as mesmas árbores de había un ano e de había quince.
Un poema que me encantou foi "Respirada nos meus salaios". Pareceume precioso o xeito no que expresa todo o que é para el, o moi dentro de si que a ten.
É un libro que xa lin varias veces e que quero volver reler de cando en vez.
Sen comentarios
Publicar un comentario