Comentario de Lorena Villar García
Un casoiro ben mal amañado
Bali Rai
Sotelo Blanco
O libro está narrado en primeira persoa. Amósanos como nalgunhas culturas os pais obrigan aos seus fillos a casar -con só 17 anos- cun ou cunha descoñecid@ que nunca antes viran. Exercendo de xeito forzado todas as responsabilidades que trae consigo isto.
Tamén nos transmite unha forte sensación de pena, tanto polo trato que lles dan os seus pais e irmáns como pola decisión de elixir entre a súa familia e a súa futura muller ou a súa namorada.
No libro podemos ler perfectamente que esas familias non casan por amor senón por compromiso familiar.
A min gustoume moito, é moi entretido. Non me gustou o final, preferiría que fose máis xusto.
Ten bastantes erros na tradución ao galego.
Tamén nos transmite unha forte sensación de pena, tanto polo trato que lles dan os seus pais e irmáns como pola decisión de elixir entre a súa familia e a súa futura muller ou a súa namorada.
No libro podemos ler perfectamente que esas familias non casan por amor senón por compromiso familiar.
A min gustoume moito, é moi entretido. Non me gustou o final, preferiría que fose máis xusto.
Ten bastantes erros na tradución ao galego.
Sen comentarios
Publicar un comentario