Comentario de Agustina González
O señor Ibrahim e as flores do Corán
Éric-Emmanuel Schmitt
Faktoría K
Este libro encantoume e sentín moitas emocións nese pequeno período de lectura, xa que se le con moita facilidade e é moi fácil.
Pódese sentir tristura cando o neno foi abandonado dúas veces seguidas polos seus pais. A felicidade séntese cando foi adoptado e cando os protagonistas viaxan xuntos. E unha mágoa enorme me invadiu co final, que ogallá non acabase así. Non me gusta que sexa tan pesaroso. Sei que é certo, que a vida é así, que as cousas boas pasan deseguida, pero o libro fíxoseme moi triste neste instante.
Recoméndoo encarecidamente
Pódese sentir tristura cando o neno foi abandonado dúas veces seguidas polos seus pais. A felicidade séntese cando foi adoptado e cando os protagonistas viaxan xuntos. E unha mágoa enorme me invadiu co final, que ogallá non acabase así. Non me gusta que sexa tan pesaroso. Sei que é certo, que a vida é así, que as cousas boas pasan deseguida, pero o libro fíxoseme moi triste neste instante.
Recoméndoo encarecidamente
Sen comentarios
Publicar un comentario