ESTA É A PÁXINA EXCLUSIVA DAQUEL ALUMNADO QUE QUERE COMENTAR, OPINAR E REFLEXIONAR SOBRE AS SÚAS LECTURAS.
UN RECUNCHO FEITO POR E PARA EL.

20/12/07

Diario de Ana Frank

Comentarios de Noelia Souto Rozados

Diario de Ana Frank
Kalandraka


Páxinas 1-28

A verdade: non sei moi ben como empezar a contar o que me produciu este pequeno fragmento que lin. Para comezar, non entendín o que contaba de que á xente se lle asignou unhas iniciais calquera. Non sei por que hai persoas que non queren rebelar a súa identidade. É un acto de covardía?
Xa centrándome na historia, síntome identificada con Ana nalgúns aspectos; encólleseme o corazón cando describe a súa amizade con Hello; non sei se poderá seguilo vendo agora que marchan a vivir a un lugar que me é imposíbel de maxinar. Alucino coas prohibicións ás que estabas sometidos os xudeus; que importa a relixión se somos todos PERSOAS? Que significa que deban levar a estrela de David?

Páxinas 28-128
Conta como é o día a día dunha persoa escondida. Describe todo: as discusións familiares, o ambiente, as bombas, o medo... todo o que facían para non seren descubertos. Creo que as discusións son inevitables nesas condicións de vida: conviven con outra familia nun espazo pequeno.

Páxinas 128-195
Teño que recoñecer que ata agora o libro non me entusiasmaba demasiado pero esta parte gustoume moito. As reflexións que Ana fai sobre a vida, como en dous anos foi madurando e foi cambiando o seu xeito de pensar. Ás veces non somos o que parecemos... finximos no noso comportamento. Quero destacar a maneira na que fala da súa nai. Creo que todos algunha vez experimentamos ese sentimento de odio cara ás nosas nais. "Que é o amor? O amor é comprender unha persoa, querela, compartir con ela felicidade e desgraza". Si, iso é o amor.

Páxinas 195-311
Agora que coñezo como remata esta historia decepcioneime un pouco, aínda que non me sorprendeu. Estas últimas reflexións sobre ela mesma, iso de ser dúas persoas diferentes nunha soa, creo que nos pasa a todos nalgún momento.
Algunhas veces o libro resúltame aburrido e repetitivo, nas discusións ou cando fala da guerra. Pero é interesante comprobar como Ana foi madurando nestes dous anos de diario. Gustoume a súa reflexión sobre a valentía das mulleres: soldados que combaten cada día para sobrevivir.

O libro gustoume pero menos do que Gracia aseguraba.

Cartas de amor

Comentarios de Cristina Ares Carballude

Cartas de amor
Fran Alonso
Xerais


Ilegal:

O autor advertía ao comezo do libro que non nos iamos atopar coa típica carta de amor ou desamor, e é ben certo, mais esta primeira carta que relata unha muller chegoume ao corazón, gustoume, pero fíxome sentir impotente.
Conta como era a súa vida en Senegal, lugar do que ten que marchar pola pobreza... conseguiríao??

Desde as tebras:
Sabela está detida en Bagdad, escríbelle ao seu home, única esperanza, e cóntalle o que lle aconteceu, conta da guerra e das súas consecuencias. Realmente pide axuda e non sabe que vai ser dela...

Confesión:
O feito de ser homosexual, lesbiana, non cambia o concepto que teñas dunha persoa. Dá igual para a amizade, porén hai xente que xa os despreza pola súa orientación sexual. Parece incrible que aínda suceda, pero é así.

:
Esta carta é preciosa, a desigualdade de xénero é outro dos maiores problemas da nosa sociedade.

O que nunca me preguntaches:
Quedei abraiada. O feito de ser muller parece dar permiso para todo tipo de violacións dos Dereitos Humanos.

Lonxe:
A emigración é algo moi duro, afastarse de familiares e amigos...

O hobbit

Comentarios de Luis Segade Penela


O Hobbit
J.R. Tolkien
Xerais

Este non é o típico libro de historias fantásticas no que hai un mago e o seu acompañante, que conta as súas historias. Este é un libro diferente a todos eles no que o autor plasma as vivenzas dos seus intrépidos aventureiros. É un libro fácil de ler, e no que conta a historia dun hóbbit chamado "Bilbo Bulseiro", quen dispoñía dunha casa (burato-hóbbit) que dispoñía dun gran espazo. El como calquera hóbbit comía moitas veces ao día. Pero un día da temporada estival, visitouno un mago de importante prestixio que se chamaba Gandalf quen lle propuxo que o acompañara nunha aventura. Bilbo, que nese momento disfrutaba dunha vida tranquila, contéstalle que non. Pero nese mesmo instante, recobrou o seu afán aventureiro que herdara dos seus antecesores; máis tarde arrepentiuse de tal cousa.
Desta forma o noso protagonista partiu cara ás Montañas por un tesouro esquecido e defendido por un gran dragón.
O único do libro que non me gustou foi que se pasaba moito nas descricións. Por certo recomendo este libro a todas as persoas que lle guste este xénero.

14/12/07

Made in Galiza

Comentarios de Manuel Maceira Cabaleiro

O libro gustoume moito, porque critica o castelán e a xente de Galicia que o fala, intenta concienciar a xente para que fale galego, senón pode ata desaparecer; pareceume un libro moi fácil de ler, con algunhas historias divertidas e outras non tanto, e recomendaríalle este libro a todos porque é bastante bonito e lese moi rápido. A parte que non me gustou é que ten moitos relatos moi curtos e son difíciles memorizalos.

Made in Galiza

Comentario de Andrea Presas Blanco

Pois non teño moito que dicir deste libro.

Gustoume moito, é un libro de relatos super entretido, conta unhas historias metade de fantasía e metade de realidade. A parte de fantasía é por exemplo cando un home foi comprar palabras, outro que caeu dunha nube...
A parte de realidade é que denuncia a vergoña que ten a xente de falar galego, cousa que non debía ser así xa que a nosa lingua é un dos patrimonios máis importantes que ten Galiza.

Made in Galiza

Comentarios de Damián Santomé Soto

Pareceume un libro moi realista, xa que este libro trata da actualidade galega. Aínda que pareza mentira a xente avergóñase de falar o galego, por exemplo, vas ao médico e parece que non te entende se lle falas galego, entón fálaslle castelán. Non che pasou de cando eras pequeno que os teus pais che falasen castelán aínda qu e eles falasen galego? Este tipo de situacións son as que trata o libro de Sechu Sende, Made in Galiza. Mediante varios conto curtos ou simplemente situacións dentro da vida cotiá amósanos como os galegos vemos reprimido o noso idioma ao saír pola porta da casa. Pareceume un libro moi bo para pequenos e maiores, recoméndovolo.

Made in Galiza

Comentarios de Esther Giadás Caramés

Este libro conta unha chea de historias moi divertidas nalgúns casos, pero todas falan sobre a súa propia lingua. Gustoume porque penso que unha lingua non se debe esquecer e hoxe en día hai moita xente, sobre todo nas cidades, que fala castelán aínda que a súa orixe sexa galego. Non deberían ocorrer este tipo de cousas xa que o lugar de nacemento de cada un é moi importante.

Made in Galiza

Comentarios de Alex Fernández Mosquera

A min este libro pareceume moi interesante, pero ao mesmo tempo, algúns dos capítulos son un pouco raros.
Está moi ben porque trata os problemas polos que está a pasar o galego e como a nosa lingua está menosprezada por parte dalgunhas persoas.
O feito de que os pais galegofalantes lles ensinen a falar castelán aos seus fillos dende pequenos, porque pensan que é unha lingua de máis importancia e nivel que o galego, paréceme moi triste e penoso.
En xeral é un libro que me gustou e gústame a súa temática.

12/12/07

Tonecho de Rebordechao

Comentarios de Jessica Taboada Costa


Este libro é moi interesante, porque unha vez que o empezas a ler segues e segues ata cansar, podes pasar un montón de tempo lendo sen enteirarte. É un libro que gusta a todo o mundo, ou polo menos aos rapaces e ás rapazas..
A min persoalmente gústame moito porque é moi interesante, pola forma de contar os feitos que lle ocorren ao protagonista, polo uso característico da linguaxe que usa o autor... En fin, na miña opinión é un libro moi bonito e recomendo a todos aqueles que non o leron que o fagan, que é un libro que lles vai gustar seguro.

Tonecho de Rebordechao

Comentarios de Moisés Pacheco Lorenzo


A min gústame o libro porque explica historias que son como propias de Galiza. É un libro especial, diferente, que conta as cousas coma se fosemos nós mesmos, e que trata do que nós vivimos todos os días sen nos dar conta de que é precioso. Nesta historia transmítenos como é ou era Galiza, como vivimos e todo isto con moito humor, e -como digo- con galeguidade.

Tonecho de Rebordechao

Comentarios de Laura Gómez Vales


A min este libro pareceume moi divertido. Gústame como redacta as incribles historias que lle suceden a Tonecho, ao seu avó e á súa avoa e a todos os personaxes que aparecen nesta historia. Ademais, o autor propón unha historia que pode acontecer na realidade. É moi bonito e recoméndollo a calquera.

Tonecho de Rebordechao

Comentario de Alex Iglesias Rita

A min gustoume moito a historia de Tonecho. O personaxe que máis me gustou foi o protagonista porque creo que se parece un chisco a min (ou eu a el) cando pide as videoconsolas. E o capítulo que máis me gustou foi o capítulo no que aparecía a loba defendendo os cachorros.
Recomendo lelo a todo o mundo porque está moi ben e ten cousas graciosas.

Tonecho de Rebordechao

Comentarios de Aida Núñez López

O libro gustoume moito porque é gracioso, divertido e entretido. Gustaríame ler máis libros coma este. Tamén lle quero dar as grazas ao autor por ser quen de crear un libro tan marabilloso, darlle a noraboa, e recomendalo a todo o mundo.

Tonecho de Rebordechao

Comentarios de Juan L. Fontao Gestoso


Este libro foi o mellor libro que lin na miña vida porque rin moito e sobre todo o que máis me gustou foi cando o avó ía por Tonecho ao colexio.

Tonecho de Rebordechao

Comentarios de Roberto, 1º D


Gustoume este libro porque ao lelo déronme ganas de seguir lendo; ademais algúns capítulos gustáronme moito, como cando lle compran aquelas cousas que el tanto desexaba.

Tonecho de Rebordechao

Comentario de Alexandra Iacob Estefanía (1º D)

A min gústame este libro porque é divertido e gracioso, aínda que me deu moita pena que morresen os pais e ter que marchar lonxe cos avós. E faime graza que lle gustara a profesora, ao igual que ao seu amigo.

Tonecho de Rebordechao

Comentarios de Beatriz González Fernández

Este libro é moi divertido e interesante para aqueles que lle gusten os contos de aventuras e de misterio, pois este trátase diso. Recoméndovos que vos animedes a lelo.

10/12/07

Rematar para comezar

Recoñezo que me encantan esta nena e o seu ghatiño, con esa paixón pola lectura, e dando na diana:

Tonecho de Rebordechao

Comentario de Rita Domínguez Rodríguez

Tonecho de Rebordechao
Breogán Riveiro
Galaxia



Sen dúbida ningunha, este é un libro ameno e sobre todo divertido. O que máis me gusta del é a naturalidade coa se expresa o autor, a historia é tamén moi realista nalgúns aspectos. Os comentarios da avoa, a forma de falar do avó, o Langrán, e sobre todo as aventuras que vive Tonecho no pobo, servirían paran encher follas e follas.
Para min foi estupendo coñecer este libro e poder coñecer a Tonecho, o único neno de Rebordechao.

08/12/07

Seda

Comentarios de Thalía Troitiño González

Seda
Alessandro Baricco
Rinoceronte



Realmente este libro non me inspirou nada, pero considero que é unha boa lectura para coñecer máis a sociedade desa época e o seu comercio. Neste caso, como o propio título indica, a seda. E é a seda quen fai que o protagonista acuda a Xapón, onde vive unha gran historia de amor, unha historia imposíbel. O lilbro tamén nos amosa outras culturas afastadas e o seu xeito de entender a vida.
Os capítulos son moi curtos, o que fai que a lectura do libro sexa moi doada.

06/12/07

Que me queres, Amor?

Comentarios de José Antonio Rey García

Que me queres, Amor?
Manuel Rivas
Galaxia



Que me queres, Amor?

Gustoume moito este relato xa que amosa que ás veces os ladróns ou outro tipo de delincuentes non pretenden facer mal ningún, senón que en moitas ocasións vense obrigados a roubar, porque doutro xeito morrerían de fame, ou porque son dunha clase marxinal como os drogaditos e non atopan traballo.


A lingua das bolboretas

O final deste relato cabréame porque se ve que a xente actúa en contra dos seus propios sentimentos, por medo ao que lles poida pasar, e hai inxustizas como a de levar preso ao mestre quen o único delito que cometeu foi o de tentar ensinar o mellor que se podía.


Un saxo na néboa

Paréceme incrible como Boal trata á súa muller, coma se fose un animal, dando ordes e facendo cumprilas.


En xeral, recomendo este libro xa que me parece entretido, variado, con dezaseis relatos, e é moi diferente a outros libros. Ao lelo, sentes todo tipo de sentimentos: rabia, anguria, intriga, mágoa...)

Xuntos e máis nada

Lectura e comentarios de Cristina Ares Carballude


Xuntos e máis nada
Anna Gavalda
Galaxia



Acabo de comezar o libro e non sei moi ben con que me vou topar, pero o comezo faime lembrar os silencios de xente humillada que non debería calar.
¿Ganas ou forzas? Esta é unha frase do libro: case sempre dicimos que non temos ganas de algo, pero o que realmente nos faltan son as forzas...
Xulgamos ás persoas pola apariencia e iso é un erro. Outras veces xulgamos polo traballo ou pola posición social. Sempre é un erro. Todos somos iguais, máis feos ou máis guapos, pero iguais.

Veño de rematar o libro con bágoas nos ollos, ao principio non daba expresado os meus sentimentos, non daba atopado as palabras axeitadas para plasmar o que o libro me foi producindo día tras día. Pero agora, co libro rematado, podo dicir que foi un dos mellores libros que lin, é marabilloso, e é incrible como a vida dos catros protagonistas che poden facer sentir tantas emocións: chorei, entristecinme, aledeime, cabreeime...
É un dos libros máis fermosos que lin até o de agora. Gústame como a vida destas catro persoas anónimas van tapando ocos do pasado e esquecendo lembranzas amargas. Catro persoas diferentes sen nada en común que tentan sobrevivir a todos os seus males. Catro persoas xuntas que só se teñen a si mesmas. É suficiente.

Tres segundos de memoria

Reflexións de Andrea Díaz Casal

Tres segundos de memoria
Diego Ameixeiras
Xerais



Este libro chegou ás miñas mans de casualidade, posto que non está incluído na lista que nos entregou a profe. Pero é un libro moi fácil de ler, cheo de anécdotas simpáticas e de vocabulario sinxelo. Relata o día a día dun mozo que representa dalgunha forma a xuventude actual, con estudos, sen traballo e dependendo economicamente dos pais. Non é máis que unha especie de diario, un diario moi entretido.

O inferno de Marta

Comentarios de Laura Carballo Mato

O inferno de Marta
Pasquall Alapont
Xerais




Acabo de comezar o libro e xa teño ganas de lelo enteiro. Por agora non fala de nada estraño, fala dos típicos pais preocupados pola súa filla e o seu benestar. Esta vive lonxe e acaba de pasar o mal trago da separación do mozo. Agora coñece a outro.

"Marta percibiu que sen mudar nada, todo mudara". Esta frase gústame xa qeu expresa que aínda que fora os lugares non cambian, xa nada sería igual.
Odio a actitude deste rapaz protagonista, o xeito de tratala, de humillala. E ela é quen de perdoalo!
"Estaba cega, tiña medo de que a felicidade que tanto lle custara acadar se lle escapase das mans coma a auga dun funil". Con esta frase dime todo: só quere a felicidade por riba de todo. De todo?
É incrible o cegos que podemos estar por amor. Nunca pensei que unha persoa se poida pechar de tal xeito aos consellos dos demais, a acepar o que eles ven e un non quere ver. Marta prefire perder ás súas amigas antes que a quen a maltrata. Pero despois logra entender que non o coñecía.
Por sorte, todo remata ben. Recoméndoo a todo o mundo, xa que reflicte a sociedade de hoxe en día, a situación que viven moitas mulleres. Dáme vergoña, noxo, carraxe... que sucedan estas cousas.

Diario de Ana Frank

Reflexións de Eva García Bibián

Diario de Ana Frank
Kalandraka


16-10-07

Incrible? Quizais é esta a palabra para describir o que lin nestas follas.
Incredulidade? Quizais é esta a palabra para describir o que sentín.

Paréceme incrible que haxa xente á que non lle importe pisotear aos demais. Paréceme incrible como esas familias toman o seu destino, a súa vida nova forzada, invisible; como invisibles son esoutras xentes maltratadas e mortas, humilladas ata seren destrozadas.
Paso as páxinas e sigo a me preguntar, ¿por que? Por que a esta xente? Por que todo este sufrimento?
E non hai resposta.


19-10-07

Inmadura, quizais: pequena, pode ser; infantil, non o creo; simplemente, rapaza.
Como podo dicir o que sinto sen nomeala? Ana. Sería eu tan forte ou tan feble nas súas condicións? Eu creo que é moi valente. Non son quen de maxinarme vivindo así.
E a súa nai... como non vai fallar de cando en vez? Confeso que tamén a comprendo.
Aprendo moito coa lectura deste libro. É un moi bo libro


26-10-07

Abráime a madurez, a sinceridade. As persoas que non teñen reparos en expresar os seus sentimentos son dignas de admiración. Canton non o facemos?


31-10-07

"O amor. Que é o amor? Creo que non pode expresarse con palabras. O amor é comprender unha persoa, querela, compartir con ela felicidade e desgraza. E co tempo tamén forma parte del o amor físico, cando se compartiu, deuse e recibiuse, e non importa se se está casado ou se é para ter un fillo ou non, non ten importancia, ¡o que importa é ter alguén ao teu lado para o resto da vida que te comprende e que non tes que compartir con ninguén!" Estas liñas son para min pura tenrura, parece que ata dá esperanza saber que hai xente que ama sen reparos, que disfruta do amor, en calquera circunstancia.
O que me estraña é que vivindo nesas circunstancias se poida seguir tendo tanta fe, tanta ilusión, tanta esperanza. Dáme ata medo o final, porque cada liña que leo na que existe esa esperanza, temo que ao final non servirá de nada.


29-11-07

Remateino. O libro gustoume, metinme na pel da rapaza e creo que eu nunca sería tan forte. Con el aprendín a que debo interiorizar e analizarme a min mesma, analizar á xente que me rodea. non me sorprende o final, estaba case segura del.
Recoméndollo a todo o mundo, posto que nel non hai fronteiras de idades, ideoloxías..

03/12/07

Que me queres, Amor?

Comentarios de Icíar Rodríguez Nóvoa

Que me queres, Amor?
Manuel Rivas
Galaxia


Algúns dos seus relatos:

.- No primeiro relato, un neno fala da muller que lle gusta, soña moitas veces con ela. O relato remata tristemente, todo por tentar impresionala.
.- Na "Lingua das bolboretas" conta a historia dun neno que quere moito ao seu mestre. Conta o que ocorre por mor da guerra, do comportamento bestial do ser humano no medio da muchedumbre. Eu creo que preferiría que me detiveran con todos os que pensan igual ca min antes de comportarme dese xeito.
.- "Un saxo na néboa" relátanos a vida dun rapaz que toca o saxo e que é contratado por unha orquestra. Namórase dunha moza e soña con ela, tocando de marabilla grazas ao seu influxo.
.- "A leiteita de Vermeer" fala dun neno que se sente impresionado por este cadro. Este relato non me gustou.
.- "Só por aí" é un relato que conta o que pasan uns pais moi preocupados pola ausencia do fillo. ESta historia fai reflexionar sobre a situación actual de moitas casas con fillos rebeldes.
.- "Vostedes serán felices" trata dun doutor e a súa muller que convidan a unha parella británica á súa casa.
.- "Carmiña" era unha muller moi guapa, cun fiel namorada que a ía visitar a cotío.
.- "Conga, Conga": nesta historia o protagonista é un pallaso que ten que ir a unha festa de aniversario dun neno, pero a este parece non agradarlle a súa presenza. En realidade, a min este neno paréceme un maleducado insoportable.
.- "Debuxos animados" trata dunha debuxante que rompe co seu mozo porque os debuxos que fai el son tan bos como os dela, polo que son inimigos comerciais, o que impide a súa relación. Este relato gustoume moito.
.- "A luz da Yoko" fala dun neno enganchado á televisión e do seu pai que tenta axudalo.

Rebeldes

Comentarios de María Agustina González

Rebeldes
Susan Hinton
Alfaguara



Sorprendeume moito este libro xa que non o imaxinaba así.

Empeza falando das bandas xuvenís que hai nas grandes cidades (neste caso Nova Iorque) e que se enfrontan normalmente pola sinxela causa de ser de diferentes clases sociais e por defender o seu suposto territorio.
Falaban das bandas e de como todos se consideraban unha gran familia, aínda que nun principio non o demostraba posto que eran fríos, ruíns, duros... a ningún lle importaba nasda. Pero despois demostrouse o contrario.
Tamén falaba dos problemas que teñen tres irmán ao morrer os seus pais. Como buscaban a súa vida, e como o irmán maior deixa todo para empezar unha nova vida coidando dos seus irmáns. Isto gustoume moito, o feito de seren unha familia unida.
Os demais da banda tiñan a sorte de ter pais... pero unha mala sorte, porque eran pais maltratadores, que non os querían, que desafogaban sobre eles as súas frustracións.
Tamén o libro toca o tema dos marxinados sociais, a xente míraos e trátaos coma se non tivesen sentimentos...
Pero o libro deixa claro por unha serie de circunstancias que as etiquetas non existen, que as persoas son iso, humanas, estean onde estean, sexan quen sexan. Moitos destes mozos dos que fala o libro non querían ser así, non querían estar aí, querían coñecer a felicidade e a tranquilidade. Agora dáme vergoña pensar que moitos de nós así nos comportamos cando vemos a un marxinado, sen lle dar unha oportunidade.
Tamén me chamou a atención o feito de que a Amizade estea presente en todo o libro, como algo moi importante para todo o mundo. Son capaces de dar a vida polos amigos.

Recoñezo que ao principio o libro non me gustaba pero logo encantoume. Por todo o que conta e por todo o que me fixo sentir, case ata as bágoas... Recoméndovolo a tod@s

Chamábase Luís

Comentarios de Adrián Furelos Sampayo

Chamábase Luís
Marina Mayoral
Xerais



Paréceme mal que a ademais de estaren metidos na droga, que a vendan. Hai un primeiro encontro entre os mozos ao principio do libro
Fálannos de diferentes lembranzas e tristura.
É triste ver a Luís así, un personaxe a quen se lle colle cariño. É difícil a situación. Difícil de recoñecer, de analizar. A droga é un problema moi fondo e moi común que deberiamos analizar máis detidamente.

24/11/07

Seda


Comentarios de Susana Cumbraos

Seda
Alessandro Baricco
Rinoceronte


Isto non é unha novela. Nin tampouco un conto. Esta é unha historia. Comeza cun home que atravesa o mundo e remata cun lago nun día de vento...
Poderíase describir este libro de moitos xeitos, e conseguiriamos unha infinidade, pero todas diferentes.
A portada do libro chamoume a atención: non ten ningunha imaxe.
É unha historia que comeza cun home que atravesa o mundo. Pero a min gústame porque non só narra como o percorre e como transcorren os anos, senón que o home segue facendo viaxes arriscadas unicamente por ver a unha muller. Poderíase chamar amor, eu prefiro non facelo.
É un libro diferente, por iso é especial. Gustoume moito e gardarei un bo recordo del.
Grazas, profe, por depositalo nas miñas mans.

O diario vermello de Carlota



Comentarios de Patricia Taboada Espiño

O diario vermello de Carlota
Gemma Lienas
Editorial Galaxia



19-10-07

Que bonito o encontro inesperado de Carlota con ese mozo! Ás veces pasa así, ten unha imaxe equivocada dunha persoa, polo que che din dela ou polo que ves ti na súa apariencia, pero logo coñécela e ves que estabas equivocado.
Paréceme xenial a idea de escribir un diario sobre a sexualidade. Así Carlota poderá resolver dúbidas e lembrar experiencias.
É incrible a forza que este libro exerce sobre min. Non dou parado de ler. É inform
ativo e entretido.


Do 20-10-07 ata 26-10-07

Gústame moito que sexan as rapazas as que tomen a iniciativa de chamar aos mozos, iso é igualdade, antes estaba mal visto.
Pobre Carlota, que tío ese!!! A escena do cine é moi fermosa. Quero saber que vai pasar. Pero por que ese medo ao compromiso? Por que non amosar os sentimentos?
"Bicar é como comer chocolate: se o mastigas de golpe disfrútalo menos porque non lle colles o gusto. Hai que deixar que se desfaga na boca" (pax. 109)
Gústame a titora de Carlota. É unha profesora que fala de ocusas importantes, que afectan ao alumnado.



Do 1-11-07 ao 10-11-07

A actitude do pai é moi cerrada. Son eles, os pais, os que deben explicar as cousas reais da vida. Parece incrible os prexuízos que existen; porén, a moza do pai non ten problema en abordar calquera tema.
Carlota non aprende... dúas veces na mesma pedra. O mozo insiste en ter relacións sexuais sen importar que non teñan preservativos... hai que evitar ese tipo de problemas. Paréceme incrible a falta de responsabilidade que algunha xente amosa. E despois Carlota non para de preocuparse.
Eu creo que esta relación vai moi rápida, acaban de coñecerse!
Creo que Carlota está xogando cos sentimentos de Flanagan, non me gusta. El está moi namorado e ela dálle moitas esperanzas... falsas. Pois eu opino que debería estar con el!


Do 14-11-07 ao 16-11-07

Non me gusta nada que se porte tan mal con Flanagan, e aínda se estraña da reacción sobre a amizade!
Non me esperaba este final, non sei que dicir, creo que ata estou decepcionada. Pensei que ía rematar ben... pero non.


Pareceume un libro moi entretido e á vez moi informativo. Non é o típico libro de historia de amor que ao final acaban todos felices. Creo que é un bo libro informativo para os adolescentes, e ademais cunha boa historia

23/11/07

A Pensión Eva

Aroa Iglesias Recimil

A verdade é que ao principio non me gustaba moito, pero logo, ao final xa me empezou a gustar.
Gustoume sobre todo pola amizade e as distintas etapas da vida que se narran de Nenè. As novas amizades que fan na Pensión coas rapazas que traballan nela. As distintas historias de cada unha das rapazas que se namoran e teñen os seus familiares no cárcere. E entre estas historias atopamos a guerra, na que os personaxes combaten e ven o que ocorre moi preto deles.
Recomendo este libro porque é moi interesante e realista.

A pensión Eva

Noelia García Gómez

Este libro gustoume porque no medio da guerra tamén se podían vivir cousas boas, como as que viviu Nenè coa súa prima Ángela e coas "amigas" da pensión Eva.
Pese ao terror vivido nesa época, eles intentaban sacar o lado bo e gozar da súa adolescencia. Nenè tamén viviu novas experiencias na vida e, coa axuda dos seus amigos Ciccio e Jaccolino, investigaron o que había na Pensión Eva.
O final é un pouco triste porque cando regresan á súa vila ven que a guerra destruíu todo e que xa non existe a Pensión Eva.
Recomendo este libro a todas as persoas ás que lle guste o misterio e aprender cousas novas.
Será unha lectura interesante e resultará fácil de ler.

A pensión Eva

María Viéitez López opina do libro que:

É un libro bastante imteresante por como explica o modo de vida na segunda guerra Mundial. O interese dun rapaz polo amor e pola amizade e as catástrofes e desgrazas que pasaban nesa época, intentando levar esta desgraza o mellor posible.
Ao comezo do libro ten partes moi interesantes e con intriga, xa que non te imaxinas o que vai ocorrer ao final nin como pode continuar.
O libro é recomendable para todos aqueles lectores que lle gusten os libros de intriga, xa que non te imaxinas o que pode ocorrer.
Non me gusta moito o modo no que o libro remata, pero aínda así recoméndoo.

A pensión Eva

Manuel Maceira Cabaleiro.

A min o libro en xeral gustoume, pero na metade empeza a introducir outras historias e nesa parte foi a parte que menos me gustou, e tampouco esperaba o final que tivo. Pero na parte que me gustou foi porque se falan de cousas as cales se falan na nosa idade. Os temas sexuais, as guerras, mortes..., tamén me gusta porque o que sucedeu puido pasar na realidade, cando foi a Segunda Guerra Mundial e ademais sucédenlle as cousas a adolescentes da nosa idade. Recomendaría este libro para ler porque é moi interesante. E se o escribise eu, cambiaría o final porque non me gustou nada de nada.

A pensión Eva

Alejandro Fernández Mosquera:

Este foi un libro que me pareceu interesante, principalmente porque aborda os temas da prostitución e da vida das prostitutas.
Tamén me resultou moi instrutivo porque me axudou a comprender como se viviu a Segunda Guerra Mundial e o mal que o pasaron os que a sufriron.
En xeral este é un libro que me gustou moito e recoméndollo a todo o mundo!!

A Pensión Eva

Esther Giadás Carames
Este libro gustoume porque fala da guerra e do amor que un neno sentía pola súa curmá, ademais da curiosidade polas mulleres e a súa enfermiza teima coas súas partes baixas. Cara ao final xa non me gustou tanto, porque a pensión quedou derruída e Nené quedou con Ciccio borrachos fumando un pitillo. Todo quedou destruído por culpa da guerra e morreu xente que non debía morrer. De Angela Nené só soubo que casara e que non lle ía ben no matrimonio.

A Pension Eva

Adriana González Souto
A min o libro gustoume moito en xeral, pero mais ben dende o principio ata a metade mais ou menos. A partir da metade, por un lado é un pouco rollo xa que comeza a falar da guerra e dos desastres que esta produciu,e como a xente se escondía, e a moita de xente que morría, pero por outro lado tamén é interesante saber algo de como era todo naquela época. E axuda moito a recapacitar. Ao final podía ser algo mellor, xa que non remata moi ben.
Recomendo o libro, xa que é moi entretido, moi fácil de ler, sobre todo para xente da nosa idade, porque vén contando a historia de rapazes dende os 12 anos ata os 18.

A Pensión Eva

José Somoza opina que:

A min o libro gustoume aínda que fora un pouco porco, o tema principal era o da pensión Eva porque a historia de Nené íase cortando cunhas historias mais pequenas, o libro é bo de ler, non hai palabras así raras nin díficiles de entender excepto algunhas en alemán pero polo resto o libro é moi bonito aínda que o final a pensión desaparecera, polo menos os amigos (Nenè e mais Ciccio) reencontráranse de novo e puideran falar do que lles acontecera a cada un. É as historias esas pequenas ían do que lle pasaran a algunhas putas da pensión ou a clientes habituais dela, a que máis me gustou foi a do vello que estivo a punto de morrer e despois chimpou coa outra trinta minutos.

A Pensión Eva

Andrea Sanmartín Ruzo

Pois eu recomendo ler este libro porque é un libro que xa che engancha ao principio. Cando fala da prima e da nai de Matteo ao principio tes que seguir lendo para saber o que vai a suceder. Despois, cando queren ir á pensión e coñocer ás prostitutas hai intriga. Ademais reflicte o medo e o poder da guerra naqueles anos, cando non podes ver nin á túa familia nin aos teus amigos por culpa de ir á guerra, a un lugar onde non sabes nin se vas volver. Despois ao final cando volve cara ao seu pobo e ve que está destruído, esa sensación de que xa non lle queda nada.

A PENSIÓN EVA

ANDREA PRESAS BLANCO DE 1º DE BACH.

O LIBRO GUSTOUME MOITO PORQUE CONTA UNHA HISTORIA DE MISTERIO ONDE UN RAPAZ CHAMADO NENÉ DESCOBRE AS SENSACIÓNS QUE PRODUCEN NUN HOME AS RAPAZAS, CANDO FAN UN DETERMINADO TIPO DE COUSAS. ENTRETÍVOME MOITO E ABRAIOUME AS GANAS QUE TIÑA NENÉ DE SER MAIOR DE IDADE, ÚNICA E EXCLUSIVAMENTE PARA IR Á PENSIÓN EVA. TAMÉN ME CHAMOU A ATENCIÓN CANDO A AQUEL HOME QUE ESTIVO NO TELLADO DA PENSIÓN EVA QUE CAERA CUN PARACAÍDAS UNHA DAS PUTAS PENSOU QUE ERA UN ANXO E LEVÁBALLE COMIDA. TAMÉN CANDO NENÉ FIXO O AMOR COA NAI DUN AMIGO SEU POR PRIMEIRA VEZ. O QUE NON ME PARECEU BEN FOI QUE O PAI DE JACOLINO LLE DEIXASE ENTRAR A ESTAR COAS PUTAS CANDO LLE DESE A GANA.

A Pensión Eva

Alberto Órrea Coego

Na miña opinión este libro é moi interesante debido a que trata, por así dicilo, dunha parte da historia da segunda Guerrra Mundial. Creo que a toda persoa con algo de interese sobre os feitos históricos vaille a causar unha grande impresión, e por suposto encantarlle. A min causoume unha grande impresión porque ao ler este libro deime de conta dos grandes problemas que ten que vivir unha socidade en tempos de guerra,sobre todo os adolescentes. Bueno que máis se pode dicir dun gran libro como este, só unha última cousa que llo recomendo a calquera que lle guste a lectura.

19/11/07

Cianuro espumoso

Libreta e comentarios de Enma Vázquez Rivas


Cianuro espumoso
Agatha Christie
Galaxia




Do 6-10-07 ao 15-10-07

Creo que non me entero de nada... hai moitas incógnitas, non sei quen pode ser o asasino ou se a vítima se suicidou. A súa irmá reflexiona sobre o acontecido no faiado, pero non sei que foi.

Non podo crer quen é o asasino, quen menos eu pensaba! Ou non? Cada vez se abren máis misterios, os propios personaxes convértense en detectives coma min. Xa comezo a sospeitar de todos os personaxes.


Do 18-10-07 ao 2-11-07

Un novo personaxe entra en acción. O libro acrecenta o misterio, resulta moi interesante. Un dos personaxes prepara unha trampa para averiguar quen é o asasino; aumenta a tensión de saber quen é.


Do 4-11-07 ao 6-11-07

Todos os personaxes acoden á cita. E todo parece transcorrer con normalidade ata que se repite o mesmo xogo do principio do libro, canda a primeira vítima... e en escena unha nova vítima!!!
Devezo por saber quen é o responsábel de todas estas mortes, aínda que teño as miñas sospeitas. A ver se son acertadas.

10 e 11-11-07

Unha parte interesante e ao mesmo tempo aburrida: os interrogatorios.
Teño que ler o libro ata rematalo, non aguantaba a intriga... e agora estou que non o podo crer. O asasino é quen menos o esperaba, dubidaba de calquera menos xusto dese personaxe. Non sirvo para detective!!!

A metamorfose



Comentarios de Andrea Díaz Casal

A metamorfose
Franz Kafka
Sotelo Blanco




Primeira impresión: Que libro tan estraño!!!

Sen dúbida ler este libro representa para min un reto. Por este mesmo motivo apaixoáme a idea de lelo.
Pois si que é raro. A idea de que un día te levantas e te das conta de que es un becho... pero tamén resulta atraente. Cústame maxinalo.
É un libro sen dúbida diferente a todos os que levo lido ata agora e pouco a pouco vaime enganchando, a pesares de ser un libro case pétreo, de poucas páxinas pero moi denso.

Veño de rematar o libro, pero non podo resumilo para non contar nada e que poida perder interese! Teño que dicir que quedei abraiada. É unha historia rara, rara, pero gustoume.
Un libro moi diferente.
Un libro que recomendo, porque paga a pena.

18/11/07

O perfume

Reflexións de Susana Cumbraos

O perfume
Patrick Süskind
Sotelo Blanco




4 de novembro o 2007

Escollín este libro non só porque para min ler é un pracer e esta novela tiña todas as de estar moi ben, nin tampouco polo simple feito de que me dixeran que eramoi boa. É máis, dixéronme que era unha historia moi forte, dun rapaz que nacera cun olfacto prodixioso e que desexaba facer o mellor perfume do mundo, retando a todos aqueles perfumistas famosos.
Non estou moi acostumada a ler esta clase de libros onde o diálogo se reduce a unhas poucas e escasas liñas e todo se centra en explicar o sentido de sentir as cousas dende o máis fondo dunha persoa.
Ao comezar a lectura, percateime de que non ía ser o típico libro que teño lido, senón que me ía levar máis alá, o que representaba un reto para min.

8 de novembro o 2007


Non podo comprender os personaxes cando corren dun lado para outro, axitados, porque o neno non cheira a nada; non podo comprender que o rexeiten soamente por iso.
Paréceme interesante a maneira na que o autor describe as obras, paréceme un xeito difícil e abraiáme o ben que o dá plasmado no papel. Pero que me guste non implica que me emocione. Son consciente das dificultades das descricións, como o olor da madeira.


9 de novembro o 2007

Que estraño resulta este protagonista! Fai favores sen pedir nada a cambio, todo xenerosidade e valor. Pero é tan diferente que cada cousa que fai ou di case me fai retroceder para asegurarme do que leo.
Non me parece que sexa un libro "forte" como me aseguraron. Creo que o ambiente está cargado de ambición... de ambición cara a un único olor.


10 de novembro o 2007

Gústanme moitas das realidades que se realzan nesta obra. Aínda que para min... non é o meu tipo de libros. Gústanme máis aqueles nos que hai máis acción e se paran igual en varios personaxes, sen menosprezar a ningún.
Veño de rematalo, pero quedei decepcionada. Non sei, demasiado pantasmagórico. Non creo que as persoas poidan engaloiarse polo perfume conseguido, ideal, perfecto.
Pero de cada libro sempre se aprende algo.

16/11/07

Sabor a ti

Comentarios de Carla Gómez Ferradás

Sabor a ti
Miguel Suárez Abel

Editorial Xerais



Este é un bo libro para maxinar unha relación entre profesores do colexio. Gústame a relación que viven os personaxes, é moi romántica, aínda que no fondo buscan outra cousa. Pero teñen o problema das súas familias, os seus cónxuxes e os seus fillos, nos que teñen que pensar. A min gustaríame vivir unha historia así.


Primeiros capítulos

Os personaxes ámanse en segredo pero as súas familias átanos para prohibirlles es loucura. Pensan nas súas familias e no mal que lles poden causar.


Capítulos 6-7-8

Os personaxes tentar maxinarse un co outro e cavilan na cantidade de cousas que poderían facer de estaren xuntos. Pero senten os problemas que poden causar. Ela pensa moito na súa familia, dáse conta do cariño que lles ten ao mesmo tempo.


Capítulo 9

Os amantes viaxan a Portugal, vivindo unha fin de semana estupenda onse se poden entregar ao seu amor, sen pensar en nada nin en ninguén. Pero de volta, a protagonista plantexa a relación: continuar ou non. Deben pensar e decidir que é o mellor para eles e para as súas familias.


Capítulos 10-11-12

O amante está obsesionado co seu amor. Deben decidirse xa. El fala da separación coa súa muller. E ela...
Na porta do instituto hai un anuncio importante... O protagonista decide inmortalizar a súa relación creando esta novela.

10/11/07

O diario vermello de Flanagan


Recomendación de Marcos González Fernández

O diario vermello de Flanagan
Andreu Martín e Jaume Ribera
Galaxia




O certo é que o libro gustoume moito, pero non sei que escribir del para recomendárvolo.
Rin moito e ata sentín empatía con algúns personaxes, e mesmo sorpresa.
Destaco o diálogo da páxina 129, de verdade, non volo perdades.
Paréceme de grande importancia, tanto o traballo para Bioloxía como os diálogos, xa que aportan moita información en temas diferentes e importantes, por exemplo nas ETS.

Un estudio en escarlata


Texto e dietario de Marcos González Fernández

Un estudio en escarlata
Arthur Conan Doyle
Galaxia



9-10-2007


Pareceume moi orixinal e bonita, así como sinxela, a definición que fai Holmes do cerebro humano na páxina 21.

10-10-2007

Creo que Holmes é unha persoa extraordinariamente astuta, aínda que non me gusta ese ton despectivo con que trata aos outros detectives: é un prepotente. Ao rematar o capítulo 4 sigo a sorprenderme coa sagacidade de Holmes, tenme abraiado.

12-10-2007

Capítulo 6 e creo que é Holmes o que ten a razón: os detectives de Scotlan Yard están enganados. Creo que Holmes comeza a ter todo baixo control.
É incrible: xusto cando o caso semellaba estar máis complicado, con outra morte máis, Holmes atrapa ao asasino tendéndolle unha trampa. Quedei como "descolocado" ante o xeito de resolver a situación.

16-10-2007

Indígname que alguén obrigue a facer a outros algo que estes non queren, como casar. Aledoume que John botara da casa a esa xente: sinto empatía co vello.

21-10-2007

Que rabia: matárono. Agora trátase de salvala a ela... pero non chegan a tempo.

23-10-2007

A pesar das simpatías con certos personaxes, creo que os últimos acontecementos tiñan que sucederse deste xeito. Pero o que destaca por riba de todo é a capacidade de dedución de Holmes.

07/11/07

A revolta dos animais


Lectura e comentarios de Thalía Troitiño González

A revolta dos animais
George Orwell
Edicións Positivas




Capítulos 1 ao 6

Paréceme que o que queren conseguir os animais non lles vale de moito, pois foxen de ser posesión dos seres humanos para adorar e ser fieis aos porcos.
Os porcos son máis astutos, preocúpanse de estudar e de aprender todo o necesario, para así ser os novos xefes da granxa. Intentan evitar toda clase de problemas que os prexudiquen.
O resto dos animais viven enganados, fieis ás ordes do seu servidor, pensando que así conseguirán unha vida mellor. Pero o único que reciben é un trato cada vez máis parecido ao que lles proporcionaba o seu antigo dono.
Paréceme que o final desta historia non vai ser nada agradable para os animais agás para os porcos.


Capítulo 7 ao final

Como eu preveía, o final feliz que esperaban os animais non apareceu. Despois de tanto traballar para acadar unha vida de liberdade e xustiza, o único que reciben é o mesmo trato, ou mesmo peor, que cando estaban baixo o dominio dos humanos.

O que a min me transmite esta historia é que na vida sempre haberá inxustizas e alguén que dun modo ou outro queira arrebatarnos a liberdade. Para iso temos que saber afrontar cada reto que nos propón a vida sendo sempre conscientes do que estamos a facer.
Este relato demostra que os seres humanos somo moitas veces avariciosos e case sempre capaces de facer calquera cousa, ata conseguir o que se quere, como fixeron os porcos.

Recomendo este libro. Non só é entretido senón que é capaz de amosar o cruel que se pode chegar a ser ata conseguir o que un quere.

06/11/07

A pensión Eva


Comentarios de Laura Carballo Mato

A pensión Eva

Andrea Camilleri
Galaxia





Capítulos 1,2

A medida que vou lendo o libro vaime gustando máis. Sorprendeume moito, non o maxinaba así. A pensión Eva é en realidade unha casa de prostitutas. Salienta as ganas de saber de sexo do protagonista.

Capítulo 3


Hai guerra, toda guerra implica mortes... pasaralle algo ao protagonista? "Cada mañá ía mirar se a pensión Eva estaba de pé ou se fora derrubada pola noite": esta frase reflicte a preocupación verdadeira do protagonista. Nesta capítulo fala tamén da sorte, a sorte de que non che toque a ti o roce da morte nunha guerra.
O protagonista comeza a ver ás mulleres da pensión como mulleres máis que c
oma prostitutas: persoas con sentimentos, medos, ledicias... Creo que hoxe en día hai moitas persoas que non pensan así, discrimínanas sen máis.

Capítulo 4

Perdinme un pouco. Neste capítulo fálase dunha serie de prodixios e milagres totalmente diferentes con algo en común: todos ocorreron na pensión Eva, como se esta estivese construída sobre un lugar sagrado.

Capítulo 5 (final)

Gustoume o libro a pesares de que o verdadeiro protagonista é a guerra. Cheguei a sentir mesmo anguria ante os avatares do protagonista, a quen finalmente non lle pasou nada. A pensión Eva quedou destruída, o que me causou unha gran sorpresa. O libro remata coa chegada á maioría de idade do protagonista e do seu mellor amigo. Tamén faime reflexionar sobre o valor da amizade: un ser que sempre está con un.
Recomendo a lectura desta novela, é entretida e reflicte o xeito de sobrevivir a unha guerra, a importancia da amizade, do amor. Para min o libro dá un xiro desde o comezo, onde nos fala da importancia de espertar a curiosidade polo sexo -ao igual que da súa inocencia-, e remata co valor da amizade e do amor mesturados coa crueldade da guerra.

25/10/07

Facédeme caso!!!

Para que vexades canta razón teño: hai que saber escoller!!!

Silencio no corazón

Libreta e comentarios de Icíar Rodríguez Nóvoa


Silencio no corazón
Jaume Cela
Galaxia



Capítulo 1

A historia é contada por un rapaz que debe ter uns trece anos. Vive nunha vila, e gústalle xogar cos amigos. Pensei "un libro máis" pero non: un home baixa dun coche, armado dunha pistola, co que sentín un pouco de medo xa que pensei que lle ía facer algo a un dos nenos. Pero non: tiña ordes de levar ao párroco, don Miguel, a Palacio.
O neno conta que este, antes de subir ao coche con tres homes armados, "paseou a mirada por toda a vila cunha expresión tan triste que tiven a certeza de que nunca máis volvería vela". Creo que este non vai ser un libro de aventuras de nenos, senón de sensacións reais, tristes, de xente que teñen que medrar rodeados de maldade.



Capítulo 2

Cada vez gústame máis o libro. O neno que conta a historia chámase Xoán chega á súa casa e alí só se fala da guerra. Aqueles homes que levaran ao párroco tamén lles fixeran unha visita á monxiñas do convento, e botáranas fóra. Xoán non sabe que pensar, nunca se tivo que enfrontar a este tipo de historias, só recorda o suicidio dun veciño hai anos.
Xoán descríbese como un rapaz sentimental. Preocupado pola súa irmá porque está cun home que non lle convén, un dos homes armados. Porén, eu creo que ese home (Paco) sinceramente quere á súa irmá María.


Capítulo 3

Domingo sen misa e de xogos. Un día Xoán preguntáralle a don Miguel que é a eternidade e este respondeu: "imaxina unha praia inmensa chea de area, de grans de ouro máis pequenos que cabezas de alfinetes. Logo imaxina un home que cada ano collía un deses grans e o comía. Cando xa non quedase alí ningún gran, cando aquela praia máis grande que a cordilleira fose un deserto chairo como a palma da man, aínda non tería comezado a eternidade".


Capítulos 4 e 5

Xoán e o seu amigo Xurxo soñan con ser arqueólogos e dedícanse a buscar e enterrar ósos de animais, xunto cun papel cos seus nomes e a data na que enterran os ósos. De maiores queren viaxar a Exipto e descubrir unha pirámide chea de momias. Gústalles soñar espertos, pois comparten os mesmos soños.
"O que era importante de verdade era ter un amigo coma Xurxo. Un amigo que non me fallaría nunca": que bonito é pensar que sempre vas ter unha persoa ao teu carón!!!


Capítulo 6

Xoán admira a seu pai: con el séntese protexido. Pouco a pouco vai sabendo máis da guerra.
Apareceu o párroco: non lle fixeron mal ningún. Está en Francia, máis seguro.
Temo polo protagonista do libro.


Capítulos 7 e 8

Xoán e Xurxo van perseguir ras e topan un morto. Xoán queda profundamente impresionado e cae enfermo. Porén, Xurxo, tan campante. Que raro!
A guerra parece estar cada vez máis preto. E eu voulle collendo máis cariño aos personaxes do libro segunda avanzo na lectura. Que non lles pase nada!


Capítulo 10

Este é o mellor capítulo. Encantoume! Pensei comezar outra novela, e non un libro que fala da guerra.
Xurxo confesoulle a Xoán que está namorado, e este teme pola amizade que comparten. Aquí hai moitas frases sobre o valor da amizade que me gustaron moito, ao igual que frases sobre o amor: "sinto unha especie de mareo, coma se me faltase o aire...." Estou de acordo co que falan: a amizade está por riba de todo, e un amigo non se debería perder nunca.


Capítulos 11, 12, 13, 14

Os dous amigos falan de que non queren facerse maiores porque "unha persoa maior esquece os seus soños". O tío Bernardo marcha loitar e todos están moi tristes porque temen pola súa vida.


Capítulos finais (15-19)

Pasaron tres meses antes da volta do tío Bernardo. E volveu por mor dunha situación ben triste: o funeral de María, a quen lle caeu unha parede enriba. A partir de aí todo foi máis triste e amargo para todos. Pouco a pouco Franco ía gañando a guerra. O importante é manter vivos os soños.

23/10/07

Non ler calquera cousa...

Como unha das miñas máis intensas lectoras quedou defraudada con O código da Vinci, ao ver este chiste pensei nela, e a ela vai dedicado:

Siddhartha


Comentarios de Thalía Troitiño González.


Siddhartha
Herman Hesse
Galaxia


Capítulo 1

Creo que é o comezo dunha gran aventura chea de alegrías, ilusións... pero tamén de interrogantes. Esta historia vaime dar máis coñecementos acerca da cultura hindú. Sinto que vou estar a gusto coa lectura deste libro.


Capítulo 2, 3, 4

Siddhartha aprendeu moito pero non lle chegaba, quería alcanzar o seu Eu, e comezou a busca da súa propia doutrina.
Gústame a amizade que se describe no libro, aínda que me parece que hai unha excesiva dependencia dun por outro, e creo que iso non debería suceder: ambos deberían ser iguais.
Siddhartha amosa o seu apoio ao seu amigo: "Oxalá acades a redención". A pesar da separación, a amizade sempre prevalecerá.

Capítulo 5, 6, 7, 8

Siddhartha emprende a viaxe cara unha nova vida. Segue a aprender mentres camiña, e faino con ledicia, pois só se centra en atopar o seu Eu, o Atman.
Ao chegar á cidade coñece a que logo será a súa compañeira sentimental, quen lle ensinará a amar. A causa da boa vida que leva dende este momento, convértese nun ser avaricioso, deprimente... ata que se decata -demasiado tarde- da súa propia ignonimia; xa non saber máis que querelo todo para si mesmo. Entón decide marchar da cidade sen se despedir, arrepentido e avergoñado da súa propia vida.
Cando chega aos lugares onde estivera de mozo, tenta suicidarse, pero entón decátase de por que pagaba a pena vivir. Cae nun profundo sono e ao espertar topa ao seu amigo da infancia. Nun principio case non se recoñecen, pero logo fano antes de volver a separarse.
Siddhartha agora ten unha nova vida que quere aproveitar.

Penso que como lle pasou a Siddhartha todo ser humano ten que cometer un erro para aprender a lección. O protagonista pensou que acadaría o ser Eu afastándose da vida de culto, pero a vida da avaricia tampouco llo traería.
"É sinxela a vida que se leva neste mundo": Non, a vida está chea de dificultades.


Capítulo 9, 10, 11, 12

Siddhartha queda a vivir cun barqueiro, adoptando o seu oficio. Ao seu carón aprende a escoitar o que lle di o río. Alí volverá toparse co seu amigo e a intercambiar con el sabedoría. E ao despedirse lembran o valor da súa amizade.


Penso que é unha historia entretida e amena. Que fai pensar en que se basea a vida. Sobre todo destaca o valor da amizade, que finalmente resalta nas vidas deses dous amigos, sendo o valioso e sagrado. A min o que me transmite é por riba de todo ese sentimento de valoración da amizade, aínda que tamén o amor pola vida, polas cousas non materiais.

Asasinato no Orient Express


Texto de Lorena Bibián Caramés

Asasinato no Orient Express
Agatha Christie
Galaxia




Primeiros capítulos:

A lectura estame a resultar intrigante, cada vez quero saber máis e non dou parado. Estou empezando a me meter no papel dunha persoa invisíbel que ninguén ve pero que ela ve todo o que ocorre, coma se estivese ocorrendo de verdade

Capítulos 5 e 6

Xa houbo un crime, pero faleceu a persoa que eu menos esperaba, xusto de quen o protagonista, o detective Hércules Poirot, desconfiaba, non lle caía ben. Están empezando a investigación discretamente. O libro é interesante e intrigante.

Ata o capítulo 14

Investigan o corpo con todo detalle. Os interrogatorios sucédense e abarcan a todos os pasaxeiros do Orient Express. Cando rematan, eu fágome unha idea de quen pode ser o asasino, aínda que recoñezo que non todo me cadra.

Capítulos 14 e 15

Vén de se atopar a arma do crime. Agora tamén se revisan as maletas. Medra a intriga.

Últimos capítulos

Todo chega ao seu fin. O marabilloso detective chega a unha conclusión coa que non contabamos. Quedo tan abraiada como os axudantes do detective.

A frase que máis me gustou foi: "A persoa que é considerada culpable é a que non participa no crime". Gústame porque moitas veces bótaselle a culpa a quen ten a apariencia de malo e o que realmente é culpable exímese pola súa cara de bo.

18/10/07

Horario de clase

Libreta e comentarios de Patricia Taboada Espiño

Horario de clase
Christine Nöstlinger
Editorial Galaxia




Día 9-10-07

"Podes pensar o que ti queiras pero a mellor palabra sempre queda no corpo. Así evitarás problemas" (páx. 25)
Cando leo o que conta sobre Anika, a protagonista, sinto as súas ganas de ser libre, que llas corta a súa nai por ter só 14 anos. É unha sensación de rebeldía e de tentar ser máis maiores sen que te deixen, ter que andar pedindo os cartos á nai ou permiso para saír.
Sinto vergoña pola maneira de criticar e discriminar a un rapaz por ser baixo e amábel, de Anika e os seus amigos. Logo ela recapacita e pensa que lle gustaría ser menos cruel.

Día 10-10-07. Páx. 51

Dáme moita mágoa a nai de Anika: é o seu aniversario e ninguén se decata. O pai lembrouse tarde e comproulle unha míseras pantuflas, mentres que Anika desobedente, tratouna mal e lembrouse demasiado tarde.
Pobre Anika! Só ten problemas. O pai non dá feito mellor o seu papel e mete moito a zoca. Vese que é unha persoa algo amargada nesa familia.
Gústame moito o que fixo Anika, plantarlle cara a un profesor que pensa que pode facer o que queira, é ser moi valente. A algún profesor tamén habería que pararlle os pés.

Día 11-10-07. Páx. 83-90

Queren facer folga contra un profesor. Total, que van conseguir? Por moito que se impoñan o peor é para a alumnado, que serán quen pague as consecuencias do cabreo dos profesores por facer esa parvada.

Día 16-10-07. Páx. 96-114

Parece que sinto a tristura da pobre Anika, esperando con ilusión ver o seu amor e decatarse de que este vai estar coa súa moza na casa dela, xuntos, e que teña que velos marchar agarradiños e moi namorados. Pobre rapaza, o que se sofre por amor!
Que bonita esta frase: "Quero estar contigo a soas". A este rapaz gústalle Anika. Aceleráseme o corazón coa paixón coa que fala, o íntimo sitio onde a leva e o bonito beixo que lle dá.
Dende a páxina 109 teño en mente dúas ideas diferentes: por unha parte penso que este rapaz só quere a Anika por pracer, xa que lle propón se se quere deitar con el. Ela dille que non e el replícalle que é porque está toliña por outro e ponse ciumento.
Pero por outra parte pode ser que o rapaz estea namorado dela e queira expresarlle así os seus sentimentos.
A verdade, róndame máis na cabeza a primeira opción...

Día 17-10-07. Páx. 117 - final

E despois as nais queren que lles contemos todo...!!! Total, para que se poñan coma tolas a ditar as súas leis! Que valor tivo Anika de dicirlle a verdade, se fose eu, polo "post-preguntas" xa non o faría.
Como me gusta a maneira de pensar do pai! A nai altérase toda por simple bico e xa pensa en ir máis lonxe. Que ten de malo un bico?
Sinto tristura por Stefan: o pobre rapaz que o día anterior estivera tan romántica e cariñosamente con Anika , que hoxe a vai buscar para ir ao circo, vea agarrada a outro rapaz. Párteseme o corazón de pensar no que sinte e sofre o pobre!
Menuda liorta o da folga! Estes rapaces moito inventan! Total, non lles valeu de moito porque houbo quen acusou...
Encántame a decisión de Anika! A tristura que sentía antes converteuse en ledicia cando Anika pasou do chulo e foi con Stefan. Este demostroulle verdadeiramente que lle importaba, mentres que o outro só actuaba por interese.