Siddhartha

Comentarios de Thalía Troitiño González.

Siddhartha
Herman Hesse
Galaxia

Capítulo 1

Creo que é o comezo dunha gran aventura chea de alegrías, ilusións... pero tamén de interrogantes. Esta historia vaime dar máis coñecementos acerca da cultura hindú. Sinto que vou estar a gusto coa lectura deste libro.

Capítulo 2, 3, 4

Siddhartha aprendeu moito pero non lle chegaba, quería alcanzar o seu Eu, e comezou a busca da súa propia doutrina.
Gústame a amizade que se describe no libro, aínda que me parece que hai unha excesiva dependencia dun por outro, e creo que iso non debería suceder: ambos deberían ser iguais.
Siddhartha amosa o seu apoio ao seu amigo: "Oxalá acades a redención". A pesar da separación, a amizade sempre prevalecerá.

Capítulo 5, 6, 7, 8

Siddhartha emprende a viaxe cara unha nova vida. Segue a aprender mentres camiña, e faino con ledicia, pois só se centra en atopar o seu Eu, o Atman.
Ao chegar á cidade coñece a que logo será a súa compañeira sentimental, quen lle ensinará a amar. A causa da boa vida que leva dende este momento, convértese nun ser avaricioso, deprimente... ata que se decata -demasiado tarde- da súa propia ignonimia; xa non saber máis que querelo todo para si mesmo. Entón decide marchar da cidade sen se despedir, arrepentido e avergoñado da súa propia vida.
Cando chega aos lugares onde estivera de mozo, tenta suicidarse, pero entón decátase de por que pagaba a pena vivir. Cae nun profundo sono e ao espertar topa ao seu amigo da infancia. Nun principio case non se recoñecen, pero logo fano antes de volver a separarse.
Siddhartha agora ten unha nova vida que quere aproveitar.

Penso que como lle pasou a Siddhartha todo ser humano ten que cometer un erro para aprender a lección. O protagonista pensou que acadaría o ser Eu afastándose da vida de culto, pero a vida da avaricia tampouco llo traería.
"É sinxela a vida que se leva neste mundo": Non, a vida está chea de dificultades.

Capítulo 9, 10, 11, 12

Siddhartha queda a vivir cun barqueiro, adoptando o seu oficio. Ao seu carón aprende a escoitar o que lle di o río. Alí volverá toparse co seu amigo e a intercambiar con el sabedoría. E ao despedirse lembran o valor da súa amizade.


Penso que é unha historia entretida e amena. Que fai pensar en que se basea a vida. Sobre todo destaca o valor da amizade, que finalmente resalta nas vidas deses dous amigos, sendo o valioso e sagrado. A min o que me transmite é por riba de todo ese sentimento de valoración da amizade, aínda que tamén o amor pola vida, polas cousas non materiais.