Zapatillas rotas

Comentario de Alba Tomé


Zapatillas rotas
Xabier Quiroga
Xerais

Xaquín é un ancián que está a pasar os seus últimos anos nunha residencia. Un bo día,desaparece da man dun parado e xuntos emprenden unha viaxe cara ao mar.  A súa procura, rapidamente, comeza a desencadear unha serie de inesperados sucesos e enredos. Paralelamente, o señor Xaquín recuperará na súa viaxe unha historia que parecía agochada no máis fondo dos seus mellores recordos. Por suposto, e coma non podía ser doutro xeito, trátase dunha historia de amor. Todo isto, conduciranos a un sorprendente desenlace onde se porán de manifesto a avaricia, a manipulación e as mentiras. Así, a novela remata, tal e como describe o autor, nun deses momentos nos que a vida, coma nunha película, debería, e non dá, empezar de novo ou non ser verdade.

Zapatillas rotas é a quinta novela de Xabier Quiroga. Coma en moitas das anteriores, abórdase un tema moi destacado: a Guerra Civil. Desta volta tratarase este tema da man do señor Xaquín, que nos trasladará á época franquista a través dos seus recordos. Unido a isto, tamén se pode ver como influíu a represión na actualidade e, especialmente, na xente daquela época. Finalmente, Zapatillas rotas comparte co resto da súa obra a ambientación na paisaxe galega, compartindo incluso lugares comúns coma a braña de Bouzuás.

Por outra banda, esta novela ten unha forte carga de denuncia: primeiramente, aos medios de comunicación. Ao tratarse dun secuestro, estes xogan un papel fundamental ao longo de toda a trama. Na obra, os xornais e a televisión manipulan a información, terxiversan a realidade ou cometen constantes erros no relato dos sucesos. Todo isto non está lonxe da realidade: no día a día todos podemos observar como a mesma noticia pode adoptar distintos titulares segundo os xornais, como se selecciona a información e, por suposto, como se manipula para favorecer ou prexudicar aos involucrados. En segundo lugar, tamén se fai unha crítica moi forte á actual situación do noso país: a crise. Un dos protagonistas principais é un parado e nel maniféstase o peor do ser humano en tempos de crise: a falla de escrúpulos, a xenreira e a avaricia. Pode que pareza unha esaxeración, pero se o pensamos en frío, convivimos con isto todos os días: a mala situación económica que estamos a atravesar deriva en crimes, roubos e continua falla de caridade… Algo que se reflicte páxina a páxina nesta obra. Finalmente, Zapatillas rotas tamén mostra a actual situación de diglosia na que nos atopamos: Vanesa, a rapaza máis nova, exprésase en castelán, tal e como foi educada. Isto non é máis ca unha proba de como a xente nova, cada día, se expresa menos na nosa lingua, deixándoa nun segundo plano. Nese sentido é moi importante a creación de obras literarias, coma esta. Nós, os adolescentes, somos os que debemos loitar pola conservación da nosa lingua e, por iso, é moi importante que teñamos contacto con obras coma Zapatillas rotas, que fan un importante labor de recuperación do noso idioma e fomentan o seu emprego.

Sorrisos, enfados, gargalladas, amor, bágoas, intriga, decepción… Zapatillas rotas comprende, na súa totalidade, unha gran mestura de sentimentos. Persoalmente, eu sentinme moi vinculada coa historia: o feito de que o espazo e o tempo sexa o noso presente, e a variedade de idades entre os personaxes fai que conectes moi rápido ca trama.  Ademais, esta sucede coma a vida mesma: en medio dun misterioso crime atopámonos con pequenas doses de humor, de sarcasmo, de emocións, de suspense… convertendo así a obra nunha historia moito máis humana e próxima. 

Por todo isto, gustaríame pedirvos que empregarades un anaco do voso tempo en ler a historia enfrascada entre as páxinas de Zapatillas rotas.

Tardes con Margueritte

Comentario de Paula Gamallo
 

Tardes con Margueritte
Marie-Sabine Roger
Galaxia

“Tardes con Margueritte” emocionoume dun xeito inesperado.

Germain non é ningún analfabeto,  nin un  ignorante; simplemente non tivo a infancia que el desexaba. Ademais diso, está sometido aos prexuícios que os demais lle inculcan , o que acaba condenándoo a ser o que os demais cren que é. En moitas ocasións as faltas de respecto cara ós demais son, unicamente, métodos de evasión, evasión dos propios defectos de cada un, ou medo a ser vítima de burlas semellantes. Sempre buscamos un branco fácil e, sobre todo, débil.

Hai unha metáfora moi bonita no libro que fala da cultura e de cultivarse. Realmente todo o mundo debería ter a oportunidade de decidir sobre a súa aprendizaxe e sobre as súas metas. Aprender non consiste en chegar ao máis alto senón adquirir ensinanzas dunha forma totalmente voluntaria e amena, incluso divertida. Moitas veces centramos o noso camiño unicamente en chegar á cima pero cando estamos encima, atopámonos completamente sós, sen ninguén con quen gozar a nosa propia satisfacción.

A vida pode dar xiros radicais debido ás persoas que nos rodean e que dalgunha maneira inflúen nos nosos sentimentos. O noso protagonista descubre o valor do amor grazas a Margueritte. Aprende a amar ás mulleres e comeza a entender a razón das diferentes actitudes das persoas segundo os seus sentimentos. O principal motivo? El tamén comeza a sentir, sentir de verdade.

“ Cando volves ter sede, por máis que corras en todas as direccións, xa non hai pozos , tan só miraxes”. O amor dunha nai é o amor máis grande e verdadeiro que calquera pode recibir ao longo da súa vida. Nada nin niguén é comparable a este apego entre proxenitora e descendente, todo o demais son miraxes. Aínda así, de cando en vez, existen pais que non mostran todo o cariño necesario aos seus fillos, ou viceversa, e cando se percatan do tempo perdido , a morte está agardando fóra da porta, xa é demasiado tarde.

Por unha parte temos a alguén que precisa aprender, que comeza a decubrir un novo mundo cheo de inquietudes e de palabras, sobre todo novas palabras. Por outra parte , hai alguén que disfruta descubrindo o entusiasmo de alguén por ese mundo descoñecido para el. O significado das cousas, do pensamento en si, vólvese importante para o noso personaxe , convértese nunha persoa totalmente diferente cun resultado verdadeiramente gratificante. A eiva de Margueritte fai que Germain valore moito máis a sorte que tivo de atopar con esa gran muller e que, ademais,  se involucre moito máis no novo seu papel.

É unha historia tan humana e tan bonita que foi quen de deixarme sen palabras. Ao rematar de ler este libro invadiume unha profunda satisfacción que non logrei entender moi ben, quizais fose a visión da vida que me aportou este libro ou a ensinanza da grandeza do amor que realmente atopamos na sinxeleza.

Engurras

Comentario de Adrián Villar García


Engurras
Paco Roca
El Patito Editorial

Este libro está moi ben e gustoume moito porqeu é moi realista.

A verdade é que non estou aostomudo a ler cómics, pero este foi un dos mellores que lin.

Houbo un personaxe en concreto qeu me pareceu ruín e embusteiro, Miguel, xa que fixo moitas falcatruadas, como o de quitarlle cartos á señora Antonia cando ían no coche, o de roubarlle obxectos a Emilio... Por sorte ao final fíxose bo e axudoulle aos demais e ademais sobe ao segundo piso a coidar de Emilio.

Unha cousa que me fixo grazas deste libro foi Agustín no memento en que estaba en calse de ximnasia e como non oía, a profesora achegouse a el e tocoulle os peitos. Tamén me fixo graza cando Emilio empezaba co alzhéimer e lle cagou na bolsa de recordos de Pellicer.

Con respecto a Emilio, deume moita pena que collera o alzhéimer, xa que esta enfermidade non lla desexaría nin ao máis ruín de todos, porque olvidarse de todo o qeu che pasa é moi duro e por máis que intentes recordar, non dás. 

Pero o bo é que agora, na realidade, descubriron unha vacina chamada EB111 que pode facer parar un pouco esta enfermidade, aínda que non está probado en humanos, só en animais.

Engurras

Comentario de Sandra Estévez Iglesias


Engurras
Paco Roca
El Patito Editorial

Este libro fai reflexionar sobre os maiores e sobre como deberiamos tratalos, fai pensar que eles non merecen que os tratemos mal e fainos ver que a eles tampouco lles gusta atoparse nese estado.

O señor miguel é un tanto mangante, pero gustoume que ao final se decatase do seu erro.