ESTA É A PÁXINA EXCLUSIVA DAQUEL ALUMNADO QUE QUERE COMENTAR, OPINAR E REFLEXIONAR SOBRE AS SÚAS LECTURAS.
UN RECUNCHO FEITO POR E PARA EL.

30/11/15

O pobre Tolo


Comentario de María Mato Martín


O pobre Tolo
Inacio
Demo



Este cómic explica o período de tempo desde 1934, entre os dezaoito e os vinte e oito anos, que Castelao pasou en Badaxoz por mor do seu desterró despois da guerra civil. Cita que naquela cidade o escritor séntese coma un estraño; non tardou en coñecer a outros galegos emigrantes, e integrarse na situación política da provincia.

O libro non nos reflicte simplemente a "Castelao, o defensor nacionalista de Galicia", senón que se afonda máis na vida íntima do autor; realmente esta obra enmarca os sentimientos e emocións de Castelao por mor do desterro, botándoo da súa terra á que tanto agarimo lle ten, e polo sentimiento de intrusismo que sente en referencia a Estremadura, e tamén a felicidade de poder encontrar a outros "irmáns" galegos, o que fai que a soidade se disipe un pouco. Tamén recolle a evolución psíquica e emocional que sofre desde os dezaoito anos, sendo soamente un mozo, ata os vinte e oito anos.

A forma de ilustrar o cómic non se alonxa tanto da forma de debuxar de Castelao, e ten unha forma moi peculiar de facer os personaxes, caracterizándoos con detalles moi graciosos ao meu parecer.

A neta do señor Linh

Comentario de María Rodríguez González
 

A neta do señor Linh
Philippe Claudel
Rinoceronte
 
 
 
O libro A neta do señor Linh, de Philippe Claudel, cóntanos a soidade do señor Linh, un señor maior que perdeu toda a súa familia, agás a súa neta, por mor da guerra. Esa soidade e esa tristeza é soportada con menos dureza grazas a esta pequena.
O señor Linh abandona o seu país  e coñece ao señor Bark, encontrándose ambos en semellante  situación, a pesares de falar distintas linguas, xorden entre os dous homes  solitarios unha gran comprensión en silencio, con pequenos xestos, miradas, sorrisos...
Este libro describe, por un lado, o sufrimento, a resignación e a tristeza das secuelas da guerra ao arrebatar das mans os seus seres máis queridos. Por outro lado, a dozura e o gran amor que teñen os avós polos netos; encántame  o momento no que lle tararea  unha nana para adormecela.
Para min, o máis bonito que atopei nesta historia foi o valor da amizade e  entre os dous señores e o afán de superación, maneira na que conseguen ambos aliviar as penas e os sufrimentos.
Este libro engancha, unha vez que comezas apetéceche seguir ata o final. Pareceume moi fácil de ler. Véxoo como unha historia real que posiblemente moitas das nosas familias  sufriron  e que hoxe en día aínda ocorre como consecuencia das guerras.
É un libro que paga a pena lelo.

29/11/15

Unha puta percorre Europa

Comentario de David González Sampayo


Unha puta percorre Europa
Alberto Lema
Galaxia



Wow!, eso foi o que dixen nada máis rematar este libro de Alberto Lema. Esta foi a primeira novela que lin deste autor e impresionoume e encantoume, e como consecuencia disto, anímome a ler máis novelas deste escritor. Os motivos principais polos que me gustou moito esta lectura foron a acción e os temas ilegais e relacionados coa prostitución, nos que se centra esta magnífica obra. Por outra parte, nesta obra, as súas protagonistas defenden o feminismo; e chegan ao punto de asasinar aos que non respectan esta ideoloxía. Sen dúbida, de todos os libros optativos que lin ata agora, este foi o meu preferido. Os motivos que fan que este novela me encantara son a intriga e emoción da historia; o realismo que esta posúe e o doado que é de ler e entender. Esta obra parecéuseme a un libro que lin o ano pasado, "A punta de pistola", non só pola súa temática; senón, porque en ambas novelas, os seus respectivos autores, enlazan e fusionan, de maneira excelente, dúas historias nunha; xa que nuns capítulos cóntanse as investigacións da policía para atrapar ás "Putas Asasinas", mentres que noutros fragmentos, cóntanse a vida e accións destas. A pesar de que me gustan os libros breves, esta obra é todo o contrario, gustaríame que fose máis extensa. Eu recomendo ler este libro.
Nesta obra cóntase a historia dunha parella de lesbianas feministas, Ada e Luz, que se fan pasar por prostitutas e matan a todos os clientes que as contratan para manter sexo a cambio de diñeiro, na defensa das mulleres que exercen esta profesión. Ao lado do corpo da persoa á que matan, deixan unha tarxeta na que aparece escrito:" Putas Asasinas". A súa terceira vítima é o fillo dun narcotraficante moi perigoso, que non as deixará en paz. Este narco contrata uns sicarios que matan a unha amiga de Ada, por non dicirlle quen son as mulleres que asasinaron ao seu fillo. Un dos obxectivos desta banda é conseguir que todas as noticias internacionais se centren nelas, cousa que conseguen. A policía e o goberno intentan acabar coas "Putas Asasinas", pero non o conseguen. Estas fundan unha páxina web, a raíz da cal se crean suborganizacións desta parella de feministas ao longo de Europa, Asia e América.
O título está perfectamente relacionado coa historia, xa que a raíz da parella de feministas xorden pequenas células ou filiais das "Putas Asasinas", que seguen os pasos desta parella de lesbianas radicalistas. Por outra parte, os personaxes da historia gustáronme pola súa ampla descrición física e moral, ao igual que a ambientación na que se desenvolve a historia.
O final da historia entendino tras darlle moitas voltas e buscar información na rede. O que non me cadraba do final era que na penúltima páxina se narrara como morre Luz no tiroteo e se detén a Ada, mentres que, na última páxina se conte como as dúas se reúnen e se bican. Tras informarme decateime de que na última páxina o que se conta é como imaxinaban as asasinas que ían saírlles as cousas.

28/11/15

Conduce rápido

Comentario de Jorge González


Conduce rápido
Diego Ameixeiras
Xerais




Ao ler o título desta novela, "Conduce rápido", pensei que a historia ía estar ambientada no interior dun coche, pero ao ír lendo deime conta de que non era así.
Mentres lía o libro sentía coma se eu tamén estivese involucrado na tema da droga.
A estrutura deste libro pareceume un poco estraña, xa que a novela non estaba dividida por capítulos senón que a historia transcorría nunha semana e o autor ía indicando a hora dos sucesos.
Eu penso que o autor quixo transmitir con esta obra a súa opinión de pertencer a unha banda dedicada ás drogas e ao branqueo e préstamo de cartos.
Penso que tamén quixo transmitir que é mellor non involucrarse nos asuntos turbios dos demais.
En resumo esta novela de Diego Ameixeiras pareceume moi boa e con un argumento moi entretido.

27/11/15

Ás de bolboreta

Comentario de Francisco Rodríguez


Ás de bolboreta
Rosa Aneiros
Xerais
Este foi o primeiro libro que lin de Rosa Aneiros e xa podería dicir que acadou un seguidor máis. Pareceume un libro moi sinxelo de ler, o que axudou a miña inmersión na trama e sobre todo entretido, xa que case en ningún momento houbo ningún asomo de aburrimento baixo as palabaras impresas destas páxinas.
Outra característica pola que este libro espertou este sentimento tan bo en min é que trata sobre unha situación ou sobre unhas acción totalmente cotiás xa que en calquera bar ou taberna pódense reunir clientes e pasar alí as longas tardes contando as suas marabillosas e sempre deductivas aventuras.
No ámbito dos personaxes houbo un que chegou con especial delicadeza ó meu corazón, ese foi Manuel, ese neno de cor moi simpático e faladeiro no que me sentin moi identificado por esa parte, e que tiña esa inocencia propia dun neno pensando que súa nai, xa morta, era catwoman e que cada fenómeno fantástico que ocorría, el coa súa marabillosa imaxinación relaciónabao coa acción da súa nai.
Outro personaxe dos que máis me gustaron foi Igbal, un paquistaní que aínda tras vivir a experiencia traumática dun atentado, é capaz de erguerse e seguir unha vida normal, o que me parece un gran exemplo de superación dos que moitas persoas deberían aprender tras as precarias situacións que se están a ver recentemente.
Tamén parecéronme moi tenros os personaxes de Eusebio e Lola xa que tras pasar toda a vida partindo o lombo traballando moitísimo, agora teñen que seguir loitando con tantas limitación como a vellez e como as súas respectivas enfermedades lle plantexan.
Un defecto que poderíase dicir que é o único é, para min, unha excesiva adxectivación, o que fai algo lioso algúns fragmentos do libro.
En definitiva un libro que me deixou un bo sabor de boca, polo seu entretemento e pola súa sinxeleza que non me importaría telo que volver a ler.

26/11/15

Chamábase Luís


Comentario de Alberte Payo


Chamábase Luís
Marina Mayoral
Xerais





Este libro de Marina Mayoral ten como tema un problema social moi dado nos últimos tempos: as drogas. Nárrase a historia dun rapaz chamado Luís, que se meteu nas drogas aos vinte anos. Rosa, súa nai, fai de narradora, contando o que tiña que facer polo seu fillo, que tiña que coidar dos seus netos e que xa perderá ao seu marido e a un fillo polas consecuencias nefastas das drogas (tabaco e mais heroína respectivamente).


Na miña opinión foi un libro moi interesante e moi educativo, pois nos ensina a cara mala (a única que ten) das drogas; como poden chegar a deteriorar unha persoa (e tamén a todos os seres que a queren) en cuestión de pouco tempo e que normalmente ou se deixan de consumir ou acabas morto, como lle pasou ao seu irmán Pablo e como lle acaba pasando a Luís. Deixa aos seus fillos, nai e irmáns cunha pena ben grande por non saber ninguén que facer para que o noso protagonista deixe o consumo destas substancias mortais como son as drogas.

25/11/15

Cousas


Comentario de Carla González Silva

Cousas
Castelao
Galaxia



Esta é a primeira ocasión na que leo un libro de Castelao, e decidín comezar por ``Cousas´´
que nos presenta 45 breves relatos humorísticos, todos eles acompañados dun debuxo.

Debo dicir que Castelao é un escritor magnífico xa que en cada un dos relatos se plasman
historias da súa época resaltando sobre todo as dificultades dos galegos e fai alusión ao regreso
dos emigrantes das América. En cada un deles Castelao fai descricións moi sinxelas sen darlle
moitas voltas ao asunto.

Destacar que non me foi tan sinxelo de ler coma outros libros pero penso que valeu a pena o
esforzo de lelo e descubrir como Castelao nos presenta os problemas de Galicia naquela época.
Por outra banda e xa para rematar, dicir que me chamou a atención que non se repetise ningunha
ación en ningún dos relatos e que non fixera resaltar en min ningunha curiosidade.

Recomendaríalle este libro a todo o alumnado de 4º da ESO xa que estamos a estudar a Castelao e
podrían sacarlle bo partido.

24/11/15

Comentario de Francisco Rodríguez


O pobre Tolo
Inacio
Demo





Este libro foi o primeiro cómic que lin en galego e non é que espertara en min unha gran alegría ó finalizar a súa lectura. Xa o seu inicio non me acabou de convencer debido a que fai unha mestura de accións simultáneas que a min mareáronme bastante e fixeron que tardase demasiado en meterme na trama, mais ben esta inmersión chegou cara ó final do libro polo que non me importaría que continuase unhas cantas páxinas máis. Deixando a un lado o comezo con mal pé que tivemos, o resto do libro non é que me disgustara demasiado aínda que si que houbo pequenos feitos que por moito que os lía non chegaba a comprendelos completamente.
Positivamente debo destacar deste libro tanto a ilustración que está moi traballada e que axuda moito a que o libro se faga máis ameno, como o realismo que o autor reflexa en cada detalle do libro e que eu valóroo moito, porque son cousas que lles pasan ós protagonistas dos libros, neste caso a Castelao. Outro aspecto que debo resaltar positivamente é o feito de que ambiente unha serie de accións aquí, en Lalín, o que me pareceu moi interesante xa que non é usual ler un libro que estea ambientado na túa vila.
Negativamente debo resaltar tanto o cambio brusco de tema que se produce no libro e que lendo unha vez soa faise bastante dificil de comprender como a aparición de ata catro linguas diferentes, que foi unha cousa que me matou, xa que en momentos cheguei a desesperarme principalmete por non entender nada do portugués pese ao seu parecido co galego; o que faría eu sería tentar reducir as catro linguas ó galego, indispensable, e ó castelán, lingua do lugar onde se ambienta a historia.
Pese a todos estes peros o tema principal foime doado de entender, que é o exilio que sufriu Castelao por mor das súas ideoloxías políticas, e conta os sentimentos e emocións que vai sentindo ao longo do seu exilio. Estes sentimentos que demostra impactáronme bastante xa que chega a preferir estar no cárcere a seguir exiliado en Badaxoz, lonxe da sua terra anhelada.
O final reescribiríao poñéndolle un punto especial que che deixe un bo sabor de boca cando se remata de ler.
En definitiva o libro perfecto para coñecer a Castelao, pero un libro que dificilmente volvería ler para pasr un bo rato.

Que me queres, Amor?

Comentario de Anxo Gil Figueiras



Que me queres, Amor?
Manuel Rivas
Galaxia




Lin este libro cando tiña 10 anos, pero ao volvelo a ler agora decátome de que non comprendín a milésima parte do que agora vin ao relelo. 
Por exemplo, a primeira historia que lle dá nome á novela, a primeira vez que lin esa historia non entendín que pasou co protagonista, pero agora decateime de que o home foi asasinado no banco polo home que lle ofrecera a carteira. 
Creo que o personaxe da seguinte historia, A lingua das bolboretas, é o mesmo que o home asasinado da primeira historia, xa que na lingua das bolboretas o protagonista, Pardal, ten un amigo chamado igual ao da primeira narración. Pareceume un final moi triste para o profesor, ao ver que o seu alumno favorito lle berraba ao marchar. 
As historias que máis me gustaron foron O míster e Iron Maiden, A moza do pantalón pirata, Conga,conga e Debuxos animados.
O míster e Iron Maiden pareceume unha historia moi triste, porque polo que entendín o pai do rapaz morre, e o rapaz, que a primeiras insultara ao adestrador do Deportivo, ao velo vai abrazalo tras ver que el e o seu pai se asemellaban. 
Tamén A moza do pantalón pirata ten un final tráxico, pois a rapaza que estaba a ver o mar morreu cando os homes fixeron estoupar unha bomba; iso pareceume inhumano, asasinar unha inocente só para acabar con outra vida. 
Gustoume a lección que Pico lles deu a aqueles rapaces en Conga,conga, pero encantoume aínda máis o final de Debuxos animados, cando a muller lle ofrece a cea ao seu amante, engadíndolle veleno.

23/11/15

Longa noite de pedra

Comentario de Anxo Gil Figueiras


Longa noite de pedra
Celso Emilio Ferreiro
Xerais


O libro en si gustoume, pero houbo palabras que non entendía ben,  saquei o seu significado polo contexto. Pareceume un libro un pouco triste, pois fala da guerra, como é o caso de poemas como Espranza, pois di que van a erguer a esperanza sobre a terra escura; nel a coclusión que saquei é que na terra na que había guerra a esperanza de obter a paz ía erguerse sobre a violencia. 
Tamén en A sombra fala da guerra, pois o autor di que busca unha patria sen sangue e non a atopa. Gustáronme especialmente poemas como Prometeo encadeado, onde dous homes conversan debido a que un lle pregunta ao outro se coñece o camiño a un lugar que, segundo o meu criterio, debe ser un lugar onde non haxa morte; e o home lle responde que se o soubera non quedaría na cidade na que se atopaba, onde hai calabozos con cadeas. 
Tamén Son un pasmón me gustou, porque dá unha crítica á cobiza burguesa porque afirma que o pan se garda nunha artesa, mentres que a xente dos pobos e cidades pasa fame.

22/11/15

Maís alá!


Comentario de Xosé Manuel Fernández


Maís alá!
Inacio
Demo




"Máis alá" é a terceira entrega da colección de Castelao, nesta peza, como ben di o seu título, o autor pretende chegar un pouco máis lonxe das súas capacidades e preséntaselle unha oportunidade para viaxar por Europa no 1921. Nesta viaxe vai recollendo as súas experiencias nun diario. Cando regresa a Galicia decide facer un artigo sobre esta viaxe pero só de cando estivo en París.
Gustoume moito como se empregou de excusa os percorridos por museos e exposicións de París simplemente para coñecer algo mellor a Castelao e a súa forma de xulgar as artes coa aparición da vangarda. Numerosas obras que se nos presentan dende a perspectiva de alguén que ten unha mente aberta e crítica.
Pero sobre todo o que máis me gustou foi que simplemente nos representasen esta marabillosa viaxe en forma de cómic. Eu son moi fanático deles, e nunca imaxinei que fósemos ler un libro deste estilo. As viñetas que tiña sorprendéronme e causáronme certa gracia (como a escena na que o personaxe estaba no medio do camiño cando pasaban varios coches). A verdade é que este libro, entre os catro que había para elixir, collino porque o título me chamou moito a atención e penso que quedou moi claro porque recibe ese nome.
Recomendo esta peza a case todo tipo de público xa que penso que se non es moi afeccionado a lectura, comezar por ler un cómic non estaría mal. E se xa eres afeccionado estou seguro de que esta obra non che disgustará, ademais de que é moi sinxela de entender e de ler, case non che quitará tempo.

Unha puta percorre Europa

Comentario de Franciso Rodríguez


Unha puta percorre Europa
Alberto Lema
Galaxia



O libro de Unha puta percorre Europa era o libro desexado, o libro que captou dende o primeiro momento que oín o seu peculiar título a miña completa atención, pola miña mente só pasaba unha posibilidade, lelo.
Xa no seu inicio atraeume pola súa gran sinxeleza, que sempre facilita a inmersión dentro da trama.
A súa principal característica que destacaría e que foi unha das razóns do meu estado de ánimo tan positivo foi o seu gran carácter reivindicativo, xa que non só defende a figura da muller enormemente senón que tamén realiza unha crítica sobre a sociedade poñendo o exemplo das moitas ocasións en que a muller vese obligada a vender o seu corpo pola necesidade de cartos. Outra cousa que me encantou foi a simboloxía das acción das chamadas "putas asasinas" xa que dende o meu punto de vista reflicten o paso que todas as mulleres que sofren unha situación de machismo, moi de moda por desgraza nesta época, deben dar, o paso de erguerse, erguerse contra os homes que teñen a visión das mulleres coma simples obxectos e e ese levantamento é para dicir " aquí estamos nós", aínda que sen radicalizar ata o punto que o fan as protagonistas.
Ademas do enorme sentimento que trasmite, tamén ten esa pinga de acción que todo libro debería ter, que comeza no erro destas "asasinas" tan peculiares matando por equivocación ó fillo dun importante narcotraficante e segue coa posterior persecución deste ás primeiras e da policía a todos eles. Esta equivocación provocou o asasinato por parte do narco de compañeiras de profesión das asasinas o que lles inspirou un sentimento de culpa e que a min trasmitiume un sentimento de tenrura.
O único pequeno pero que lle poría a este fermoso libro é que o final, aínda que parecía sinxelo, non conseguin entedelo á perfección e que me deu bastante rabia por non poderlle poñer a guinda final a este libro.

21/11/15

Erros e Tánatos

Comentario de María Rodríguez


Erros e Tánatos
Gonzalo Navaza
Xerais
 
 
 
O libro Erros e tánatos, de Gonzalo Navaza, foi un libro que non me defraudou. Ademais pareceume moi interesante xa que o seu contido envolve ao lector e faino sentir dentro del.
Este libro está constituído por dez relatos nos que os temas principais son o engano e a inxenuidade.
Os finais son sorprendentes e inesperados. En todos os relatos remata habendo mortes.
O relato que máis me gustou foi “Bull & Mignonne”. Os protagonistas son Moreiras e Emiliano Zongarelli. Moreiras coñece a Emiliano Zongarelli  en Zúric. Os dous collen o mesmo tren no que tamén entra unha fermosa muller. Emiliano, ao ver que un home se achega á muller, míntelle dicindo que estaba tola e o home marchou. Emiliano fala con ela e despois marchan xuntos; despídese de Moreiras berrando un ciao e erguendo o polgar co puño pechado. Cinco días despois, Moreiras ve no xornal que o seu amigo Emiliano fora devorado polos dous cans da muller que coñecera no tren.
O relato que menos me gustou foi “O home do saco”. O protagonista é un rapaz que cre que o home do saco o persigue e por iso escapa del. Diríxese ao almacén de fertilizantes da Cros e mentres estaba no despacho veu entrar ao home do saco e escondeuse rapidamente. Logo, saíu do seu agocho e disparoulle coa espingarda de caza de Amadeo. El estaba moi contento de que xa non houbese home do saco na vila pero ao chegar á casa descobre que en realidade matara ao pai dun amigo seu. Descobre que este acontecemento resulta ser produto da súa imaxinación.   Este relato a pesar de que ocorrese en Lalín, non conseguiu chamar a miña atención.
Que este autor sexa de Lalín motivoume máis a lelo. Ademais, algúns relatos están ambientados en Lalín e isto sorprendeume ao mesmo tempo que me gustou.
Non me resultou difícil de ler xa que empregaba unha linguaxe doada.
Recoméndoo.