Era tempo de apandar

Comentario de Vanesa Lalín Pousa


Era tempo de apandar
Ramón de Valenzuela
A Nosa Terra

   “Era tempo de apandar” , un título moi interesante, que me invitou a pensar moitas cousas, pero en realidade só se escondía unha tras esas palabras, outra vez alguén era culpado polas súas ideas, había que pagar dalgunha maneira pola forma de ser ou de ver o mundo, que neste caso eran lugares moi cercanos, que ainda que non os coñezo todos, unha vez que ía lendo o seu nome causaban en min curiosidade por saber máis acerca deles e desas historias que se produciron neles, coas súas xentes que eran persoas como poderiamos ser calquera de nós coas nosas  ideas, onde moitas veces por intentar defendelas nos levan a situacións como era o caso deste mozo protagonista do libro ao cal lle ocorreron situacións moi inxustas, como foi ter que ir á guerra obrigatoriamente, e no bando que era oposto ás súas crenzas.

     Este volveu ser un libro que me ensinou moitas cousas que se viviron aquí en Galiza, eu xa oirá falar do que sucedera nas minas de Fontao co wolfram, pero este axudoume a entender algo máis o que alí pasaba realmente .

     Esta historia foi moi similar a do libro que rematara de ler ,”O sinor Afranio” , xa que outra vez me volvía narrar a biografía tamén do propio autor que neste caso é Ramón de Valenzuela , que así grazas ás súas vivenzas que transmite nesta historia fíxome pensar que dependendo na época na que vivimos a nosa vida pode ser tan diferente, pero  o máis importante sempre é loitar por vivir, ainda que moitas veces se cometan situacións inxustas en contra nosa, pero que nunca nos debemos render para conseguir as cousas, que ao final algo atoparemos.

O siñor Afranio ou como me rispei das gadoupas da morte

Comentario de Raquel García


O siñor Afranio ou como me rispei das gadoupas da morte
Antón Alonso Ríos
A Nosa Terra

"O Siñor Afranio" é un libro autobiográfico de Antón Alonso Ríos. A través del podes descubrir a cruel realidade sufrida durante a Guerra Civil en Galiza porque ninguén mellor que Alonso Ríos para relatar os duros tempos polos que tivo que pasar.
Neste libro plásmase o inferno que tivo que vivir esta persoa para como ben di el 'risparse das gadoupas da morte'. Grazas ao seu enxeño e instinto de supervivencia logra escapar das mans dos seus perseguidores facéndose pasar por quen non é pero en quen o tempo converteu.
Sinto admiración polas persoas que no seu tempo axudaron a fuxidos e a pobres ou as dúas cousas ao mesmo tempo xa que poñían en perigo a súa vida por axudar aos demais. Esas son as persoas que se poden denominar propiamente así.
'O Siñor Afranio' chegoume ao corazón porque Alonso Ríos era unha persoa que sen ningunha culpa foi perseguido e mesmo á que lle foi posto prezo á súa vida; neste caso Alonso gañou a batalla pero... cantas persoas máis houbo que non lograron saír con vida desa dura etapa que marcou a Galiza? Cantas persoas sen culpa ningunha aparecían mortas cada día en cunetas e montes? Cantas? E por que? Porque a catro persoas que se crían superiores se lles deu por sobrepoñerse por enriba dos demais crendo así que a súa vida valía máis, créndose superiores.
Sinto un pouco de noxo polos que por medo á morte se uniron ao bando asoballador levando así moitas vidas de inocentes por diante para salvar a súa.
En conclusión, é un libro engaiolante que te achega á realidade da época sanguenta en Galiza en primeira persoa.

O siñor Afranio ou como me rispei das gadoupas da morte

Comentario de Vanesa Lalín Pousa


O siñor Afranio ou como me rispei das gadoupas da morte
Antón Alonso Ríos
A Nosa Terra

Cando collín na biblioteca este libro imaxinei que contaría unha historia sobre un señor, un señor xa maior, pero non foi así, este “Sinor Afranio” era moito máis novo do que eu pensaba, sorprendéndome moito por ser unha autobiografía do propio autor, Alonso Ríos, que se escondeu detrás dese personaxe para así poder escaparse ou máis ben refuxiarse da morte .

O “Sinor Afranio” agóchase para que os falanxistas non o apresaran, para min foi un home con moito valor, que grazas os seus enxeños ía escapando dos seus verdugos, onde o seu único obxetivo era seguir con vida, xa que foi un gran loitador das súas ideas, que o levaron a esa situación onde tivo que vivir coa pobreza, coa fame, coa soidade que nesa época eran moi común aquí na nosa terra, debido ás inxustizas e abusos políticos que se cometían en moitas ocasións.

Gústoume moito a maneira de enfrontarse aos problemas que lle ían xurdindo, onde sempre sabía o que quería, e coas súas ideas improvisadas logrou conseguir fuxir por distintos lugares de Galicia, ata que por fin conseguiu o seu propósito, chegar a Bos Aires e seguir alí loitando polas súas ideas que nunca deixou esquecer.

Este o principio foi un libro que pensei que non me ía gustar, paréceme que pode ser que cando o abrín e vin tanto prólogo pareceume aburrido, pero non foi así, xa que aínda que por un lado pode ser triste debido ás inxustizas que se cometen, por outro lado a maneira de enfrontarse a elas o protagonista sacoume algún sorriso debido a maneira de buscar solucións para todo.

Por outro lado que o personaxe principal chegara a poder conservar a súa vida foi algo que me fixo sentir ben, despois de tantos traballos veuse recompensado dalgunha maneira.

E como resumo este libro foime fácil de ler e ensinoume algo máis do que pasaba aquí en Galicia durante a guerra civil, onde calquera de nós, nesa época podería estar na mesma situación cá Afranio .