4_XINETES

Comentario de Adriana Cangado Costa

Anxo Fariña
4 xinetes
Xerais

 

 

 

Un día estaba tranquilamente na biblioteca do IES Laxeiro cuns amigos facendo uns exercicios, e non sei como, pero os meus ollos deron en mirar para un libro de cor negra que estaba no andel de “libros para catalogar”. Esta cor é a miña preferida e desde logo que o aspecto do libro era ben agradábel; chamábame a lelo tanto como o Ziggurat chamaba aos xinetes.

Hai uns días tomei o libro prestado e decidín deixalo coñecerme a min e a miña casa, pero non todo foi tan fácil como chegar e pórme a ler, xa que nestas datas de exames e traballos por entregar resulta bastante complicado sentarse un pouco para gozar da lectura.

Despois de tanto velo pousado enriba da mesa puiden collelo e empezar a degustalo.

Non teño moito máis que dicir sobre o libro excepto que é impresionante. Unha páxina preguntaba onde estaba a seguinte e así ata rematar o libro enteiro.  Resúltame tamén incríbel a fermosa obra que Anxo Fariña creou: 4_xinetes.

A verdade é que non sei que dicir, porque o libro teno todo, é fácil de ler, moi entretido e ten unha historia fantástica cun final que non o esperaba, de feito, supoñía que os xinetes volverían á súa vida normal e que fose como se non pasase nada, pero non. O final sorprendeume gratamente, non foi para nada un final Disney como estamos acostumados, foi algo moito mellor.

Dende logo que o libro tamén me deixou algunhas dúbidas compatibles co bo sabor de boca de lelo. Vendo o calibre da trama, o primeiro que se me pasou pola cabeza foi: como se lle ocorreu esta historia ao escritor?

Despois, cando seguín lendo, fixeime que moitas veces testa que todos temos un destino, un cometido ao cal chegar antes de morrer, o cal tamén me fixo preguntarme se o autor crerá no destino.

Outra das preguntas foi sobre unha personaxe, Mizuki, por que esta fala cunha boneca? A verdade é que sobre Mizuki todo é un pouco estraño pois é unha rapaza da miña idade, 18 anos, e está cunha persoa de 51 co que goza da súa presenza e el dela, o cal é común, pero case ao final da historia vese como estes dous teñen algo máis que unha simple amizade, xa que se botan de menos mutuamente.

Outra dúas preguntas que me seguen pasando pola cabeza son: por que hai páxinas en negro ? Tan só para destacar que son os mensaxes da rede ou hai algo máis? E por que David e Liam son tan necesarios na obra?

Por último, e con respecto ao capítulo 0, eu pensei moitas veces se algunha vez, por algo que dixese ou fixese, alguén perdese a vida.

 

A evolución de Calpurnia Tate

Comentario de Zaira Míguez

A evolución de Calpurnia Tate
Jacqueline Kelly
Kalandraka

  

Este libro cóntanos a historia do verán de 1899 que  vive unha  rapaza de 11 anos en Texas. Calpurnia era a única muller de sete irmáns. A rapaza mostra durante toda a novela o seu interese pola natureza  pero a súa nai obrigábaa a estudar cociña e piano, cousa  que non lle interesaba para nada á protagonista. O seu gusto pola ciencia fai que comece a relacionarse co avó ao que lle fai preguntas pero el fai que sexa ela mesma quen encontre as respostas. Isto leva a que medre unha confianza e simplicidade entre o home e a súa neta.

Durante toda a lectura  vemos a diferenza de educación que se lles daba aos homes e mulleres daquela  época, ademais que a muller se tiña como un obxecto que non tiña ningún mandato. Isto podémolo observar en moitas escenas pero un exemplo é cando un irmán lle di á súa irmá que as mulleres non votan nin se lles paga, que deben quedar na casa coidando dos seus homes, familias e fillos. Isto é un claro exemplo da opresión que sufría a muller nesa época.

Foi unha lectura que me gustou persoalmente debido á súa fácil lectura e á incorporación de coñecementos sobre a natureza na narración sen chegar a facela pesada e aburrida, senón que a facía amena. Ademais Calpurnia é unha protagonista que te chega a cautivar debido as súas ideoloxías que na súa época non se consideraban  primordiais e moito menos para unha rapaza, xa que o principal para unha muller era o seu comportamento e saber facer as tarefas do fogar, que é un esquema que Calpurnia pretende romper  intentando escaquearse das súas clases para dedicalos a pasar tempo co seu avó e realizar experimentos con el, outro apaixoado da ciencia.

Creo que é un libro que se debería ler xa que nos amosa como era a vida dunha rapaza nunha época na que os homes eran superiores as mulleres, algo que hoxe en día por desgraza aínda se ve. Ademais amósanos como a rapaza non abandoa o seus gustos polo que lle inculca a sociedade, senón que segue adiante.

Látego de algas

Comentario de Sara López


Antón Reixa
Látego de algas
Espiral Maior.

Este libro é sen dúbida un libro cheo de sentimentos , emocións , amor , desamor .. e unha chea de palabras que nos fan pensar e emocionarnos só  con velas nunha simple páxina .

Este pequeno poemario está dividido en varios apartados , pero se hai un co que me quedaría sería co primeiro , chamado “Poemas de amor basados en feitos reais “ con cada un dos seus poemas , Reixa fai que nos adentremos en cada un dos seus sentimentos , e o que é mellor , fai que nos adentremos nos nosos propios sentimentos , eses que ao mellor non podemos reflexar nun simple poema . Este é un libro que ademais de falarnos de amor , xunta a natureza coa paisaxe e de aí algunha que outra morriña.

A pesar de ser un  libro pequeno , fixo que non tivera ganas de rematalo nunca , xa que é un libro precioso e sen dúbida que  recomendo a calquera persoa , xa que este libro fixo que de verdade sentira o que eses poemas estaban dicindo .

 

Son noxento

Comentario de Lara Verde Iglesias

 Son noxento
María Xosé Queizán

  Xerais

 

 

 

 

Creo que podería describir nunha palabra o que sentín ao ler este libro, NOXO, xa o título  avisa pero o protagonista desta historia é sinceramente desprezable.

É un libro no que abunda o monólogo interior por encima da acción, isto ao principio botoume para atrás e fixo que non me interesase moito, pero segundo ía avanzando no relato metinme máis no rol do protagonista e nos seus pensamentos.

Con este relato descubrín como as persoas poden ser enganosas e que o mínima sinal pódenos salvar de moitas cousas; temos que saber captalas e darlles importancia.

Lendo, reflexionei sobre a nosa sociedade, en como a violencia de xénero aumenta en España, esta situación mostra como existen mentes (como as do protagonista) que  andan camiñando tranquilas e facendo a súa vida que incluso poden aconsellar a outras.

Recomendo totalmente este libro, sobre todo as mulleres para que abramos os ollos ante estes perigos e inxustizas, e nos armemos de valor e ganas para loitar contra elas, e exterminar esas mentes que poden influír nas novas sociedades.

Frankenstein ou o moderno prometeo

Comentario de Roberto Agra


Frankenstein ou o moderno prometeo
Mary Shelley
Galaxia 

Que podo dicir de un libro tan bo coma este? Un libro que fixo a meu corazón encollerse pero tamén fixo que latese con gran velocidade impulsado pola emoción, o suspense e a tensión. Mary Shelley demostrou ter un gran talento para escribir e dar vida ao xénero do terror.

Cando empecei a lelo, non entendía como a historia acabaría virando cara a como se creou o demo antagonista da novela. Un soñador que se embarca nunha aventura de exploración, non entendía como iso tería que ver coa monstruosidade que todos coñecemos.

O protagonista inspiroume compaixón dende o principio, e sentín dor con todas as desgrazas que lle ocorreron por culpa do monstruo que el mesmo creou. Debo dicir tamén, que a biografía que o protagonista relata de si mesmo é simplemente magnífica, toda a evolución que se viu obrigado a sufrir dende o momento en que pensou que se convertera en pouco menos que un deus ata que remata na máis profunda das amarguras.

En definitiva, Frankenstein roza o atributo de obra mestra, só hai uns pequenos detalles que me desagradaron e que nin sequera merecen mención. 

Esta é unha lectura máis que recomendada para aqueles que disfrutan do xénero que busca espertar o medo no interior das persoas.