Xuntos e máis nada

Lectura e comentarios de Cristina Ares Carballude


Xuntos e máis nada
Anna Gavalda
Galaxia

Acabo de comezar o libro e non sei moi ben con que me vou topar, pero o comezo faime lembrar os silencios de xente humillada que non debería calar.
¿Ganas ou forzas? Esta é unha frase do libro: case sempre dicimos que non temos ganas de algo, pero o que realmente nos faltan son as forzas...
Xulgamos ás persoas pola apariencia e iso é un erro. Outras veces xulgamos polo traballo ou pola posición social. Sempre é un erro. Todos somos iguais, máis feos ou máis guapos, pero iguais.

Veño de rematar o libro con bágoas nos ollos, ao principio non daba expresado os meus sentimentos, non daba atopado as palabras axeitadas para plasmar o que o libro me foi producindo día tras día. Pero agora, co libro rematado, podo dicir que foi un dos mellores libros que lin, é marabilloso, e é incrible como a vida dos catros protagonistas che poden facer sentir tantas emocións: chorei, entristecinme, aledeime, cabreeime...
É un dos libros máis fermosos que lin até o de agora. Gústame como a vida destas catro persoas anónimas van tapando ocos do pasado e esquecendo lembranzas amargas. Catro persoas diferentes sen nada en común que tentan sobrevivir a todos os seus males. Catro persoas xuntas que só se teñen a si mesmas. É suficiente.