Para que vexades canta razón teño: hai que saber escoller!!!
Floco de Millo: ela é booktuber
Hai 8 anos
25/10/07
Silencio no corazón
Libreta e comentarios de Icíar Rodríguez Nóvoa
Silencio no corazón
Jaume Cela
Galaxia
Capítulo 1
A historia é contada por un rapaz que debe ter uns trece anos. Vive nunha vila, e gústalle xogar cos amigos. Pensei "un libro máis" pero non: un home baixa dun coche, armado dunha pistola, co que sentín un pouco de medo xa que pensei que lle ía facer algo a un dos nenos. Pero non: tiña ordes de levar ao párroco, don Miguel, a Palacio.
O neno conta que este, antes de subir ao coche con tres homes armados, "paseou a mirada por toda a vila cunha expresión tan triste que tiven a certeza de que nunca máis volvería vel
a". Creo que este non vai ser un libro de aventuras de nenos, senón de sensacións reais, tristes, de xente que teñen que medrar rodeados de maldade.
a". Creo que este non vai ser un libro de aventuras de nenos, senón de sensacións reais, tristes, de xente que teñen que medrar rodeados de maldade.Capítulo 2
Cada vez gústame máis o libro. O neno que conta a historia chámase Xoán chega á súa casa e alí só se fala da guerra. Aqueles homes que levaran ao párroco tamén lles fixeran unha visita á monxiñas do convento, e botáranas fóra. Xoán non sabe que pensar, nunca se tivo que enfrontar a este tipo de historias, só recorda o suicidio dun veciño hai anos.
Xoán descríbese como un rapaz sentimental. Preocupado pola súa irmá porque está cun home que non lle convén, un dos homes armados. Porén, eu creo que ese home (Paco) sinceramente quere á súa irmá María.
Capítulo 3
Domingo sen misa e de xogos. Un día Xoán preguntáralle a don Miguel que é a eternidade e este respondeu: "imaxina unha praia inmensa chea de area, de grans de ouro máis pequenos que cabezas de alfinetes. Logo imaxina un home que cada ano collía un deses grans e o comía. Cando xa non quedase alí ningún gran, cando aquela praia máis grande que a cordilleira fose un deserto chairo como a palma da man, aínda non tería comezado a eternidade".
Capítulos 4 e 5
Xoán e o seu amigo Xurxo soñan con ser arqueólogos e dedícanse a buscar e enterrar ósos de animais, xunto cun papel cos seus nomes e a data na que enterran os ósos. De maiores queren viaxar a Exipto e descubrir unha pirámide chea de momias. Gústalles soñar espertos, pois comparten os mesmos soños.
"O que era importante de verdade era ter un amigo coma Xurxo. Un amigo que non me fallaría nunca": que bonito é pensar que sempre vas ter unha persoa ao teu carón!!!
Capítulo 6
Xoán admira a seu pai: con el séntese protexido. Pouco a pouco vai sabendo máis da guerra.
Apareceu o párroco: non lle fixeron mal ningún. Está en Francia, máis seguro.
Temo polo protagonista do libro.
Capítulos 7 e 8
Xoán e Xurxo van perseguir ras e topan un morto. Xoán queda profundamente impresionado e cae enfermo. Porén, Xurxo, tan campante. Que raro!
A guerra parece estar cada vez máis preto. E eu voulle collendo máis cariño aos personaxes do libro segunda avanzo na lectura. Que non lles pase nada!
Capítulo 10
Este é o mellor capítulo. Encantoume! Pensei comezar outra novela, e non un libro que fala da guerra.
Xurxo confesoulle a Xoán que está namorado, e este teme pola amizade que comparten. Aquí hai moitas frases sobre o valor da amizade que me gustaron moito, ao igual que frases sobre o amor: "sinto unha especie de mareo, coma se me faltase o aire...." Estou de acordo co que falan: a amizade está por riba de todo, e un amigo non se debería perder nunca.
Capítulos 11, 12, 13, 14
Os dous amigos falan de que non queren facerse maiores porque "unha persoa maior esquece os seus soños". O tío Bernardo marcha loitar e todos están moi tristes porque temen pola súa vida.
Capítulos finais (15-19)
Pasaron tres meses antes da volta do tío Bernardo. E volveu por mor dunha situación ben triste: o funeral de María, a quen lle caeu unha parede enriba. A partir de aí todo foi máis triste e amargo para todos. Pouco a pouco Franco ía gañando a guerra. O importante é manter vivos os soños.
Xoán descríbese como un rapaz sentimental. Preocupado pola súa irmá porque está cun home que non lle convén, un dos homes armados. Porén, eu creo que ese home (Paco) sinceramente quere á súa irmá María.
Capítulo 3
Domingo sen misa e de xogos. Un día Xoán preguntáralle a don Miguel que é a eternidade e este respondeu: "imaxina unha praia inmensa chea de area, de grans de ouro máis pequenos que cabezas de alfinetes. Logo imaxina un home que cada ano collía un deses grans e o comía. Cando xa non quedase alí ningún gran, cando aquela praia máis grande que a cordilleira fose un deserto chairo como a palma da man, aínda non tería comezado a eternidade".
Capítulos 4 e 5
Xoán e o seu amigo Xurxo soñan con ser arqueólogos e dedícanse a buscar e enterrar ósos de animais, xunto cun papel cos seus nomes e a data na que enterran os ósos. De maiores queren viaxar a Exipto e descubrir unha pirámide chea de momias. Gústalles soñar espertos, pois comparten os mesmos soños.
"O que era importante de verdade era ter un amigo coma Xurxo. Un amigo que non me fallaría nunca": que bonito é pensar que sempre vas ter unha persoa ao teu carón!!!
Capítulo 6
Xoán admira a seu pai: con el séntese protexido. Pouco a pouco vai sabendo máis da guerra.
Apareceu o párroco: non lle fixeron mal ningún. Está en Francia, máis seguro.
Temo polo protagonista do libro.
Capítulos 7 e 8
Xoán e Xurxo van perseguir ras e topan un morto. Xoán queda profundamente impresionado e cae enfermo. Porén, Xurxo, tan campante. Que raro!
A guerra parece estar cada vez máis preto. E eu voulle collendo máis cariño aos personaxes do libro segunda avanzo na lectura. Que non lles pase nada!
Capítulo 10
Este é o mellor capítulo. Encantoume! Pensei comezar outra novela, e non un libro que fala da guerra.
Xurxo confesoulle a Xoán que está namorado, e este teme pola amizade que comparten. Aquí hai moitas frases sobre o valor da amizade que me gustaron moito, ao igual que frases sobre o amor: "sinto unha especie de mareo, coma se me faltase o aire...." Estou de acordo co que falan: a amizade está por riba de todo, e un amigo non se debería perder nunca.
Capítulos 11, 12, 13, 14
Os dous amigos falan de que non queren facerse maiores porque "unha persoa maior esquece os seus soños". O tío Bernardo marcha loitar e todos están moi tristes porque temen pola súa vida.
Capítulos finais (15-19)
Pasaron tres meses antes da volta do tío Bernardo. E volveu por mor dunha situación ben triste: o funeral de María, a quen lle caeu unha parede enriba. A partir de aí todo foi máis triste e amargo para todos. Pouco a pouco Franco ía gañando a guerra. O importante é manter vivos os soños.
23/10/07
Non ler calquera cousa...
Como unha das miñas máis intensas lectoras quedou defraudada con O código da Vinci, ao ver este chiste pensei nela, e a ela vai dedicado:
Siddhartha
Comentarios de Thalía Troitiño González.
Siddhartha
Herman Hesse
Galaxia
Capítulo 1
Creo que é o comezo dunha gran aventura chea de alegrías, ilusións... pero tamén de interrogantes. Esta historia vaime dar máis coñecementos acerca da cultura hindú. Sinto que vou estar a gusto coa lectura deste libro.
Capítulo 2, 3, 4
Siddhartha aprendeu moito pero non lle chegaba, quería alcanzar o seu Eu, e comezou a busca da súa propia doutrina.
Gústame a amizade que se describe no libro, aínda que me parece que hai unha excesiva dependencia dun por outro, e creo que iso non debería suceder: ambos deberían ser iguais.
Siddhartha amosa o seu apoio ao seu amigo: "Oxalá acades a redención". A pesar da separación, a amizade sempre prevalecerá.
Gústame a amizade que se describe no libro, aínda que me parece que hai unha excesiva dependencia dun por outro, e creo que iso non debería suceder: ambos deberían ser iguais.
Siddhartha amosa o seu apoio ao seu amigo: "Oxalá acades a redención". A pesar da separación, a amizade sempre prevalecerá.
Capítulo 5, 6, 7, 8
Siddhartha emprende a viaxe cara unha nova vida. Segue a aprender mentres camiña, e faino con ledicia, pois só se centra en atopar o seu Eu, o Atman.
Ao chegar á cidade coñece a que logo será a súa compañeira sentimental, quen lle ensinará a amar. A causa da boa vida que leva dende este momento, convértese nun ser avaricioso, deprimente... ata que se decata -demasiado tarde- da súa propia ignonimia; xa non saber máis que querelo todo para si mesmo. Entón decide marchar da cidade sen se despedir, arrepentido e avergoñado da súa propia vida.
Cando chega aos lugares onde estivera de mozo, tenta suicidarse, pero entón decátase de por que pagaba a pena vivir. Cae nun profundo sono e ao espertar topa ao seu amigo da infancia. Nun principio case non se recoñecen, pero logo fano antes de volver a separarse.
Siddhartha agora ten unha nova vida que quere aproveitar.
Penso que como lle pasou a Siddhartha todo ser humano ten que cometer un erro para aprender a lección. O protagonista pensou que acadaría o ser Eu afastándose da vida de culto, pero a vida da avaricia tampouco llo traería.
"É sinxela a vida que se leva neste mundo": Non, a vida está chea de dificultades.
Ao chegar á cidade coñece a que logo será a súa compañeira sentimental, quen lle ensinará a amar. A causa da boa vida que leva dende este momento, convértese nun ser avaricioso, deprimente... ata que se decata -demasiado tarde- da súa propia ignonimia; xa non saber máis que querelo todo para si mesmo. Entón decide marchar da cidade sen se despedir, arrepentido e avergoñado da súa propia vida.
Cando chega aos lugares onde estivera de mozo, tenta suicidarse, pero entón decátase de por que pagaba a pena vivir. Cae nun profundo sono e ao espertar topa ao seu amigo da infancia. Nun principio case non se recoñecen, pero logo fano antes de volver a separarse.
Siddhartha agora ten unha nova vida que quere aproveitar.
Penso que como lle pasou a Siddhartha todo ser humano ten que cometer un erro para aprender a lección. O protagonista pensou que acadaría o ser Eu afastándose da vida de culto, pero a vida da avaricia tampouco llo traería.
"É sinxela a vida que se leva neste mundo": Non, a vida está chea de dificultades.
Capítulo 9, 10, 11, 12
Siddhartha queda a vivir cun barqueiro, adoptando o seu oficio. Ao seu carón aprende a escoitar o que lle di o río. Alí volverá toparse co seu amigo e a intercambiar con el sabedoría. E ao despedirse lembran o valor da súa amizade.
Penso que é unha historia entretida e amena. Que fai pensar en que se basea a vida. Sobre todo destaca o valor da amizade, que finalmente resalta nas vidas deses dous amigos, sendo o valioso e sagrado. A min o que me transmite é por riba de todo ese sentimento de valoración da amizade, aínda que tamén o amor pola vida, polas cousas non materiais.
Penso que é unha historia entretida e amena. Que fai pensar en que se basea a vida. Sobre todo destaca o valor da amizade, que finalmente resalta nas vidas deses dous amigos, sendo o valioso e sagrado. A min o que me transmite é por riba de todo ese sentimento de valoración da amizade, aínda que tamén o amor pola vida, polas cousas non materiais.
Asasinato no Orient Express
Texto de Lorena Bibián Caramés
Asasinato no Orient Express
Agatha Christie
Galaxia
Primeiros capítulos:
A lectura estame a resultar intrigante, cada vez quero saber máis e non dou parado. Estou empezando a me meter no papel dunha persoa invisíbel que ninguén ve pero que ela ve todo o que ocorre, coma se estivese ocorrendo de verdade
Capítulos 5 e 6
Xa houbo un crime, pero faleceu a persoa que eu menos esperaba, xusto de quen o protagonista, o detective Hércules Poirot, desconfiaba, non lle caía ben. Están empezando a investigación discretamente. O libro é interesante e intrigante.
Ata o capítulo 14
Investigan o corpo con todo detalle. Os interrogatorios sucédense e abarcan a todos os pasaxeiros do Orient Express. Cando rematan, eu fágome unha idea de quen pode ser o asasino, aínda que recoñezo que non todo me cadra.
Capítulos 14 e 15
Vén de se atopar a arma do crime. Agora tamén se revisan as maletas. Medra a intriga.
Últimos capítulos
Todo chega ao seu fin. O marabilloso detective chega a unha conclusión coa que non contabamos. Quedo tan abraiada como os axudantes do detective.
Capítulos 5 e 6
Xa houbo un crime, pero faleceu a persoa que eu menos esperaba, xusto de quen o protagonista, o detective Hércules Poirot, desconfiaba, non lle caía ben. Están empezando a investigación discretamente. O libro é interesante e intrigante.
Ata o capítulo 14
Investigan o corpo con todo detalle. Os interrogatorios sucédense e abarcan a todos os pasaxeiros do Orient Express. Cando rematan, eu fágome unha idea de quen pode ser o asasino, aínda que recoñezo que non todo me cadra.
Capítulos 14 e 15
Vén de se atopar a arma do crime. Agora tamén se revisan as maletas. Medra a intriga.
Últimos capítulos
Todo chega ao seu fin. O marabilloso detective chega a unha conclusión coa que non contabamos. Quedo tan abraiada como os axudantes do detective.
A frase que máis me gustou foi: "A persoa que é considerada culpable é a que non participa no crime". Gústame porque moitas veces bótaselle a culpa a quen ten a apariencia de malo e o que realmente é culpable exímese pola súa cara de bo.
18/10/07
Horario de clase
Libreta e comentarios de Patricia Taboada Espiño
Horario de clase
Christine Nöstlinger
Editorial Galaxia
Día 9-10-07
"Podes pensar o que ti queiras pero a mellor palabra sempre queda no corpo. Así evitarás problemas" (páx. 25)
Cando leo o que conta sobre Anika, a protagonista, sinto as súas ganas de ser libre, que llas corta a súa nai por ter só 14 anos. É unha sensación de rebeldía e de tentar ser máis maiores sen que te deixen, ter que andar pedindo os cartos á nai ou permiso para saír.
Sinto vergoña pola maneira de criticar e discriminar a un rapaz por ser baixo e amábel, de Anika e os seus amigos. Logo ela recapacita e pensa que lle gustaría ser menos cruel.
Día 10-10-07. Páx. 51
Dáme moita mágoa a nai de Anika: é o seu aniversario e ninguén se decata. O pai lembrouse tarde e comproulle unha míseras pantuflas, mentres que Anika desobedente, tratouna mal e lembrouse demasiado tarde.
Pobre Anika! Só ten problemas. O pai non dá feito mellor o seu papel e mete moito a zoca. Vese que é unha persoa algo amargada nesa familia.
Gústame moito o que fixo Anika, plantarlle cara a un profesor que pensa que pode facer o que queira, é ser moi valente. A algún profesor tamén habería que pararlle os pés.
Día 11-10-07. Páx. 83-90
Queren facer folga contra un profesor. Total, que van conseguir? Por moito que se impoñan o peor é para a alumnado, que serán quen pague as consecuencias do cabreo dos profesores por facer esa parvada.
Día 16-10-07. Páx. 96-114
Parece que sinto a tristura da pobre Anika, esperando con ilusión ver o seu amor e decatarse de que este vai estar coa súa moza na casa dela, xuntos, e que teña que velos marchar agarradiños e moi namorados. Pobre rapaza, o que se sofre por amor!
Que bonita esta frase: "Quero estar contigo a soas". A este rapaz gústalle Anika. Aceleráseme o corazón coa paixón coa que fala, o íntimo sitio onde a leva e o bonito beixo que lle dá.
Dende a páxina 109 teño en mente dúas ideas diferentes: por unha parte penso que este rapaz só quere a Anika por pracer, xa que lle propón se se quere deitar con el. Ela dille que non e el replícalle que é porque está toliña por outro e ponse ciumento.
Pero por outra parte pode ser que o rapaz estea namorado dela e queira expresarlle así os seus sentimentos.
A verdade, róndame máis na cabeza a primeira opción...
Día 17-10-07. Páx. 117 - final
E despois as nais queren que lles contemos todo...!!! Total, para que se poñan coma tolas a ditar as súas leis! Que valor tivo Anika de dicirlle a verdade, se fose eu, polo "post-preguntas" xa non o faría.
Como me gusta a maneira de pensar do pai! A nai altérase toda por simple bico e xa pensa en ir máis lonxe. Que ten de malo un bico?
Sinto tristura por Stefan: o pobre rapaz que o día anterior estivera tan romántica e cariñosamente con Anika , que hoxe a vai buscar para ir ao circo, vea agarrada a outro rapaz. Párteseme o corazón de pensar no que sinte e sofre o pobre!
Menuda liorta o da folga! Estes rapaces moito inventan! Total, non lles valeu de moito porque houbo quen acusou...
Encántame a decisión de Anika! A tristura que sentía antes converteuse en ledicia cando Anika pasou do chulo e foi con Stefan. Este demostroulle verdadeiramente que lle importaba, mentres que o outro só actuaba por interese.
Cando leo o que conta sobre Anika, a protagonista, sinto as súas ganas de ser libre, que llas corta a súa nai por ter só 14 anos. É unha sensación de rebeldía e de tentar ser máis maiores sen que te deixen, ter que andar pedindo os cartos á nai ou permiso para saír.
Sinto vergoña pola maneira de criticar e discriminar a un rapaz por ser baixo e amábel, de Anika e os seus amigos. Logo ela recapacita e pensa que lle gustaría ser menos cruel.
Día 10-10-07. Páx. 51
Dáme moita mágoa a nai de Anika: é o seu aniversario e ninguén se decata. O pai lembrouse tarde e comproulle unha míseras pantuflas, mentres que Anika desobedente, tratouna mal e lembrouse demasiado tarde.
Pobre Anika! Só ten problemas. O pai non dá feito mellor o seu papel e mete moito a zoca. Vese que é unha persoa algo amargada nesa familia.
Gústame moito o que fixo Anika, plantarlle cara a un profesor que pensa que pode facer o que queira, é ser moi valente. A algún profesor tamén habería que pararlle os pés.
Día 11-10-07. Páx. 83-90
Queren facer folga contra un profesor. Total, que van conseguir? Por moito que se impoñan o peor é para a alumnado, que serán quen pague as consecuencias do cabreo dos profesores por facer esa parvada.
Día 16-10-07. Páx. 96-114
Parece que sinto a tristura da pobre Anika, esperando con ilusión ver o seu amor e decatarse de que este vai estar coa súa moza na casa dela, xuntos, e que teña que velos marchar agarradiños e moi namorados. Pobre rapaza, o que se sofre por amor!
Que bonita esta frase: "Quero estar contigo a soas". A este rapaz gústalle Anika. Aceleráseme o corazón coa paixón coa que fala, o íntimo sitio onde a leva e o bonito beixo que lle dá.
Dende a páxina 109 teño en mente dúas ideas diferentes: por unha parte penso que este rapaz só quere a Anika por pracer, xa que lle propón se se quere deitar con el. Ela dille que non e el replícalle que é porque está toliña por outro e ponse ciumento.
Pero por outra parte pode ser que o rapaz estea namorado dela e queira expresarlle así os seus sentimentos.
A verdade, róndame máis na cabeza a primeira opción...
Día 17-10-07. Páx. 117 - final
E despois as nais queren que lles contemos todo...!!! Total, para que se poñan coma tolas a ditar as súas leis! Que valor tivo Anika de dicirlle a verdade, se fose eu, polo "post-preguntas" xa non o faría.
Como me gusta a maneira de pensar do pai! A nai altérase toda por simple bico e xa pensa en ir máis lonxe. Que ten de malo un bico?
Sinto tristura por Stefan: o pobre rapaz que o día anterior estivera tan romántica e cariñosamente con Anika , que hoxe a vai buscar para ir ao circo, vea agarrada a outro rapaz. Párteseme o corazón de pensar no que sinte e sofre o pobre!
Menuda liorta o da folga! Estes rapaces moito inventan! Total, non lles valeu de moito porque houbo quen acusou...
Encántame a decisión de Anika! A tristura que sentía antes converteuse en ledicia cando Anika pasou do chulo e foi con Stefan. Este demostroulle verdadeiramente que lle importaba, mentres que o outro só actuaba por interese.
17/10/07
O código da Vinci
Libreta e comentarios de Susana Cumbraos
O Código da Vinci
Dan Brown
El Aleph
Sábado, 6 de outubro do 2007
"Sentíase como unha pantasma, transparente, flotando de porto a porto... Era como se a xente mirase a través del e non o vise"
A vida deste personaxe, Silas, prodúceme for e á vez temor. Tan só poñerme na súa pe
l sinto o odio cara a todas aquelas persoas descoñecidas que camiñan ao seu carón e non tardan en murmurar: "unha pantasma con ollos de demo" e miran estrañados a cor pálida da súa pel.
Podo comprender como o mundo en si se burla del polo sinxelo motivo de ser albino... Podo comprender o odio que sentía na súa alma cando vía ao seu pai biolóxico pergarlle á súa nai por culpa de ser albino... Podo comprender que nun ataque de ira matase ao seu pais, despois de ver cos seus ollos como a persoa que dera a vida xacía morta... En si, é moi doado comprender a frustración que sente este perturbado personaxe car ao mundo despois de ter unha infancia, unha adolescencia e unha madurez traumática e difusa sen saber o lugar que ocupa nesta inxusta vida.
"A falta de entendemento alimenta a desconfianza": unha frase que di moito.
Dáme rabia que Dan Brown queira manter nun misterio, de momento, o que pasou á noite na casa de Normandía do avó de Sophie... Intrígame saber que era o que adoraban e se acaso era tan espantoso para que Sophie sentise ganas de devolver todo aquilo que sentía revolverse no seu estómago, e tamén para que esta deixara de dirixirlle a palabra ao seu avó para sempre, xa que ao fin e ao cabo, era a única familia que lle quedaba.
Cada vez que maxino a Robert dando clase dáme a leve sensación de que como profesor debía ser moi bo... encontrei unha pasaxe onde el se atopaba dándolle clase ao alumnado e lles preguntou que era para eles o sexo; os alumnos homes contestaron rapidamente dicindo que só era un momento de pracer, ao que el contestou que "a próxima vez que estean cunha dona, busquen no seu corazón e pregúntense se son capaces de entender o sexo como un acto místico ou espiritual. Acepten o desafío de achar esa chispa divina que o home só pode alcanzar mediante a unión co sagrado feminino"; todas as alumnas lle aplaudiron.
Creo que ten razón; gustaríame converterme en personaxe deste libro para vivir e presenciar moitas das imaxes que se me forman na mente e me transportan a París dun xeito incrible...
Mércóres, 10 de outubro do 2007
Por fin puiden saber que era o que adoraban en segredo o Priorato de Sión aquela noite... a verdade é que non mo esperaba, xa que pensei que se trataba dalgo sagrado referido a Xesús.
Pero se eu fose Sophie procuraría falar co meu avó e que mo explicase.
Adoraban un acto sexual e agora estou intrigada por saber a ascendencia de Sophie... todo encaixa moi ben.
Non entendo a este home! Nun primeiro momento pensei que era un machista pola súa forma de dicirlle a Langdon que as mulleres non valían para ser policías e agora non podo comprender o repentino cambio cara a Sophie e a Robert. Ás veces dáme a impresión de que este home sabe demasiado, que el é "O Mestre", cousa que aínda se mantén na ignorancia.
Pobre Silas! Sen querer destrúese a el mesmo no preciso momento no lle disparou...
Este monxe é a miña personaxe favorita. A súa maneira de ver as cousas, o desprezo pola vida, o amor polas persoas que lle ofreceron comprensión, o arrepentimento e a mortificación que é capaz de sufrir polos seus propios erros, a maneira de agradecer...
Sen dúbido non é sinxelo. É o personaxe mellor creado, o máis intrigante e misterioso. Creo que é o personaxe no que o autor se centra para conseguir que este libro teña éxito, porque... que sería do libro sen un monxe tolo que corre dun lugar a outro coa pistola na man e martirizándose a si mesmo??? NADA
Acabei agora o libro e estou indignada... non me esperaba algo así. Gustoume... non moito. Gústame o misterio pero non como está escrito.
Para min o final é a parte do libro na que o autor pode deixar quedar a obra mellor ou peor, todo depende do final. Hai libros que nos defraudan e non nos satisfán polo simple feito de que non é como esperabamos ou mesmo como maxinaramos e quixeramos que fose.
Tiña tan boas referencias deste libro, que iso axudou en parte a que me defraudara.
A vida deste personaxe, Silas, prodúceme for e á vez temor. Tan só poñerme na súa pe
l sinto o odio cara a todas aquelas persoas descoñecidas que camiñan ao seu carón e non tardan en murmurar: "unha pantasma con ollos de demo" e miran estrañados a cor pálida da súa pel.Podo comprender como o mundo en si se burla del polo sinxelo motivo de ser albino... Podo comprender o odio que sentía na súa alma cando vía ao seu pai biolóxico pergarlle á súa nai por culpa de ser albino... Podo comprender que nun ataque de ira matase ao seu pais, despois de ver cos seus ollos como a persoa que dera a vida xacía morta... En si, é moi doado comprender a frustración que sente este perturbado personaxe car ao mundo despois de ter unha infancia, unha adolescencia e unha madurez traumática e difusa sen saber o lugar que ocupa nesta inxusta vida.
"A falta de entendemento alimenta a desconfianza": unha frase que di moito.
Dáme rabia que Dan Brown queira manter nun misterio, de momento, o que pasou á noite na casa de Normandía do avó de Sophie... Intrígame saber que era o que adoraban e se acaso era tan espantoso para que Sophie sentise ganas de devolver todo aquilo que sentía revolverse no seu estómago, e tamén para que esta deixara de dirixirlle a palabra ao seu avó para sempre, xa que ao fin e ao cabo, era a única familia que lle quedaba.
Cada vez que maxino a Robert dando clase dáme a leve sensación de que como profesor debía ser moi bo... encontrei unha pasaxe onde el se atopaba dándolle clase ao alumnado e lles preguntou que era para eles o sexo; os alumnos homes contestaron rapidamente dicindo que só era un momento de pracer, ao que el contestou que "a próxima vez que estean cunha dona, busquen no seu corazón e pregúntense se son capaces de entender o sexo como un acto místico ou espiritual. Acepten o desafío de achar esa chispa divina que o home só pode alcanzar mediante a unión co sagrado feminino"; todas as alumnas lle aplaudiron.
Creo que ten razón; gustaríame converterme en personaxe deste libro para vivir e presenciar moitas das imaxes que se me forman na mente e me transportan a París dun xeito incrible...
Mércóres, 10 de outubro do 2007
Por fin puiden saber que era o que adoraban en segredo o Priorato de Sión aquela noite... a verdade é que non mo esperaba, xa que pensei que se trataba dalgo sagrado referido a Xesús.
Pero se eu fose Sophie procuraría falar co meu avó e que mo explicase.
Adoraban un acto sexual e agora estou intrigada por saber a ascendencia de Sophie... todo encaixa moi ben.
Non entendo a este home! Nun primeiro momento pensei que era un machista pola súa forma de dicirlle a Langdon que as mulleres non valían para ser policías e agora non podo comprender o repentino cambio cara a Sophie e a Robert. Ás veces dáme a impresión de que este home sabe demasiado, que el é "O Mestre", cousa que aínda se mantén na ignorancia.
Pobre Silas! Sen querer destrúese a el mesmo no preciso momento no lle disparou...
Este monxe é a miña personaxe favorita. A súa maneira de ver as cousas, o desprezo pola vida, o amor polas persoas que lle ofreceron comprensión, o arrepentimento e a mortificación que é capaz de sufrir polos seus propios erros, a maneira de agradecer...
Sen dúbido non é sinxelo. É o personaxe mellor creado, o máis intrigante e misterioso. Creo que é o personaxe no que o autor se centra para conseguir que este libro teña éxito, porque... que sería do libro sen un monxe tolo que corre dun lugar a outro coa pistola na man e martirizándose a si mesmo??? NADA
Acabei agora o libro e estou indignada... non me esperaba algo así. Gustoume... non moito. Gústame o misterio pero non como está escrito.
Para min o final é a parte do libro na que o autor pode deixar quedar a obra mellor ou peor, todo depende do final. Hai libros que nos defraudan e non nos satisfán polo simple feito de que non é como esperabamos ou mesmo como maxinaramos e quixeramos que fose.
Tiña tan boas referencias deste libro, que iso axudou en parte a que me defraudara.
Sabor a ti
Comentarios de Thalía Troitiño González.
Sabor a ti
Miguel Suárez Abel
Xerais
Capítulo 1
Sinto intriga por saber o que pasa no seguinte capítulo. Nesta móstrase un interese tanto por
parte de Pili como pola de Xulio, unha certa atracción. Síntense atraídos mutuamente aínda que tentan ocultalo. É o comezo dunha historia de amor.
Capítulos 2,3,4,5
Estes personaxes amosan unha clara insatisfacción nas súas vidas. Tanto Pili como Xulio non saben que camiño seguir, non saben sequera como definir o que lles está a pasar. Viven atrapados nunha vida na que son infelices e só xuntos se senten como o que sería unha relación de nenos. Son conscientes do dano que poden facer ás súas respectivas familias se algo do seu se descobre.
Teño intriga por desvelar que ocorrerá entre eles.
Capítulo 6
Vexo que os personaxes están desesperados por estar xuntos, senten un forte desexo mutuo que os levo a tolear apaixoadamente. Tenen unha enerxía tan intensa que provoca riscos.
Capítulo 7 ao 12
Sinto tristura, compaixón, dor... polo final desta historia de amor. Creo entón que hai que aproveitar a vida, espremela ao máximo, porque en calquera momento éche arrebatada sen ter tempo a reaccionar. Creo que as cousas antes de facelas témolas que pensar pois un simple erro pódeche custar moito.
Nesta historia con final tráxico, móstrasenos que o amor é todo un mundo (ledicias, tristuras, ilusións...) que te eleva ao máis alto. Nunca se sabe de quen te podes chegar a namorar, nin as dificultades que acarrean.
Recomendo este libro pois é entretido, divertido, directo, expresivo... Amosa a historia de amor de dous profes dun instituto, que se senten atraídos desde o primeiro momento. A paixón é a dona das súas vidas, pero finalmente é o destino o que decide por eles.
parte de Pili como pola de Xulio, unha certa atracción. Síntense atraídos mutuamente aínda que tentan ocultalo. É o comezo dunha historia de amor.Capítulos 2,3,4,5
Estes personaxes amosan unha clara insatisfacción nas súas vidas. Tanto Pili como Xulio non saben que camiño seguir, non saben sequera como definir o que lles está a pasar. Viven atrapados nunha vida na que son infelices e só xuntos se senten como o que sería unha relación de nenos. Son conscientes do dano que poden facer ás súas respectivas familias se algo do seu se descobre.
Teño intriga por desvelar que ocorrerá entre eles.
Capítulo 6
Vexo que os personaxes están desesperados por estar xuntos, senten un forte desexo mutuo que os levo a tolear apaixoadamente. Tenen unha enerxía tan intensa que provoca riscos.
Capítulo 7 ao 12
Sinto tristura, compaixón, dor... polo final desta historia de amor. Creo entón que hai que aproveitar a vida, espremela ao máximo, porque en calquera momento éche arrebatada sen ter tempo a reaccionar. Creo que as cousas antes de facelas témolas que pensar pois un simple erro pódeche custar moito.
Nesta historia con final tráxico, móstrasenos que o amor é todo un mundo (ledicias, tristuras, ilusións...) que te eleva ao máis alto. Nunca se sabe de quen te podes chegar a namorar, nin as dificultades que acarrean.
Recomendo este libro pois é entretido, divertido, directo, expresivo... Amosa a historia de amor de dous profes dun instituto, que se senten atraídos desde o primeiro momento. A paixón é a dona das súas vidas, pero finalmente é o destino o que decide por eles.
16/10/07
O club da calceta
Libreta e comentarios sobre este libro de Eva García Bibián:
O club da calceta.
María Reimóndez
Editorial Xerais
Día 11-10-07. Capítulos 1-3, pax 13-121
Dende fóra os problemas das demais persoas parecen totalmente alleos a nós, completamente diferentes, pero ao final tod@s loitamos polos mesmos intereses: UNHA VIDA MELLOR.
Ata o de agora só levo lido tres historias:
- Matilde: unha muller sometida por un home que a trata como a unha escrava, humillada pola sociedade por ser gorda, unha persoa que loita por conseguir sobrepoñerse a esta situación.
Realmente todo é un reto. E ogallá que a súa fortaleza lle sirva de exemplo a moitas persoas.
- Anxos: unha gran muller que no canto de quedar cos brazos cruzados loit por lograr a nosa liberdade, e demostrarlle ao mundo que somos útiles e valentes.
Pero eu penso que aínda que non lle berremos ao mundo o que somos capaces de facer, xa sería un gran adianto crelo nós. Paréceme realmente incrible que nalgunha época nos desen feito crer que somos inútiles, que non valemos para nada.
E da súa relación de parella o único que saco en claro é que é preferible estar soa antes ca estar con alguén que non che guste.
-Rebeca: unha "barbie" de medidas perfectas á que tod@s tratan como unha boneca sen setimentos.
Non podo entender como hai mulleres que no canto de sentirse humilladas cando un home mira para elas soamente polo que teñen e non polo que son, non se percatan de que as tratan como obxectos. Falamos de mentalidade dos homes pero se queremos que a deles cambie deberiamos empezar por cambiar a nosa.
Si, paréceme moi ben o pensamento feminista pero coido que hai cousas que non se fan para marxinar ás mulleres, senón por costume e ás que lles damos demasiada importancia, será porque queremos cobrar no presente o que o pasado nunha nos deu.
Día 12-10-07. Capítulo 4-6, páx 121-243
-Elvira: nela pódese aprezar a mente retrógrada que nos invadía noutros tempos, esa mentalidade que parece mentira que aínda teña moita xente. Faime lembrar que aínda que os pensamentos doutras persoas e os nosos sexan completamente diferente debemos respectalos porque é moi duro que te forcen a pensar, sentir e actuar. Debemos defender os nosos pensamentos.
- Luz: historia dunha vida chea de prostitución na que é moi duro sobrevivir.
- Luz: historia dunha vida chea de prostitución na que é moi duro sobrevivir.
A xente pouco madura, ou máis ben a xente que non sabe nin que esa palabra existe, pensa que prostituírse é divertido, que esa xento faino porque quere, que é algo moi doado ben remunerado. Asocian "prostitución=diversión"; o que eles non saben é que non é só ter que aturar a catro babosos aos que lles tes que facer o che piden, senón que aínda poden pegar, descargar as súas frustracións con eles. E isto divertido? Para quen o é?
- Fernanda: condeada toda a vida á discriminación , cando sae da marxinación comprende que o "home perfecto" non existe.
- Fernanda: condeada toda a vida á discriminación , cando sae da marxinación comprende que o "home perfecto" non existe.
Si é certo que malia todo sabemos defendernos sós pero se alguén se acerca a ti e che dá o cariño e as forzas para seguir adianto, iso... iso non hai xeito humano de pagalo.
Admiro ás persoas como Fernanda e tamén a esas persoas que axudan á xente coma ela a percorrer o camiño (un camiño tan difícil) ata a felicidade.
Día 14-10-07. Capítulo 7, páx 243-fin
Non sei como describir as emocións que este libro causou en min, non se me ocorren as palabras axeitadas, coido que non existen as palabras perfectas. Ningunha das palabras que poida escribir arestora se comparan cos sentimentos que un libro pode causar nunha persoa.
Eu son das que opino que un bo libro é aquel que agocha moitos sentimentos e do que cada persoa saca os seus propios.
É neste preciso instante cando podo dicir que confío máis en min mesma ca nunca; parece incrible o que un libro pode facer nunha persoa.
13/10/07
O inferno de Marta
Comentario de Sara Vallo Munín
O inferno de Marta
Pasquall Alapont
Editorial Xerais
Unha frase moi importante que atopei no libro é a seguinte: “No medio daquela tempestade, Marta creu descubrir a luz dun faro potente”. Significa que nunca todo está perdido, aínda que creas que non se dá saído desa situación, o maltrato, por exemplo, sempre se ten que dar o paso para non seguir nesa situación.
Eu creo que moi pouca xente ten o carácter suficiente para parar os maltratos. Porque a xente que lle pasa “afúndese” psicoloxicamente, debido ás constante humillacións que sofren.
Non é xusto que a xente que é maltratada non teña máis protección. Eu se coñecese a algunha persoa maltratada nunca a deixaría por moi insoportable que fose a convivencia, nunca se debería deixar aos maltratados co seu maltratador. Porque a historia do libro acaba ben, pero moitas que suceden acaban cun final tráxico.
Despois de ler este libro, son máis desconfiada coa xente, porque a calquera lle pode pasar e só de pensar as horrorosidades que sofren danme moita carraxe e pena. Carraxe pola mala persoa que é capaz de levantarlle a man a alguén ou de humillalo, e pena pola persoa maltratada que non ten culpa de naada, que é unha vítima do maltrato, e que ás veces non é consciente do dano que está a sufrir.
O diario vermello de Carlota
Libreta e comentarios sobre este libro de Eva García Bibián:
O diario vermello de Carlota
Gemma Lienas
Editorial Galaxia
Gemma Lienas
Editorial Galaxia
Día 3-10-07. Capítulos 1-6, pax 13-73
Xa tan cedo, nas primeiras páxinas, comezo a decatarme de que é un libro moi interesante e do que calquera persoa podería aprender moito, pois opino que hai moita xente soberbia q
ue o cre saber todo, e non é así, sempre nos poden ensinar, sempre podemos aprender máis. Pouco a pouco daste conta de que determinadas cousas que conta non están tan lonxe de nós, senón mesmo que poida que máis preto do que pensamos… todos temos un amigo, un curmán ou, mesmo, nós mesmos. Día 5-10-07. Capítulo 6-10, páx 73-127
Ao ler o machismo que afecta á maioría da xente, prodúcese en min (supoño que non soamente en min) unha grande indignación e unha rabia infinita, danme ganas de berrarlle ao mundo catro grandes verdades. Ogallá algún día a sociedade estea tan orgullosa de nós coma nós mesmas, e debemos confiar en que ese día chegará.
Día 8-10-07. Capítulo 10-12, páx 127-163
E eu digo, hai dereito a iso? Estamos tan atrasados como para que nalgunhas culturas as mulleres se sometan a semellante humillación?. E parecerá repetitivo falar disto pero poida que este tema mereza estas páxinas e moitas máis.
Por outra parte, a lectura faime sentir, por dicilo dalgún xeito, parva, porque aínda agora a xente nova de hoxe en día, tan informados como se supón que estamos, seguimos crendo nalgúns bulos que se din por aí. E non saber diferenciar nalgúns casos o ficiticio da realidade nesta sociedade (supostamente tan avanzada) paréceme un verdadeiro atraso. E, a verdade, xa non sei se crer o que din de “quen non está informado nos tempos que corren é porque non quere”.
Día 9-10-07. Capítulos 12-18, páx 163-243
Por que todos sentimos pena por unha persoa que ten os pais separados? Si, pode ser que o pase moi mal e ata poida que iso lle cause algún tipo de problema ou trauma; pero hai xente á que iso non lle pasa e, daquela, por que o tratamos como se xa non tivese pais ou por iso sentimos mágoa?. Por que non nos damos conta de que pode ser que se sintan moi incómodos? Debemos aprender a non facer iso con todos, só cos que o necesiten, doutro xeito crearémoslle un problema que non teñen.
Por outra banda, está a xente que vive con pais homosexuais e aos que tratamos como bechos e facemos que se sintan acomplexados cando pasan por xunto á xente e quedan murmurando, cando os miran mal…
A ver se evoluímos suficientemente para deixar de discriminar á xente con esa condición.
Día 10-10-07. Capítulos 18-fin, páx 243-311
VIVE E DEIXA VIVIR
12/10/07
Os primeiros libros escollidos
Comezamos por publicar a lista dos primeiros libros escollidos polo alumnado de 4º de ESO-A, tendo en conta que algúns deles xa os remataron e comezaron con novas lecturas:
1.- Cristina Ares Carballude
Anna Gavalda: Xuntos e máis nada. Galaxia
2.- Lorena Bibián Caramés
Agatha Christie: Asasinato no Orient Express. Galaxia
3.- Laura Carballo Mato
Andrea Camilleri: A pensión Eva. Galaxia
4.- Susana Cumbraos Troitiño
Dan Brown: O código Da Vinci, El Aleph.
5.- Andrea Díaz Casal
Kafka: A metamorfose. Sotelo Blanco
6.- Adrián Furelos Sampayo
Marina Mayoral: Chamábase Luís. Xerais
7.- Eva García Bibián
Gemma Lienas: O diario vermello de Carlota. Galaxia
8.- Carla Gómez Ferradás
Aníbal C. Malvar: Unha noite con Carla, Xerais.
9.- Marcos González Fernández
Arthur Conan Doyle: Un estudio en escarlata. Galaxia
10.- María Agustina González
X. M. Núñez Singala: Mar de fondo, Galaxia
11.- Adriana Rey García
Fiodor Dostoievski: Crime e castigo. Galaxia
12.- José Antonio Rey García
Manuel Rivas: Que me queres, Amor? Galaxia
13.- Icíar Rodríguez Nóvoa
Jaume Cela: Silencio no corazón. Galaxia
14.- Noelia Rosende López
Ana Frank: Diario. Kalandraka
15.- José Salgueiro Tallón
Jordi Sierra i Fabra: Nun lugar chamado guerra, Galaxia.
16.- Luís Segade Penela
Tolkien: O hobbit. Xerais
17.- Patricia Taboada Espiño
Christine Nöstlinger: Horario de clase, Galaxia
18.- Thalía Troitiño González
M. Suárez Abel: Sabor a ti, Xerais
19.- Sara Vallo Munín
Pasqual Alapont: O inferno de Marta. Xerais
20.- Emma Vázquez Rivas
Agatha Christie: Cianuro espumoso . Galaxia
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)
