O diario vermello de Carlota

Libreta e comentarios sobre este libro de Eva García Bibián:

O diario vermello de Carlota
Gemma Lienas
Editorial Galaxia

Día 3-10-07. Capítulos 1-6, pax 13-73

Xa tan cedo, nas primeiras páxinas, comezo a decatarme de que é un libro moi interesante e do que calquera persoa podería aprender moito, pois opino que hai moita xente soberbia que o cre saber todo, e non é así, sempre nos poden ensinar, sempre podemos aprender máis. Pouco a pouco daste conta de que determinadas cousas que conta non están tan lonxe de nós, senón mesmo que poida que máis preto do que pensamos… todos temos un amigo, un curmán ou, mesmo, nós mesmos.

Día 5-10-07. Capítulo 6-10, páx 73-127

Ao acabar de ler estes capítulos comprobo que este mundo aínda ten moito que mellorar, que as mulleres se trataban (agora en menor medida) como trapos noxentos ou simples aparellos reprodutores. Pouco a pouco e moi a modiño unha pequena parte da sociedade está evoluíndo e vaise dando de conta das cousas das que somos capaces as mulleres.
Ao ler o machismo que afecta á maioría da xente, prodúcese en min (supoño que non soamente en min) unha grande indignación e unha rabia infinita, danme ganas de berrarlle ao mundo catro grandes verdades. Ogallá algún día a sociedade estea tan orgullosa de nós coma nós mesmas, e debemos confiar en que ese día chegará.

Día 8-10-07. Capítulo 10-12, páx 127-163

A decir verdade, agora mesmo podo seguir lendo pero necesito facer unha pausa pola profunda carraxe que me percorre. O libro relata a “discriminación” noutras relixións que se lle fan ás mulleres, unha delas privarlle da súa propia sexualidade, podendo chegar a matalas, simplemente por quitarlle o pracer sexual, todas nacemos con iso, por que nolo quitan? Acaso nós non podemos sentir desexo coma os homes? Porén, eles poden casar con moreas de mulleres e cantas máis teñen máis poderosos se consideran eles mesmos e as sociedades que os rodean.
E eu digo, hai dereito a iso? Estamos tan atrasados como para que nalgunhas culturas as mulleres se sometan a semellante humillación?. E parecerá repetitivo falar disto pero poida que este tema mereza estas páxinas e moitas máis.
Por outra parte, a lectura faime sentir, por dicilo dalgún xeito, parva, porque aínda agora a xente nova de hoxe en día, tan informados como se supón que estamos, seguimos crendo nalgúns bulos que se din por aí. E non saber diferenciar nalgúns casos o ficiticio da realidade nesta sociedade (supostamente tan avanzada) paréceme un verdadeiro atraso. E, a verdade, xa non sei se crer o que din de “quen non está informado nos tempos que corren é porque non quere”.

Día 9-10-07. Capítulos 12-18, páx 163-243

Por que todos sentimos pena por unha persoa que ten os pais separados? Si, pode ser que o pase moi mal e ata poida que iso lle cause algún tipo de problema ou trauma; pero hai xente á que iso non lle pasa e, daquela, por que o tratamos como se xa non tivese pais ou por iso sentimos mágoa?. Por que non nos damos conta de que pode ser que se sintan moi incómodos? Debemos aprender a non facer iso con todos, só cos que o necesiten, doutro xeito crearémoslle un problema que non teñen.
Por outra banda, está a xente que vive con pais homosexuais e aos que tratamos como bechos e facemos que se sintan acomplexados cando pasan por xunto á xente e quedan murmurando, cando os miran mal…
A ver se evoluímos suficientemente para deixar de discriminar á xente con esa condición.

Día 10-10-07. Capítulos 18-fin, páx 243-311

Somos moitas as persoas que xulgamos á xente pola apariencia e criticamos moitas formas de vida desde fóra, nunca pensamos que se estiveramos no lugar da outra persoa fariamos exactamente o mesmo aínda que non nos guste ou non nos pareza ético, ese é o caso, por exemplo da prostitución, a xente que se prostitúe non o fai por gusto, uns por necesidade, outros por engano e outros por traumas, o caso é que non fan dano a ninguén nin rouban e gañan o pan de cada día.

VIVE E DEIXA VIVIR