ESTA É A PÁXINA EXCLUSIVA DAQUEL ALUMNADO QUE QUERE COMENTAR, OPINAR E REFLEXIONAR SOBRE AS SÚAS LECTURAS.
UN RECUNCHO FEITO POR E PARA EL.

09/04/16

Un animal chamado néboa

Comentario de Noelia Blanco


Un animal chamado néboa
Ledicia Costas
Xerais
 
 
“Un animal chamado Néboa”, de Ledicia Costas é un libro que non sabería moi ben como comentalo, xa que en moitos momentos deixoume sen palabras. De verdade que é impresionante. Parabéns, Ledicia.

É un libro que trata sobre a Segunda Guerra Mundial, pero non como nos fala a materia de Historia, se non dunha maneira moitísimo máis profunda e con ese toque que engancha. Ves a primeira historia tan brutal, que desexas saber que sucede na segunda e así, ata os xuízos finais. Impresionáronme moito detalles como os que suceden en Leningrado, que as persoas nada que meter na boca teñen, simplemente se teñen uns a outros e ó frío, o frío sempre presente. Ver como os seres que máis queren morren uns tras outros e que non poidas facer nada máis, son varios dos temas que nos presenta nos primeiros capítulos. Pero sen dúbida, o que máis me conmocionou, si se pode conmocionar máis aínda, foi o de “Un animal chamado Néboa”. Xa me tardaba en resaltar algunha historia machista, que de seguro que habería moitas para poñer neste libro con tanta tortura. Dende logo, que para nada me esperaba unha historia tan profunda e con tanta dor enganchada, con tantas bágoas inevitables. Paréceme tan incrible o machismo aí presente, prodúceme tanta impotencia, tanta rabia,… Ese capítulo en especial foi o máis duro, porque non me imaxinaba nin a metade das cousas; si sabía ese machismo aínda presente hoxe en día, pero non que puidera chegar tan alá.
O libro, en xeral, deixoume un sabor de boca moi raro, moi dorido; déixame con moi pouco benestar interior. Fíxome abrir os ollos, porque nunca imaxinei que iso chegara a pasar en moitas situacións. Tamén me fai reflexionar en canto á actualidade, xa que non entendo como moitas destas situacións aínda seguen vivas e contan avivar máis. Non entendo a sociedade. Non entendo esas mentalidades. Non entendo como se pode pasar ben facendo tanto dano. Teño medo.
Reitero, parabéns Ledicia.
 

Sen comentarios