Comentario de Cristina Costela Seara
Memoria
da choiva
Pedro Feijoo
Xerais
Memoria da
choiva de Pedro Feijoo, ao ser un libro de novela negra ou
policial axudoume a engancharme a súa lectura. Ademais disfrutei moito con
todos os personaxes desta historia, con ese humor negro de Aquiles coa súa nai,
con Sofía e con todos os demais.
Pareceume un libro cunha trama moi traballada, onde nada
queda ao azar, unha historia que mestura realidade e ficción e que transmite
cariño, admiración e sobre todo respecto hacia Rosalía de Castro. É unha novela
grazas á cal podes aprender moito desta poeta.
Este libro ten unha trama trepindante de novela negra e
paseo santiagués e de fondo, a poesía de Rosalía. Pedro Feijoo mesturou os
versos da poeta cun argumento onde os asasinatos teñen relación coa gran figura
do Rexurdimento. Que magnífica idea !
Penso que para escribir esta novela o autor tívose que
documentar moi ben, e o froito desta documentación reflíctese na forma de tecer
de xeito extraordinario os fíos argumentais.
Neste libro os asasinatos que se producen caracterízanse
pola brutalidade, e na morte do señor Carneiro, non encaixa na escena, unha
estraña peza de ferro chantada no corazón. E en realidade, a de Carneiro non é
máis que a primeira dunha cadea de mortes en serie, e que Aquiles terá que
descubrir, sempre cunha pregunta rondándolle na cabeza: Quen é Adriano?
O que me gustou da novela é o xogo de espellos que
constrúe Feijoo ao longo do texto, un xogo protagonizado polo herdanza que a
poeta nos deixou, e que os seus poemas nos din aos lectores e lectoras de hoxe.
Porque Adriano somos nós: orfos dunha nai roubada polos
seus propios idolátras, e só nos queda unha solución, volver aos seus textos,
como Adriano.
Un libro cheo de poesía, morte, sangue, odio, memoria,
amor e futuro, cun final sorprendente.
Sen comentarios
Publicar un comentario