Comentario de Lucía Otero
Ardalén
Miguelanxo Prado
El Patito Editorial
Este
libro pareceume dos mellores que lin nunca, porque fun descubrindo
cousas novas da historia dos personaxes que non imaxinei velas así.
Encántanme as partes de cando ven o Ardalén e saen as baleas, ou
cando está Fidel na casa e de repente vense peixes, cando ven Xana,
Rosalía ou Ramón falar con el.
Ao
principio non me gustaba moito Rosalía, parecíame que se quería
aproveitar de Fidel, pero ao longo da historia funlle collendo certo
cariño, ao contrario de Ramón, con quen me pasou todo o contrario, pero
Xana sempre me gustou bastante. Sabela encantoume desde o primeiro
momento, pareceme moi riquiña, ao igual que Fidel, que me dá moita
pena que non poida recordar quen é. Non me gusta nada Tomás,
paréceme unha persoaxe despreciable, que non sabe ser amigo; nin
sequera persoa.
O
final pareceume impresionante, todo o desenvolvemento, e que non
conte cousas, senón que aparezan documentos, cos que ti vas
resolvendo as dúbidas sobre a historia.
Encántame
tamén que trate moitos temas, coma o amor, o odio, amizade.. Os
debuxos son inmellorables, as cores da auga da habitación, as
expresións esaxeradas, non teño palabras, gustoume desde a primeira
páxina que vin.
Pouco
malo teño que dicir deste libro, sinceramente. Espero atopar outros
tan bos coma este.
Sen comentarios
Publicar un comentario