Nubes de evolución

Comentario de Adriana Pampín


Nubes de evolución
Andrea Maceiras
Xerais

Este libro encantoume, pareceume unha historia preciosa, aínda que a base parece ser a soidade, o fracaso, o frío e a tristeza, resulta en amor, complicidade, amizade, recordos e sobre todo felicidade e soños cumplidos, todo grazas a unha simple frase: “When will those clouds all dissapear?”

A autora mostra como os tres personaxes (unha nai solteira que traballa como limpadora, un adolescente con problemas familiares e amorosos, e un vello profesor de instituto que non asume a morte da súa muller) van establecendo entre eles unha relación, a base de silencios e pequenas conversas, vanse desprendendo de fríos, de tristuras, de odios e de amarguras e asumirán o reto de recobrar as súas vidas. O final pareceume moi bonito aínda que un pouco feliz de máis, polo que non resulta moi creíble. Tamén me gustou moito o xogo das dúas Ánxelas. O meu personaxe favorito é Amanda pola súa gran capacidade de mellora ao longo da novela. O personaxe que menos me gustou foi Luís, pola súa amargura e desdén pola vida, os seus anacos de historia foron os que me resultaron menos entretidos.

En conclusión, pareceume unha historia moi bonita, que non é a típica que estou acostumada a ler e gustoume moito. Recomendaríalla ler a todas as persoas para demostrar que con traballo e ilusión todo será máis fácil de conseguir.