Comentario de Silvia BrugueraUn animal chamado néboa
Ledicia Costas
Xerais
Este libro é moi duro porque dá a coñecer o sufrimento dos cidadáns durante o conflito bélico da Segunda Guerra mundial.
A mín gustoume moito polo que pretende reflictir, pero houbo algunhas partes que se facían moi tristes e duras; escenas de pura bestialidade, atrocidades que hoxe en día son inimaxinables. Naquel tempo o mellor que podia suceder era a morte, antes que ver como morren lentamente os teus seres queridos. Aquelas torturas ian máis alá do límite.
Neste libro hai varias historias, cada unha máis triste ca outra.
Nestes relatos nárranse varios acontecementos devastadores e moi saguentos.
Todas as historias fixéronme reflexionar sobre o sucedido nas guerras, pero houbo uns capítulos que me chocaron moito, pola crueldade cara aos presos.
No primeiro capítulo "Leningrado" relatase a historia de Katarina; fala da miseria e da fame que tiñan pola culpa da guerra. Unha parte moi fermosa, pero á vez triste foi cando o pai corta unha parte da sua carne para poder darlle algo que comer á sua familia.
"A canción de vila triste" trata dun interrogatorio a uns xudeus que estaban en contra réxime que impoñian. Pietro Koch, intentou sacar a información que quería, pero como non lla aportaron comezou a torturalos ata a morte. As torturas que realizaban eran infrahumanas e moi dolorosas.
A historia que lle dá nome ao libro foi unhas das que máis me chocou. "Un animal chamado néboa" narra a vida de Martha no lager, como eran as condicións de vida, aos traballos que estaban obrigadas a realizar, como as violacións dos soldados eran algo normal, as humillación as que eran sometidas...
A Martha fixeranlle un trato a cambio da súa liberdade, ofreceranlle deixar o lager polo Sonderbauten, no cal tiña que exerxer as labores da cárcel e de prostituta para soldados e presos, se cumpria as súas labores, ao cabo de seis meses prometeranlle que sería libre pero cando acabou esta tempada volvernona ao lager.
O último capítulo "Tres xuízos para tres nazis" narra os xuízos de Hermann Goering, Rudolf Höss e de Adolf Heichmann; algúns deste foron condenados a cadena perpetua, e outros preferiron suicidarse antes de que se fixera xustiza.
En cada historia habia persoaxes crueis, os nazis e por outra banda aparecia o pobo reflexado de diferentes formas, como Mary Jane ou como as persoas que residian en Hiroshima ou Nagasaqui antes da bomba.
Este libro aportoume unha gran cantidade de datos que descoñecia; así como o significado de lagers e sonderbauten. Pero tamén me ensinou o debastadora que foi a bomba de Hiroshima, a misión que tivo o buque USS Indianapolis, os millóns de mortos polo nacismo e moitas outras cousas.
En xeral este libro foi o máis duro que lin ate o momento. Pese que parte destes relatos son ficcticeos, o que pretende mostrar o libro é algo moi real.
A mín gustoume moito polo que pretende reflictir, pero houbo algunhas partes que se facían moi tristes e duras; escenas de pura bestialidade, atrocidades que hoxe en día son inimaxinables. Naquel tempo o mellor que podia suceder era a morte, antes que ver como morren lentamente os teus seres queridos. Aquelas torturas ian máis alá do límite.
Neste libro hai varias historias, cada unha máis triste ca outra.
Nestes relatos nárranse varios acontecementos devastadores e moi saguentos.
Todas as historias fixéronme reflexionar sobre o sucedido nas guerras, pero houbo uns capítulos que me chocaron moito, pola crueldade cara aos presos.
No primeiro capítulo "Leningrado" relatase a historia de Katarina; fala da miseria e da fame que tiñan pola culpa da guerra. Unha parte moi fermosa, pero á vez triste foi cando o pai corta unha parte da sua carne para poder darlle algo que comer á sua familia.
"A canción de vila triste" trata dun interrogatorio a uns xudeus que estaban en contra réxime que impoñian. Pietro Koch, intentou sacar a información que quería, pero como non lla aportaron comezou a torturalos ata a morte. As torturas que realizaban eran infrahumanas e moi dolorosas.
A historia que lle dá nome ao libro foi unhas das que máis me chocou. "Un animal chamado néboa" narra a vida de Martha no lager, como eran as condicións de vida, aos traballos que estaban obrigadas a realizar, como as violacións dos soldados eran algo normal, as humillación as que eran sometidas...
A Martha fixeranlle un trato a cambio da súa liberdade, ofreceranlle deixar o lager polo Sonderbauten, no cal tiña que exerxer as labores da cárcel e de prostituta para soldados e presos, se cumpria as súas labores, ao cabo de seis meses prometeranlle que sería libre pero cando acabou esta tempada volvernona ao lager.
O último capítulo "Tres xuízos para tres nazis" narra os xuízos de Hermann Goering, Rudolf Höss e de Adolf Heichmann; algúns deste foron condenados a cadena perpetua, e outros preferiron suicidarse antes de que se fixera xustiza.
En cada historia habia persoaxes crueis, os nazis e por outra banda aparecia o pobo reflexado de diferentes formas, como Mary Jane ou como as persoas que residian en Hiroshima ou Nagasaqui antes da bomba.
Este libro aportoume unha gran cantidade de datos que descoñecia; así como o significado de lagers e sonderbauten. Pero tamén me ensinou o debastadora que foi a bomba de Hiroshima, a misión que tivo o buque USS Indianapolis, os millóns de mortos polo nacismo e moitas outras cousas.
En xeral este libro foi o máis duro que lin ate o momento. Pese que parte destes relatos son ficcticeos, o que pretende mostrar o libro é algo moi real.
Sen comentarios
Publicar un comentario