A primeira vista este libro pareceume feo, xa que estaba gastado, parecía moi vello, aínda que o seu título non estaba de todo mal, pero moi lonxe do que eu puidera pensar se non o chegara a ler.
Cando empecei a lectura pensei que o que contaba era algo próximo, pero co paso das follas os feitos volveron ao pasado, concretamente á Guerra Civil Española, a época do franquismo, o cal podía levar a calquera situación coma a que o libro nos relata, que podían ser moi reais, pero por outro lado en certos momentos da historia falaba de lendas mesturadas coa Santa Compaña, que aquí en Galicia eran moi habituais.
Este libro cóntanos por un lado as inxustizas e atrocidades que podían sufrir os presos políticos nesa época, neste caso, concretamente, un doutor que loitou ata o finl, sen rendirse nunca, cunha gran forza, que parecía imposible manterse en pé, sempre con ánimo. Eu penso que esta foutez lla dou a outra parte da historia, o amor, o que el sentía por unha moza case prohibida, era o que o mantiña forte ante situacións das que era moi difícil sobrepoñerse.
Por outro lado o libro en si non era difícil de entender, aínda que a lectura foi para min algo lenta, xa que o que ía contando a historia cambiaba moitas veces, pasaba dun garda chamado Herbal, a alguén que contaba en primeira persoa outros feitos, polo que ás veces tiña que pensar un pouco, pero unha vez que coñecín os personaxes xa me resultou moito máis fácil.
Deime de conta que nalgún casos estes gardas que facían atrocidades tamén tiñan “conciencia”, que ás veces aparecíanlles remordementos, aínda que pareza incrible.
Con este libro comprendín a forza que pode ter o amor, que como noutras historias no medio de tantos sufrimentos conseguiu que tanto o doutor como a súa moza nunca se renderan e lograran por fin vivir tranquilos, ou iso é o que parece, no exilio.
Sen comentarios
Publicar un comentario