Agosto do 36

Comentario de David González Sampayo



Agosto do 36
Xosé Fernández Ferreiro
Xerais

Esta historia gustoume moitísimo e, sobre todo, aprendín moito durante a súa lectura. O que máis me gustou foi que nesta novela, o seu autor, na miña opinión, é capaz de facer que o lector sinta tres estados de ánimo: impotencia, tristeza e, algunhas aínda que poucas veces, risa. A impotencia é un sentimento que rodea toda a historia, xa que fastidia moitísimo que os falanxistas maten ou metan no cárcere a todas aquelas persoas con ideas opostas ás súas. O sentimento de tristeza refléxase cando os falanxistas teñen a Sara atada á arbore, abrasada polo sol e moribunda; e eles tan só pensan en manter relacións sexuais con ela. Neses momentos sentín un mestura dos dous sentimentos nomeados anteriormente: impotencia e tristeza. A pesar disto, o lado positivo da acción atópase nas escenas nas que discuten Leonardo, Manuel e o Garabís, os falanxistas, e se empezan a chamar de todo; neses momentos formouse un sorriso na miña cara e desconectei algo da dor que rodea a esta fantástica novela. Nesta historia tamén se reflicte o machismo dos membros do partido fascista, os cales tratan moi mal á mestra e quérena utilizar, en todo momento, para desafogarse sexualmente. Outro feito que quero destacar é o terror que debía causar o partido fascista, xa que moita xente de ideas opostas aos falanxistas, uníase a eles para estar fóra de perigo. Vivir naquela época tivo que ser moi duro e esta historia cóntanolo dun xeito moi lúdico.

Nesta novela cóntase a historia dunha mestra, cuxo marido, tamén mestre, oponse ao fascismo; e para que non o capturen os falanxistas, escóndese no monte e Sara vaino visitar algunha vez por semana. Durante varios días os falanxistas preséntanse na porta da súa casa e pregúntanlle onde está o seu marido. Ela sempre lles responde que o seu marido está de vacacións, pero os falanxistas saben que Gregorio está escondido no monte e que ela o visita varias veces á semana. Un día os falanxistas, cansados de que Sara lles mentise, presentáronse na casa da mestra e levárona ata o monte. Alí dixéronlle que se o seu marido non se presentaba íana matar e logo atárona a un carballo. O sol queimaba moito, os días pasaban e Gregorio non aparecía por ningunha parte. Un día pola noite dous dos falanxistas saíron a dar unha volta polo monte para vixiar a zona e desde a corte, onde se atopaban un dos falanxistas e Sara escoitouse un disparo. Cando chegaron á casa un dos falanxistas dixo que lle disparara a unha persoa e o outro dixo que o seu compañeiro confundira un teixugo cun ser humano. Finalmente, tras ver que Gregorio non aparecía, decidiron matar á mestra. Cando voltaban para a casa despois daqueles días no monte, un dos falanxistas parou a urinar e veu, entre os toxos, o corpo de Gregorio, cun disparo nas costas. Nese momento decatouse de que o seu compañeiro tiña razón e non confundira a Gregorio cun teixugo.

Un aspecto que me gustou moito desta novela, foi que tanto a vila, coma o onte e coma os personaxes, están descritos á perfección. O final aínda que é moi triste, tamén é moi interesante. Por outra banda, gustaríame saber como logo de matar a Gregorio, se seguen a escoitar os disparos da súa escopeta. Esa é a dúbida que me queda na historia.