Eu, pel

Comentario de Julián Gómez Villamayor


Eu, pel
Teresa González Costa
Xerais

O libro en xeral non me gustou porque me resultou difícil de ler, xa que non acababa de collerlle o fío. Algún capítulo conseguíame enganchar, coma cando Niki despois de escapar do centro que estaba internada foi collida no coche da policía Vera, ou cando foi descuberta polo Innominable, que máis tarde sóubose que se chamaba Víctor. A partir de aquí foi a parte que máis me gustou do libro. Estaba intrigado por saber que quería o Innominable de Niki e como se desenvolveron os acontecementos. Grazas a ela o Innominable púxolle cor á súa pel, por fin era unha persoa con sentimentos, quería sentir o amor e cariño que nunca tivera polo seu aspecto físico tan desagradable debido a unha maldición dos seus antepasados. Seu pai dixéralle que a culpa fora toda de súa nai, que estando embarazada tomara unhas pílulas para estar sempre fermosa e por iso El saíra con aquel envoltorio que non era pel e tivera que andar toda a vida cunha máscara porque a xente escapaba del co medo.
Pouco lle durou a alegría porque morreu pouco despois de inxectar o líquido que lle poría cor á pel e Niki puido volver a xuntarse con Galeán, Saviana, Alonso e Tomás. O final tamén me decepcionou un pouco, pero creo que foi porque o libro xa non me viña gustando de atrás.