Comentario de Paula Gamallo
A neta do señor Linh
Philippe Claudel
Rinoceronte
" A neta do señor Linh" é unha historia moi breve
de estilo sinxelo con un ritmo que fai que sexa imposible soltar o libro. Eu
lino dun tirón, e o seu contido quedou chantado na miña mente de xeito
irreversible. Fai unha combinación entre o sentimento puro e a problemática á
que se enfrontaban milleiros de persoas no pasado.
Nárrase como un
vello asiático sofre as consecuencias da guerra no seu país e vese obrigado a
emigrar e a permanecer no exilio. A
única compañía é a da súa querida neta e posteriormente a do señor
Bark, un home que, ao igual ca el, perdeu hai pouco a un ser querido.
Un dos temas que abarca a obra é a soidade e o desarraigo
ao que se enfrontan todos os inmigrantes ó chegar a un novo país: por un lado,
a lingua, adoita ser un problema á hora
de comunicarse, sobre todo ao principio; moitos dos inmigrantes non son
realmente ben acollidos, algúns sofren discriminacións ou indiferenza por parte
da sociedade, móstrase moito desinterese
e despreocupación cara a eles no que as axudas son mínimas ou nulas, nalgúns
casos son incluso motivo de mofa e burla; ademais as persoas que se ven
obrigadas adoitan sentir añoranza da súa terra, o que aquí se lle chama morriña,
realmente coma na casa non se está en
ningures e os elementos máis significativos como a paisaxe, o cheiro, os
costumes... son pezas fundamentais na orixe de cada un que se non se poden
disfrutar, bótanse moito en falta.
Referente a parte máis emotiva deste libro quería resaltar o amor que sente o señor Linh cara a súa neta,
tenta darlle unha vida digna e ocúpase
de que non lle falte de nada, convértese en algo máis que un avó para ela e non
permitirá que ninguén poida facerlle dano. Por outra banda, tamén é importante
falar do vínculo de amizade que se crea entre estes dous homes solitarios, ás
veces os problemas de comunicación son máis culpa nosa que dos problemas reais.
Eles falan linguas diferentes e viviron experiencias diferentes nas súas vidas
pero, aínda así, logran entenderse. A
pesar de non utilizar demasiadas palabras o realmente importante é que chegan
a escoitarse e a comunicarse, dándose compañía o un ao outro e demostrando a
súa amizade con pequenos detalles ou xestos. Crean un cariño necesario para os
dous e unha complicidade mutua. A comunicación é un arte que se pode expresar
de moitas maneiras e nós temos o privilexio de poder utilizala, a pena é que a
maioría das veces non sabemos como.
O final foi un golpe duro na miña lectura pero tamén moi
emotivo e cargado de sensibilidade. Precisamente así, é como resumiría o
libro: sensible e emocionante.
Sen comentarios
Publicar un comentario