Comentario de Susana Cumbraos
Sardinia Blues
Flavio Soriga
Galaxia
Este libro chegou ás miñas mans nun momento no cal o meu destino, ao igual ca o dos protagonistas, era incerto; recomendado por unha persoa que un día me dixo que lle gustaban os meus comentarios sobre as lecturas: grazas, Ernesto.
Despois dunha longa espera, rematei o libro e é agora cando lle podo agradecer o agasallo.
O por que? Moi sinxelo... había tempo que andaba na procura de algo así, e ata o de agora non o atopara. A verdade é que é un tanto estraño que torne de Miguel Anxo Murado, coas súas duras e crueis historias da guerra, a Flavio Loriga, quen escribe nunha liña realista, pero á vez é quen de facernos sentir aquilo que está no máis fondo dun mesmo. Porén, Flavio Loriga conseguiu extraer de min unha serie de sentimentos encadeados entre si, como a amizade e a traición, o amor e o desamor, o risco e a aventura...
A historia en si vai dun mozo cunha serie de problemas familiares aos que se unen os sentimentos e tamén unha dura enfermidade que o corroe por dentro dende pequeno.
Dito así, semella que o libro zumegue tristura, pero non. A min máis ben fíxome sorrir pola ideas tolas dos protagonistas e en moitas páxinas mesmo me identificaba con eles.
Atrévome a asegurar que se o libro ten tanto éxito, xa excluíndo o argumento, é por como está narrado. Cunha lingua cotiá e de fácil acceso.
Quero outro igual!
Despois dunha longa espera, rematei o libro e é agora cando lle podo agradecer o agasallo.
O por que? Moi sinxelo... había tempo que andaba na procura de algo así, e ata o de agora non o atopara. A verdade é que é un tanto estraño que torne de Miguel Anxo Murado, coas súas duras e crueis historias da guerra, a Flavio Loriga, quen escribe nunha liña realista, pero á vez é quen de facernos sentir aquilo que está no máis fondo dun mesmo. Porén, Flavio Loriga conseguiu extraer de min unha serie de sentimentos encadeados entre si, como a amizade e a traición, o amor e o desamor, o risco e a aventura...
A historia en si vai dun mozo cunha serie de problemas familiares aos que se unen os sentimentos e tamén unha dura enfermidade que o corroe por dentro dende pequeno.
Dito así, semella que o libro zumegue tristura, pero non. A min máis ben fíxome sorrir pola ideas tolas dos protagonistas e en moitas páxinas mesmo me identificaba con eles.
Atrévome a asegurar que se o libro ten tanto éxito, xa excluíndo o argumento, é por como está narrado. Cunha lingua cotiá e de fácil acceso.
Quero outro igual!
Sen comentarios
Publicar un comentario