O señor Ibrahim e as flores do Corán

Comentarios de Eva García Bibián

O señor Ibrahim e as flores do Corán
Éric-Emmanuel Schmitt
Faktoría K

Dáme vergoña pensar no moito que nos queixamos os adolescentes pola situación das nosas casas, dos nosos pais, da nosa familia... cando outras persoas non teñen nin eses pais nin esa familia da que nós tanto nos queixamos.

Que impotencia ao saber no que uns pais converten ao seu fillo. Aquel que aprende cousas só, aquel que ten como mestre a vida mesma.

E onde vai a súa infancia? Unha infancia máis dura do que ninguén imaxina, unha infancia solitaria.
Hai unha frase que me gustou moito: "Cando queres saber se estás nun sitio pobre ou rico, miras para as papeleiras..."
Agrádame saber qeu hai xente cunha infancia traumática que pode sacar a vida adiante e que pode superar esas cousas que tanto dano lle fixeron no pasado. Porén, hai xente que non o conseque, o que me provoca moita mágoa.
Por outra parte fascíname este libro polo referente ás razas, nel non se amosan esas diferenzas, nin eses inconvintes que nes sociedade se lle pon á convivencia entre persoas de diferente raza.
Neste libro amósase que é tan fácil comunicarse con persoas doutra raza ou crenza coma da mesma. Espero que isto se poida dicir da realidade e non dun libro.